Καρέ- καρέ το λεσβιακό φιλί στη Γη της Ελιάς: Ανάλυση από επαγγελματία λεσβία

Την προηγούμενη Παρασκευή το απόβραδο τα μηνύματα έπεφταν βροχή στο ομαδικό chat που διατηρώ με φίλες επαγγελματίες λεσβίες:

xena warrior: Λεσβιακό φιλί στο σήριαλ που βλέπω!Και δεν είναι του Παπακαλιάτη! χαχαχα.. 
jenny schecter: Τι;;; Που;;;
xena warrior:Στη Γη της Ελιάς

Έως αυτό το μήνυμα δεν είχα ιδέα γι’ αυτή τη σειρά.

“Λεσβιακό… φιλί… στη… γη.. της… Ελιάς…”, διαβάζω ξανά.

Ποιο ήταν αυτό το μαγικό μέρος στο οποίο μοιράζονται λεσβιακά φιλιά; Ποια γη; Ποιος κόσμος – μη Παπακαλιατικός- τα χωρούσε;

Εικόνες από ηλιοβασιλέματα σε ελαιώνες γεμίζουν τον χώρο ανάμεσα σε εμένα και στο κινητό μου. Στην οθόνη του ένα καινούργιο μήνυμα ανάβει και αστράφτει! Είναι ο σύνδεσμος για το εν λόγω επεισόδιο και μια υποσημείωση. xena warrior: “Δείτε μόνο την τελευταία σκηνή”.

Βάζω να τη δω.

Δυο κορίτσια τρέχουν. Η μία κυνηγάει την άλλη. Η Άλλη μπαίνει μέσα σε ένα σπίτι- ανοίγει με το κλειδί της και σπρώχνει την πόρτα στα μούτρα της Μίας. Η Μία και η Άλλη είναι η Αντωνία και η Αλκμήνη, όπως μαθαίνω αργότερα. Η Αλκμήνη που μπαίνει πρώτη μες το σπίτι είναι ξανθιά με μακριά μαλλιά και φοράει ένα γκρίζο ταγέρ. Η Αντωνία που τρώει την πόρτα στη μούρη έχει κοντά καστανά μαλλιά και φοράει κάτι που μοιάζει πιο πολύ με σακάκι. “Άκουσε με σε παρακαλώ”, φωνάζει. “Πέντε λεπτά μόνο”. Η Αλκμήνη διστάζει αλλά την αφήνει να περάσει στο σπιτικό της. Θα της δώσει πέντε λεπτά για να την ακούσει. Η πόρτα ανοίγει και βλέπω επιτέλους καλύτερα την Αντωνία. Λεσβιακά Χερουβείμ πάνω σε ελαιώνες της Μάνης τραγουδούν “Αλληλούια“

Όλοι μου οι εφηβικοί έρωτες, οι παιδικές μου “φίλες” και όλα τα κορίτσια που βλεφάρισα ποτέ στο Παραμύθι, στη Μυροβόλο και στα καμμένα πήγαινε-έλα Γκάζι – Μεταξουργείο, πέρασαν μαζί με την Αντωνία από τούτη την πόρτα. Ο χρόνος έχει παγώσει. Ένας πολύ δροσερός αέρας λεσβιακής περηφάνιας φυσάει τα μαλλιά της Αντωνίας. Χειροκροτήματα, δάκρυα χαράς. Στην πραγματικότητα δεν χειροκροτά κανείς,. Έχω “κατά λάθος” πατήσει το pause.

Ξεκολλάω. Μια τέτοια σκηνή απαιτεί real time. Τουλάχιστον για την πρώτη της θέαση. Θα έχω καιρό μετά για επαναλήψεις, παύσεις και slow motion.

Τα κορίτσια με τα σακάκια – κι αυτές επαγγελματίες φαίνονται – τακτοποιούν τις τσάντες τους στον καλόγερο δίπλα απλό την είσοδο. Είμαι δυο φορές περήφανη. Και λεσβίες και παστρικές.

Για μια στιγμή επικρατεί ησυχία και εστιάζω στο μουσικό χαλί που ντύνει την σκηνή εδώ και ώρα. Τυπική μουσική αγωνίας. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή της Λάμψης για την τηλεόραση, συνειδητοποιώ. Διχάζομαι συναισθηματικά. Δεν ξέρω αν πρέπει να φοβάμαι ή να έχω απλώς αγωνία ή τίποτα. Δεν θα έχω τίποτα. Κρατώ τα μάτια μου καρφωμένα στα στόματα των δύο πρωταγωνιστριών, όπως καρφωμένα κρατάει τα καταγάλανα δικά της η Αντωνία πάνω στην Αλκμήνη. Ο διάλογος ξεκινά κι εγώ κρέμομαι κυριολεκτικά από τα στόματα τους.

