Η πολυεπίπεδη κρίση που όλες, όλοι και όλα βιώνουμε, επηρεάζει αρνητικά τις ακόμα πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, οι οποίες απειλούνται όχι μόνο από την απομόνωση και τον κοινωνικό τους αποκλεισμό, αλλά και από κινδύνους που αφορούν την υγεία τους, τη διατροφή τους και κυρίως την ασφάλειά τους. Όλο αυτό αναδεικνύει την ανάγκη της αφαλούς στέγασης για όλους τους συνανθρώπους μας, με πρωτοβουλίες τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο υλοποίησης πολιτικών και λήψης μέτρων.
γράφει η Άννα Απέργη
Σύμφωνα με σύγχρονες επιστημονικές προσεγγίσεις, το δικαίωμα πρόσβασης στη στέγαση οφείλει να διέπεται από αρχές καθολικότητας και να είναι αποσυνδεδεμένο από οικονομικά κριτήρια. Η στέγη αποτελεί την ασπίδα προστασίας τόσο από κοινωνικούς, όσο και από φυσικούς κινδύνους, είναι το σημείο εκκίνησης για την οργάνωση της καθημερινότητας ενός προσώπου, ενώ παράλληλα αποτελεί κύρια προϋπόθεση ώστε να αναπτυχθούν δράσεις για την όσο καλύτερη ενδυνάμωση του σε όλους τους τομείς (κοινωνική ένταξη ή επανένταξη, υγεία, παιδεία, εργασία κλπ).
Το 2010, όταν ιδρύθηκε το ΣΥΔ (Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών), ανάμεσα στις καταστατικές αρχές του ήταν και η δημιουργία ξενώνα για την στέγαση και σίτιση και γενικά την υποστήριξη των ΛΟΑΤΚΙ+ που βρίσκονται σε αδυναμία λόγω του κοινωνικού τους αποκλεισμού τους, καθώς και των ΛΟΑΤΚΙ+ προσώπων με προσφυγικό/μεταναστευτικό προφίλ (Άρθρο 3 Σκοποί/Αρχές, παρ.3.5).
Αποτελεί μία πραγματικότητα, ότι τα ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπα ιδιαίτερα λόγω στερεοτυπικών αντιλήψεων και του στιγματισμού, ανέκαθεν βίωναν και εξακολουθούν να βιώνουν διακρίσεις, βία και αποκλεισμούς σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και ιδιωτικής τους ζωής, ενώ κυρίως λόγω του αποκλεισμού τους από το χώρο της εργασίας, πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπα ζουν στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης, αν όχι κάτω από αυτά, μην μπορώντας να καλύψουν βασικές ανάγκες διαβίωσης τους, όπως την κάλυψη του ενοικίου τους ή λογαριασμών κοινής ωφέλειας, να μην μπορούν όσο μπαίνουμε στο χειμώνα να έχουν την αναγκαία θέρμανση στο σπίτι τους, να μην μπορούν να καλύψουν ακόμη και την σίτιση τους.
Η έλλειψη ασφαλούς στέγασης είναι από τις πιο ακραίες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού. Η ανάγκη χάραξης μιας στρατηγικής για την ανάπτυξη μέτρων και υπηρεσιών πρόληψης και αντιμετώπισης των προβλημάτων πρόσβασης σε κατάλληλη και αξιοπρεπή και προπάντων ασφαλή στέγαση αποκλειστικά για ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπα που βρίσκονται σε ανάγκη ή υπό καθεστώς αστεγίας, κρίνεται περισσότερο αναγκαία από ποτέ.
Η Άννα Απέργη είναι πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών
