Με τη σύλληψη του Χρήστου Παππά, έκλεισε ένας τεράστιος κύκλος βουτηγμένος στο μίσος και στο αίμα. Αυτό που για χρόνια λειτουργούσε υπό την προστασία και καθοδήγηση θεσμών και κοινωνικής ανοχής, πήρε τον δρόμο για την απομόνωση και το σκοτάδι. Αν, όμως, νομίζουμε ότι ξεμπερδέψαμε με όσους έσφαξαν τη δημοκρατία, είμαστε γελασμένοι.
Όσοι έφυγαν νύχτα προς άλλες χώρες για να γλιτώσουν από το τέρας που απειλούσε τη σωματική τους ακεραιότητα, δεν μπορούν να επιστρέψουν. Εκείνοι που φοβούνται να κυκλοφορήσουν επειδή ξέρουν ότι δε θα γυρίσουν ζωντανοί, δεν έχουν ανοίξει ακόμα τα παράθυρά τους. Ο κίνδυνος είναι παρών κάθε στιγμή, και σε κάθε γωνία. Αυτό που εξοστρακίστηκε προσωρινά, δεν είναι η Χρυσή Αυγή. Είναι οι μαριονέτες που κινούνταν από νήματα, τοποθετημένα σε δάχτυλα που ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι του φόβου.
Δεν έχουν κοπεί αυτά τα δάχτυλα, παρά μόνο τα λεπτά σχοινιά. Από κόμματα και επιτροπές, μέχρι θρησκευτικές κάστες και κεφαλαιούχα κοράκια, τα χέρια που υποκινούν τις μάζες είναι ακόμα εδώ. Βρίσκονται από πάνω μας, έτοιμα να ανοίξουν την αυλαία και να μας βάλουν στο προσκήνιο μιας στημένης παράστασης.
Δε χρειάζεται να κοιτάξουμε στο βάθος για να καταλάβουμε ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Αντιθέτως, εκείνα που μας τρομοκρατούν, βρίσκονται πιο κοντά από ποτέ. Δεν έχουν χτυπήσει απλώς την πόρτα μας. Έχουν εισβάλλει μέσα μας, και κατατρώνε την ψυχή μας με πρωτοφανή λύσσα. Χωρίς προσχήματα και ψεύτικα προσωπεία, έχουν νομιμοποιήσει την απάνθρωπη τακτική τους και εισχωρούν ακόμα πιο δυναμικά στην ψυχή μας.
Η κοινωνική αμορφωσιά και η πλήρης άγνοια για τη σημαντικότητα μιας δομημένης Πολιτείας, είναι ακριβώς αυτό που τρέφει αυτό το μίσος. Και μπορεί να έχουμε σιχαθεί να ακούμε περί ατομικής ευθύνης, όμως η απουσία αυτής της ευθύνης είναι ένας από τους λόγους που η βία είναι πιο ισχυρή από ποτέ. Όταν βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, τα τσιτάτα και οι γυμνασιακές ευφυολογίες λειτουργούν εναντίον μας.
Ας αφήσουμε πίσω την εγωιστική ξερολίαση που μας τυφλώνει, και ας δούμε τους εχθρούς μας κατάματα. Κανείς δε θα μας πάρει από το χέρι για να μας δείξει τον δρόμο, μιας και εμείς (και μόνο εμείς) μπορούμε να χαράξουμε το μονοπάτι της ανθρωπιάς και της ισότητας. Η ώρα για να ντραπούμε με όσα επιτρέψαμε να κλέψουν τη ζωή μας, έφτασε.