“Γιατί νομίζεις επιμένω τόσους μήνες;”, ρωτά η Αντωνία. “Από πείσμα;”, προσπαθεί η Αλκμήνη μια μαντεψιά. “Κάνεις λάθος, ρε γαμώτο”, την διορθώνει η Αντωνία. Δέκα δευτερόλεπτα με το ρολόι κρατάνε τα λόγια που ανταλάσσουν. Το “ρε γαμώτο” της Αντωνίας αντιλαλεί στους ελαιώνες, μεγαλώνει η ηχώς του και μεταλάσσεται σε μια άλλη γνώριμη φωνή: “για την Ελλάδα, ρε γαμώτο”.

“Για τις λεσβίες, ρε γαμώτοοοο!” Και ακολουθεί το άλμα.

Η Αντωνία γεμάτη ελπίδα πέφτει προς τα εμπρός. Γραπώνεται από την Αλκμήνη και την φιλά. Με πιάνει κρύος ιδρώτας. Ξαφνικά η Αντωνία είμαι εγώ και η Αλκμήνη όλες οι Αλκμήνες που φίλησα στη ζωή μου. Συνειδητοποιώ πως μας βλέπουν όλοι. Όλη η prime time με βλέπει να φιλιέμαι, όλο το δυναμικό κοινό μπορεί να πατήσει pause, skip ή slow motion στην πιο ευάλωτη στιγμή μου. Την στιγμή που έκρυβα μια ζωή.

Το φιλί της Αντωνίας και της Αλκμήνης κρατά πολύ.

Η κάμερα αλλάζει γωνίες. Βλέπω την επιθυμία της Αντωνίας από όλες τις πλευρές. Την θέλει την Αλκμήνη πολύ. Και η Αλκμήνη θέλει την Αντωνία. Κι εγώ ντρέπομαι και για τις δυο τους. Ντρέπομαι για όλες μας. Και το χειρότερο; Καυλώνω! Καυλώνω σε prime time!Τι θα πω στα παιδιά; Τα παιδιά που ζωγραφίζουν στον τοίχο και στους ελαιώνες θα θυμούνται για πάντα αυτό το φιλί, που δεν κράτησε καλά- καλά ούτε ένα λεπτό. Ένα λεπτό παρά είκοσι δευτερόλεπτα για την ακρίβεια.

(σχεδόν) Disclaimer: Τα παιδιά του 2023, είκοσι-τριάντα χρόνια από τώρα θα λένε “το πρώτοcelebrity crush μου ήταν η Νάγια Τ. Καρακώστα” ή “βλέπαμε μαζί με την μάνα μου ελληνικές –λεσβιακές (και καλά)– σειρές στο Mega”.

Η σκηνή τελειώνει. Πηγαίνω το βίντεο πίσω στο χρόνο και την ξαναβλέπω. Θέλω να βεβαιωθώ ότι το “κάναμε” σωστά; Αυτό το φιλί που το δώσαμε όλες μαζί!

Επιτηρώ τα χέρια της Αντωνίας, το ύφος της Αλκμήνης. Την ακούμπησε σωστά; Πόση γλώσσα έβαλε; Πόσο έγειραν τα κεφάλια τους; Τα μάτια ήταν ανοιχτά ή κλειστά; Πήραν τις σωστές ανάσες; Υπήρχε ένταση; Πάθος; Το μακιγιάζ; Μήπως τα σακάκια ήταν too much;

Ήταν ένα καλό λεσβιακό φιλί, αντιπροσωπευτικό της λεσβιακής αγάπης και επιθυμίας;

Κλείνω την καρτέλα με το Mega στον υπολογιστή μου και ανοίγω καινούργια. Αναζητώ την Τάνια. Και τα “παιδιά που ζωγραφίζουν στον τοίχο μια καρδιά κι έναν ήλιο στην μέση” (και ελαιώνες να φτιάξετε!). Ακούω την Τάνια δυνατά και ζηλεύω αυτά τα παιδιά που είχαν την ευκαιρία να δουν πόσο φυσιολογική είναι η αγάπη τους. Και τι δεν θα έδινα να έβλεπα την ίδια σκηνή στο Mega καμιά τριανταριά χρόνια πριν…