Χριστίνα Τριχά
“Χίλιες φορές αν ξαναγεννιόμουν και πάλι λεσβία θα ΄θελα να γεννηθώ!”
Χριστίνα Τριχά
Λένε, ότι όταν κοιτάς τον ουρανό, κάποιο αστέρι πεθαίνει, και το βρίσκω σκληρό, γιατί μου θυμίζει το άλλο που λένε, όταν κάτι έχει καιρό να πραγματοποιηθεί και τελικά γίνεται: “κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε!”. Έτσι, προσπαθώ να κοιτάζω συχνά προς το νυχτερινό ουρανό. Και το ίδιο κάνω και με την προσωπική μου σελίδα στο facebook. Aπό την ημέρα που επέλεξα να χρησιμοποιώ δημόσια τη λέξη “λεσβία”, φοβάμαι, ότι αν δε ρίχνω μια ματιά καθημερινά στο προφίλ μου, θα γκρεμιστεί και αυτή, όπως ο φούρνος, ή όπως στην καλύτερη, κάποια από τα αστέρια της θα πέσουν και θα χαθούν. Ο λόγος της ανησυχίας μου βασίζεται στο γεγονός πως κάθε φορά που αναφέρω τη λέξη “λεσβία” στα post μου, χάνω -ελπίζω όχι γιατί πέθαναν- μερικούς από τους διαδικτυακός μου “φίλους”.
Βέβαια, όπως συμβαίνει με όλα στη ζωή (λένε οι αισιόδοξες!), όταν κάτι φεύγει, κάτι άλλο έρχεται. Και εκείνες που έρχονται συνήθως είναι άλλες λεσβίες, που θέλουν να αντικαταστήσουν τα χαμένα πεφταστέρια του γκρουπ των φίλων μου. Λεσβίες που μου ορκίζονται πως είναι γυναίκες, μιας και στις φωτογραφίες των προφίλ τους δεν υπάρχει κάποιο πρόσωπο, παρά μόνο τοπία ή αφηρημένες εικόνες. Και αντί για ονοματεπώνυμα, χρησιμοποιούν τα μικρά τους ονόματα σε συνδυασμό με τα γεωγραφικά τους μήκη και πλάτη (“Mairoula Thessalonikia”) ή τα μικρά τους ονόματα σε επανάληψη (“Mairoula Mairoula”). Λίγο συγκινούμαι, μα πιο πολύ στεναχωριέμαι. Αυτά τα προφίλ, με πηγαίνουν πίσω στα νιάτα μου, τότε που βολτάριζα στα λεσβιο-chat rooms και έπεφτα πάνω σε λεγεώνες γυναικών από την επαρχία, με ονόματα, που για κάποιο λόγο (βαθύ πατριαρχικό!) δε μου φαίνονταν ηρωικά. Θα ήταν αλλιώς, αν εκείνα τα δωμάτια ήταν γεμάτα από λεσβίες με υπογραφές, όπως “Θαλής ο Μιλήσιος” ή “Τίμων ο Φλάσιος”, “Κλειτόμαχος ο Καρχηδόνιος”. Αλλά, δεν ήταν. Γιατί, ο Θαλής από τη Μίλητο φαντάζομαι δε θα χρειαζόταν να κρατήσει κρυφή τη διπλή του ταυτότητα. Ενώ, η “Ζωή η Λαρισαία”, η παντρεμένη λεσβία του χωριού, που κατεβαίνει τα Σαββατοκύριακα Αθήνα για να συναντήσει το “anaptiraki97”, με την ελπίδα οι φωτογραφίες που ανταλλάξανε να είναι αληθινές και το “αναπτηράκι” να μην είναι κανένας μαντράχαλος μουστακαλής, που ψάχνει να διεγείρει αρρωστημένες φαντασιώσεις, δεν μπορεί. Δεν μπορεί να πει ποια είναι.
Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το πραγματικό της όνομα, όπως το κάνω εγώ. Γιατί θα χάσει τη δουλειά της, τις φίλες της, την οικογένεια της. Θα τη λιθοβολήσουν στο “χωριό” (με βλέμματα και λόγια που σκάνε σαν πέτρες) και το σώμα της θα αποτελέσει τροφή για τα κοράκια που τρέφονται με λάσπες ντροπής και εξευτελισμού. Φαντάζομαι! Και ευτυχώς για εμένα, μόνο να φανταστώ μπορώ. Δεν έχω περπατήσει ούτε μισή μέρα στα παπούτσια αυτών των γυναικών και ούτε θα ήθελα. Διστάζω να τις αναγάγω όμως σε ηρωίδες. Γιατί στα δικά μου μάτια στέκεται πιο ηρωικά η φίλη μου η Α. που βρήκε τον τρόπο να ζήσει την ταυτότητά της στο δικό της “χωριό” ή η φίλη μου η Γ. που πρώτα το ανακοίνωσε σε όλο το νησί και μετά μάζεψε τα μπογαλάκια της και ξεκίνησε για τη μεγάλη πόλη. Η “Mairoula Mairoula” ή η “Ζωή η Λαρισαία”, επωφελούμενες από την ανοιχτή μου ταυτότητα, θα μου στείλουν μηνύματα γνωριμίας χωρίς εισαγωγή. Κατευθείαν στο ψητό θα μου γράψουν στο facebook: “Γεια σου. Αθήνα;” Και κάπου εκεί η επικοινωνία χάνεται.. εν τη γενέσει.
Μπερδεύομαι. Φοβάμαι. Και αυτοαναλύομαι. Δεν ξέρω τι θέλουν από εμένα. Αρχικά, μου θυμίζουν αντρικές στρέιτ καρικατούρες/πέφτουλες που χρησιμοποιούν λίγα λόγια και καλά και στέλνουν το ίδιο κοπιαρισμένο μήνυμα σε όλα τα γυναικεία προφίλ του facebook: “Geia t kaneis?”. Ύστερα σκέφτομαι πως μπορεί όντως να είναι άντρες και νευριάζω με τη θρασυδειλία τους. Έπειτα προσπαθώ να μπω στη θέση τους. Αν είναι όντως εγκλωβισμένες γυναίκες, που τόσα ξέρουν τόσα κάνουν και έχουν να αντιμετωπίσουν και μια προνομιούχα αθηναϊκή λεσβία έτοιμη να τους πετάξει τον πρωτευουσιάνικο αέρα στη μάπα (δηλαδή στο ψεύτικο τοπίο-φωτογραφία προφίλ τους);
“Ζωή η Λαρισαία” και “Mairoula Mairoula” (ή όπως αλλιώς λέγεστε), ξέρω πως είστε πολύ καλύτερες από το αμφίβολα επιθετικό, ακαθόριστα επιβλητικό “Geia t kaneis?”. Είμαστε από διαφορετικούς κόσμους, αλλά σας προσκαλώ να μη χαθούμε στη μετάφραση. Ίσως απλά να χρειάζεται να αλλάξουμε ρόλους. Αντί να περιμένω το δικό σας χέρι να ξεπροβάλλει στην επιφάνεια της θάλασσας των κρυφών σας αναστεναγμών, ίσως να πρέπει να βουτήξω εγώ στους βυθούς και τα ναυάγια που σας κρατούν παγιδευμένες. Αντί να στέκομαι σα βασίλισσα στο θρόνο της αθηναϊκής μου ανωνυμότητας, ίσως να χρειάζεται να ψάξω να σας βρω στους αόρατους κόσμους σας. Κι αν όχι, τότε τουλάχιστον να αφήσω την “πόρτα” μου ανοιχτή ακόμα κι αν φοβάμαι πως τα έναστρα βράδια θα μπαινοβγαίνει από αυτή και ο Θαλής ο Μιλήσιος. Δεν ξέρω. Εσείς τι λέτε;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
*μέτρησα 9 φορές, νομίζω(;) τη λέξη λεσβία σε αυτό το κείμενο (10 με αυτή!) – με έναν πρόχειρο υπολογισμό, 10 φίλοιμου στο facebook, πατάνε αυτήν τη στιγμή το κουμπί “Αφαίρεση Φίλου” δίπλα από το όνομά μου, κι εγώ κοιτάζω επίμονα το νυχτερινό ουρανό- εύχομαι να μην πέσουν κι άλλα αστέρια.!
**αφού προς το παρόν δεν μπορούμε να πάμε στη δική μας επαρχία, ας πάμε ως την “επαρχία” του Μέιν. Οι αγαπημένες Sue και η Lee φτιάχνουν βιντέακια και τα ανεβάζουν στο instagram, ελπίζοντας πως οι άλλοι “θα τις δουν σα φυσιολογικούς, καθημερινούς ανθρώπους”. “Προσπαθούμε να πούμε στους ανθρώπους να μη μισούν τους gay, ή τους χοντρούς ή τους γέρους”, λέει η Sue.
Γράφει η Χριστίνα Τριχά
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
