Γιατί μπορεί ως χώρα να ψηφίσαμε (επιτέλους) την ισότητα (εν μέρει) στον γάμο, αποτύχαμε, ωστόσο, παταγωδώς να το κάνουμε χωρίς κόστος και με τον τρόπο που πρέπει.
Άγνωστος πετάει ένα γεμάτο μπουκάλι αναψυκτικού σε κουήρ παρέα στο κέντρο της Αθήνας, φωνάζοντας «γαμώ τα νομοσχέδια». Το μπουκάλι βρίσκει στο πρόσωπο νεαρό άνδρα. Ο νεαρός νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Στη Θεσσαλονίκη όχλος 200, περίπου ατόμων, προπηλακίζει και επιτίθεται σε δύο νεαρά τρανς/non binary άτομα. Το περιστατικό, μάλιστα, συμβαίνει στην πλατεία Αριστοτέλους νωρίς το βράδυ.
Την ίδια στιγμή, στο γήπεδο της ΑΕΚ άγνωστοι κρεμούν πανό, στο οποίο αναγράφεται το σύνθημα «FUCK LGBTQ+», ενώ λίγο αργότερα μέλη της νεολαίας της Χρυσής Αυγής βανδαλίζουν τα γραφεία της Colour Youth στο κέντρο της Αθήνας. Όλα αυτά ενώ αρκετοί ιερείς συνεχίζουν τον ομοφοβικό τους αγώνα, διώχνοντας και βρίζοντας βουλευτές/τριες που ψήφισαν τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Στέλεχος, μάλιστα, κοινοβουλευτικού κόμματος φτάνει στο σημείο να χαστουκίσει βουλεύτρια που υποστήριξε το σχετικό νομοθέτημα.
Όλα τα παραπάνω περιστατικά είδαν το φως της δημοσιότητας (άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο), ενώ για κάποια παρενέβη και η δικαιοσύνη. Όλα, ωστόσο, παρουσιάστηκαν στον δημόσιο διάλογο ως «μεμονωμένα», αγνοώντας το γεγονός ότι συνέβησαν την ίδια (περίπου) χρονική περίοδο. Κάτι εξαιρετικά αποπροσανατολιστικό, αφού μάς στερεί τη δυνατότητα να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα και ίσως να αναγνωρίσουμε και κάποια πιθανά αίτια (και πιθανούς φταίχτες).
Χωρίς αμφιβολία, η ισότητα στον γάμο στη χώρα μας ψηφίστηκε μέσα σε ένα τεράστιο κλίμα πόλωσης και αρνητισμού. Για τουλάχιστον τρεις μήνες η Ελλάδα στα πολιτικά σαλόνια και πάνελ, στις lifestyle εκπομπές, στα social και στα καφενεία συζητούσε για το αν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα πρέπει να έχουμε δικαιώματα ίδια με τα υπόλοιπα. Και ήταν σε αυτές τις συζητήσεις, στις οποίες ο κακοποιητικός λόγος (κυρίως της εκκλησίας) αναγνωρίστηκε απλά ως η άλλη άποψη και κανονικοποιήθηκε. Και είναι αυτός ο κανονικοποιημένος κακοποιητικός λόγος που κρύβεται πίσω από όλες τις πρόσφατες ομο/τρανσφοβικές επιθέσεις (σαν κι αυτές που ανέφερα πιο πάνω).
Γιατί μπορεί ως χώρα να ψηφίσαμε (επιτέλους) την ισότητα (εν μέρει) στον γάμο, αποτύχαμε, ωστόσο, παταγωδώς να το κάνουμε χωρίς κόστος και με τον τρόπο που πρέπει. Και για να είμαι ειλικρινής το μεγαλύτερο μερίδιο (αν όχι όλο) αυτής της αποτυχίας βαραίνει τον πολιτικό κόσμο (στο σύνολό του) που δεν έκανε τίποτα για να αναχαιτίσει όλο αυτή την κακοποίηση. Αντιθέτως, κατέληγε να την ενδυναμώνει είτε αναγνωρίζοντάς την ως «αντίθετη αλλά σεβαστή άποψη» είτε ξεπλένοντας τους εκφραστές της, βγαίνοντας μαζί τους φωτογραφία ή πηγαίνοντας στις εκπομπές τους.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στους φταίχτες.
