Ο ηθοποιός, ακτιβιστής, συνιδρυτής της Stonewall, και μέλος της Βουλής των Λόρδων, Μάικλ Κάσμαν (Michael Cashman) σε πρόσφατη συνέντευξή του στη The Guardian και τον Chris Godfrey, μίλησε, μεταξύ άλλων, για τη σεξουαλική κακοποίηση και τους βιασμούς, που έχει επανειλημμένως υποστεί.
Οι εγκληματικές αυτές πρακτικές που υπέστη, τον οδήγησαν στο να αποκόπτει τον εαυτό του απ’ ό,τι γινόταν, ενώ δε μπορούσε να μιλήσει σε κανέναν γι’ αυτό.
Ο Κάσμαν γεννήθηκε το 1950 στο Mile End, στο Λονδίνο. Η μητέρα του ήταν καθαρίστρια σε γραφεία, ο πατέρας του ήταν λιμενεργάτης και είχε τέσσερα αδέλφια. Του άρεσε από μικρός να τραγουδάει και να χορεύει στο σπίτι, στην τοπική παμπ, και στις γιορτές του σχολείου, παρά τη ματαίωση του πατέρα του: “Σκεφτόταν: Ω, Θεέ μου, έχω έναν γιο που περνά τον χρόνο του με το να βάφεται και να φοράει κολλητά” θυμάται ο Κάσμαν, που ήξερε πάντα ότι ήταν “διαφορετικός” .
Μια μέρα κάποιοι κυνηγοί ταλέντων τον εντόπισαν σε μία σχολική γιορτή και τον ενθάρρυναν να περάσει από οντισιόν για έναν ρόλο για το μιούζικαλ Όλιβερ. Τότε ήταν 12 ετών και πήρε όντως έναν ρόλο στη συμμορία του Φάγκιν. Ο πατέρας του του είπε ότι το West End είναι γεμάτο κουήρ – το οποίο ακούστηκε ως παρηγοριά στον Κάσμαν, που ζούσε ακόμη στη ντουλάπα. “Σίγουρα δεν ήξερε την ανακούφιση που μου έδωσε, ότι θα πήγαινα σε έναν κόσμο, που ήταν γεμάτος από αυτούς” , λέει ο Κάσμαν.
Η ανακούφιση, ωστόσο, δεν κράτησε πολύ. Στις πρόβες γνώρισε έναν σκηνοθέτη και διευθυντή, γύρω στα 25 και, που ήθελε τον Κάσμαν για μία από τις παραστάσεις του. Έπεισε τους γονείς του Κάσμαν να αφήσουν το αγόρι να μείνει το βράδυ πριν από την παράσταση στο σπίτι του με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Αλλά, όταν ο Κάσμαν τον συνάντησε, δεν υπήρχε σύζυγος ή παιδιά. Αντ ‘αυτού υπήρχε μία πανσιόν, στην οποία ο άνδρας ζήτησε ένα δωμάτιο, με δύο μονά κρεβάτια, γι’ αυτόν και το «γιο» του. Τη νύχτα, πήγε στο κρεβάτι του Κάσμαν και τον κακοποίησε σεξουαλικά. Αυτό ήταν ένα πρότυπο συμπεριφοράς που θα συνεχιζόταν για χρόνια.
“Ήθελα η μητέρα μου να έρθει να με σώσει” θυμάται ο Κάσμαν.
“Αλλά, όταν κακοποιούμαστε, πρώτα απ’ όλα προσπαθούμε να βρούμε τις λέξεις να περιγράψουμε πώς αισθανόμαστε, μετά να βρούμε τις λέξεις για το τι σου έκαναν, μετά την αυτοπεποίθηση ότι ο κόσμος θα σε πιστέψει. Μετά τη δεύτερη φορά, απλά βρήκα έναν τρόπο να απομονώσω τον εαυτό μου από αυτό που γινόταν, οπότε να μπορώ να θυμάμαι τις μέρες που πήγαμε στο Kew Gardens, στο ποτάμι ή στο σινεμά.”
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Κάσμαν βιάστηκε. Όταν ήταν 8 ετών, τον σταμάτησε ένας νεαρός λιμενεργάτης, καθώς επέστρεφε από το σχολείο. Ο νεαρός τον ρώτησε αν ήθελε να κερδίσει ένα σελίνι, τον ακινητοποίησε στο πάτωμα, και τον βίασε. Όταν ο Κάσμαν επέστρεψε στο σπίτι δεν είπε σε κανέναν για το συμβάν και το κράτησε μυστικό για χρόνια.
“Έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτούς τους δαίμονες που είχα θάψει, που έπαιζαν μαζί μου” λέει σήμερα. Το δρομάκι, που ο λιμενεργάτης τον βίασε, 60 χρόνια πριν, απέχει μόλις λίγα στενά. “Δεν αισθανόμουν ότι μπορούσα να αγαπηθώ, αισθανόμουν ότι δεν ανήκα πουθενά, προσπαθούσα και σαμποτάριζα τον εαυτό μου” θυμάται.
Το να γράψει τη βιογραφία του τον βοήθησε να αντιμετωπίσει το τραύμα αυτό:
“Όταν θυμάσαι τα παλιά και αποδέχεσαι όλα όσα συνέβησαν σε σένα, ανακτάς τον έλεγχο. Αν είσαι ειλικρινής για το τι έγινε, ωριμάζεις. Αν δεν είσαι, τότε θα σε καταβάλλει.”
Παρόμοιες εμπειρίες είχε και στα 14, στα γυρίσματα της ταινίας “I’ve Gotta Horse” . Ένα βράδυ, ένας μεγαλύτερος φίλος του τον πήγε στο υπνοδωμάτιο του σκηνοθέτη Κέννεθ Χιούμ. Ο Χιούμ του έδωσε ουίσκι, συζήτησε μαζί του στο κρεβάτι και μετά τον κακοποίησε σεξουαλικά. Αυτό έγινε πολλές φορές κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας. Ο Κάσμαν το αντιμετώπισε με τον μόνο τρόπο που ήξερε: με το να ξεχνάει ό,τι έγινε και να μη μιλάει σε κανέναν.
“Η κακοποίηση που υπέφερα με πονούσε πολύ. Σε κάποια φάση σκέφτηκα: “Μήπως έχω κάποια αόρατη ένδειξη στο μέτωπό μου, που λέει: Κακοποίησέ με;” Το ξέρεις ότι αν το πεις κάπου, ανοίγεις κάτι πολύ τρομακτικό, πάνω στο οποίο δεν έχεις κανέναν έλεγχο. Οπότε, ο καλύτερος τρόπος για να το διαχειριστείς είναι να το θάψεις.”
Τη δεκαετία του ’60 το να πας στην αστυνομία δεν ήταν μία πραγματική επιλογή για έναν γκέι άνδρα. Οπότε, αναγκαζόταν να προσπαθεί να το ξεχάσει αυτό που πέρασε και τελικά να πείσει τον εαυτό του, ότι είχε προκαλέσει τον βιαστή του.
“Ήταν το αφήγημα με το οποίο ζούσα. Ότι αυτό είναι που συμβαίνει στους γκέι άνδρες. Τους χτυπάνε, βιάζονται, το προκαλούν, το αξίζουν. Μεγαλώνοντας με τη γνώση ότι το να κάνεις σεξ με κάποιον σε καθιστά εγκληματία, έχει επίπτωση στην ψυχολογία σου. Όταν κάποιος σε κακομεταχειρίζεται, η αντανακλαστική σου αντίδραση είναι να πεις: Ε, μάλλον τα ‘θελά!”
Η συντροφική αγάπη
Ο Κάσμαν αργότερα ανακάλυψε ότι μπορεί και να μην είναι έτσι τα πράγματα. Μετά το έργο Scarborough το 1982, προσκλήθηκε σε ένα σουαρέ, από τη Μπάρμπαρα Ουίντσορ στο Grand Hotel της πόλης. Εκεί συναντήθηκε με τον Πολ Κότινγκχαμ. Η έλξη ήταν άμεση.
“Αυτό που προσπαθώ να πω στο βιβλίο είναι ότι ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στη ζωή, μπορείτε να γίνετε ο εαυτός σας. Και έγινα αυτός ο άνθρωπος μέσω της σχέσης μου με τον Πολ” , αναφέρει.
Ο Κάσμαν έχει πια χάσει τον σύντροφό του από το 2014 και, όπως σημειώνει ο δημοσιογράφος, φαίνεται ότι η απώλεια αυτή ακόμη τον πονάει. Ήταν μαζί για 32 ολόκληρα χρόνια. Είχαν μία καλή σχέση, ανοιχτή, με ειλικρίνεια, αλήθεια και εμπιστοσύνη.
Ακτιβιστικό πάθος
Ο Κάσμαν μετέφερε την ίδια ειλικρίνεια και το ίδιο πάθος στην ακτιβιστική του δράση. Τον Μάιο του 1988, η κυβέρνηση Θάτσερ εισήγαγε τον νόμο για την τοπική αυτοδιοίκηση και το περίφημο άρθρο 28, το οποίο απαγόρευε τη σκόπιμη προώθηση της ομοφυλοφιλίας από τις τοπικές αρχές και τα σχολεία. Ο Κάσμαν τότε βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα χάρη στο τηλεοπτικό του προφίλ. Ενώ λέει ότι το BBC δεν τον πίεσε ποτέ να μετριάσει τις απόψεις του, παρατήρησε ότι ο αριθμός των σημαντικών σκηνών που είχε στο EastEnders μειώθηκε, οπότε έφυγε για να εστιάσει την προσοχή του στον αγώνα για την ισότητα των ΛΟΑΤ ατόμων.
Το 1989 ίδρυσε τη Stonewall για να ασκήσει πίεση στην κυβέρνηση για την κατάργηση του άρθρου 28. “Ήταν μια απαίσια περίοδος, όταν δεν υπήρχε απολύτως καμία ελπίδα, όταν οι άνθρωποι απλώς εξαφανίστηκαν” , θυμάται ο ίδιος για την κρίση που σχετίζεται με τον ιό του HIV της εποχής. “Αν δεν τους είχατε δει στη σκηνή, ήταν ένα σημάδι ότι είτε είχαν σάρκωμα Καπόσι (KSHV), το οποίο ήταν ορατό, και δεν ήθελαν να φανεί, είτε είχαν αρχίσει να δείχνουν άρρωστοι.”
“Είναι αυτό που ποτέ δε θα συγχωρήσω στην κυβέρνηση της Θάτσερ” , συνεχίζει.
“Να εισάγει το άρθρο 28 εναντίον μιας ομάδας ανθρώπων που θα έπρεπε να έχουν υποστηριχθεί και να έχουν προστατευτεί και αγαπηθεί. Αλλά το να γίνει αυτό ήταν κακόφημο πέρα από τη φαντασία.”
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 και του ’90, οι ομοφυλόφιλοι συχνά απεικονίζονται ως αρπακτικά από οργανώσεις μέσων που υποστηρίζουν το άρθρο 28. Ο Κάσμαν βλέπει ομοιότητες στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται σήμερα η τρανς κοινότητα. Και ανησυχεί για το γεγονός ότι κάποιες λεσβίες, κάποιοι ομοφυλόφιλοι και αμφισεξουαλικοί άνθρωποι συμμετέχουν σ’ αυτό.
“Αν δεν υπερασπιστώ τα δικαιώματα των άλλων, πώς μπορούν να υπερασπιστούν τα δικά μου δικαιώματα;” αναφέρει. “Το γεγονός ότι οι λεσβίες και οι ομοφυλόφιλοι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τους τρανς ανθρώπους… γυρίζουμε πίσω το ρολόι” .
Η δέσμευση του Κάσμαν για τον αγώνα για την ισότητα των ΛΟΑΤ ατόμων συνεχίστηκε, καθ ‘όλη την πολιτική του καριέρα. Το 1999 έγινε ο πρώτος ομοφυλόφιλος Ευρωπαίος Βουλευτής με το Εργατικό Κόμμα και διετέλεσε πρόεδρος της διακομματικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για θέματα ομοφυλοφίλων και λεσβιών, βοηθώντας παράλληλα την κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ να εισαγάγει το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων ατόμων.
Η σχέση του με τον πατέρα του
Το πάθος του Κάσμαν για τον ακτιβισμό τον βοήθησε να θεραπεύσει την ταραχώδη σχέση του με τον πατέρα του. Αρχικά απορριπτική, όταν ο Κάσμαν του έκανε coming out, όμως, όσο περισσότερο έκανε ακτιβισμό ο Κάσμαν, τόσο πιο υποστηρικτικός έγινε ο πατέρας του. Και η αγάπη του πατέρα του για το Κότινγκχαμ τους έφερε πιο κοντά.
Στη συνέχεια, το 1991, ο Κάσμαν έκανε ένα ντοκιμαντέρ για το περιβόητο ομόφυλο φιλί, που το 1989 κατέκλυσε τις εφημερίδες της εποχής. Το πρωί μετά την εκπομπή, ο πατέρας του τον πήρε τηλέφωνο για να του πει ότι είχε μόλις φύγει από την παμπ, όπου ο ιδιοκτήτης αισθάνθηκε τόσο συγκινημένος, που τον κέρασε. Μετά από μια σύντομη σιωπή, ο Κάσμαν ήξερε ότι τελικά έγινε γιος του πατέρα του.
“Είπε: “Θέλω απλώς να ξέρεις ότι είμαι υπερήφανος για σένα… και θέλω να σου πω, σ’ αγαπώ.” Εγώ, σχεδόν έκλαψα, η φωνή του έτρεμε. Είπα: «Ναι, σ’ αγαπώ κι εγώ» και δε νομίζω ότι το είχε πει αυτό ποτέ σε κανέναν από εμάς» .
