Vasilis Thanopoulos
Χωρίς αμφιβολία τα τρανς άτομα στις μέρες μας έρχονται συχνά αντιμέτωπα με παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους: διακρίσεις, βία και παρενόχληση, σε βαθμό πιο έντονο από εκείνο που αντιμετωπίζουν οι λεσβίες, οι γκέι ή τα αμφισεξουαλικά άτομα Τα βιώματα αυτά γεννούν επίμονα αισθήματα φόβου με αποτέλεσμα κάποια τρανς άτομα να αποφεύγουν ορισμένους χώρους και να κρύβουν ή να συγκαλύπτουν την πραγματική ταυτότητα του φύλου τους.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα στην έκφραση του φύλου τους όπως το βιώνουν, διαιωνίζουν της έλλειψη ευαισθητοποίησης του κοινού σχετικά με την πραγματικότητα της ταυτότητας και της ζωής τους. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος φόβου και άγνοιας, μισαλλοδοξίας, διακρίσεων, ακόμη και βίας υποκινούμενης από μίσος.
Όπου σχεδιάζονται και υλοποιούνται καλά μελετημένα σχέδια δράσης, θετικά μέτρα και πολιτικές ισότητας για την καταπολέμηση των διακρίσεων, τα τρανς άτομα αναφέρουν ότι εκφράζονται πιο ανοιχτά για την ταυτότητα φύλου τους.
Το πιο χαρακτηριστικό εύρημα σύμφωνα με τις πρόσφατες έρευνες για τα ΛΟΑΤ άτομα στην ΕΕ είναι το υψηλό ποσοστό επαναλαμβανόμενης βίας και εγκλημάτων υποκινούμενων από μίσος που υφίστανται τα τρανς άτομα, γεγονός που υπογραμμίζει την ανάγκη βελτίωσης των πολιτικών για την καταπολέμηση των εγκλημάτων μίσους σε ολόκληρη την ΕΕ.
Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι το ετήσιο ποσοστό περιστατικών βίας ή παρενόχλησης που υφίσταται ο τρανς πληθυσμός της Ευρώπης είναι σχεδόν διπλάσιο από το αντίστοιχο για τις λεσβίες, τους γκέι και τα αμφισεξουαλικά άτομα.
Οι Ανθρώπινες Φωνές
«Ως τρανς, αισθάνομαι ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι πάροχοι υπηρεσιών υγείας να κατανοήσουν ότι στο φάσμα των φύλων δεν υπάρχουν μόνο τα δύο άκρα. Υπάρχει και το “ενδιάμεσα”, και μπορεί ένα άτομο να ζει μια ολοκληρωμένη ζωή χωρίς να βρίσκεται είτε στο ένα είτε στο άλλο άκρο του φάσματος, δηλ. να μην είναι εντελώς άντρας ή γυναίκα. Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη κατανόηση, αλλά, κυρίως, περισσότερους πόρους και νομική υποστήριξη για να ζούμε ισότιμα με τους υπόλοιπους ανθρώπους.» (Τρανς γυναίκα, 28 ετών, Ολλανδία)
«Θα ήθελα το φύλο μου να μην έχει καμία σημασία. Να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου και να μου φέρονται με αμεροληψία και σεβασμό, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζομαι. Θέλω μόνο να έχω τη δυνατότητα να είμαι αυτό που είμαι, χωρίς να με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι.» (Τρανς άνδρας, 42 ετών, Ηνωμένο Βασίλειο)
«Το να είσαι τρανς στη Λιθουανία είναι ό,τι χειρότερο. Ζεις διαρκώς μέσα στον φόβο και, στο τέλος, φτάνεις να μην θέλεις καν να ζεις… Οι διακρίσεις, η παρενόχληση και βία δεν έχουν τελειωμό, σε σημείο που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου.» (τρανς γυναίκα, 25 ετών, Λιθουανία)
«Έχω δεχτεί εξευτελισμούς, ξυλοδαρμούς και προσβολές από γνωστούς και αγνώστους, αλλά θέλω οι γύρω μου να ξέρουν ότι είμαι κι εγώ άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι» (Τρανς γυναίκα 29 ετών, Βουλγαρία)
«Είμαι σίγουρος ότι θα είχα υποστεί πολύ περισσότερες διακρίσεις και παρενοχλήσεις εάν δήλωνα ανοιχτά ότι είμαι τρανς. Όταν χρειάστηκε να το κάνω για νομικούς λόγους, το έκανα, αλλά εκτός της οικογένειάς μου κανείς δεν γνωρίζει ότι δεν γεννήθηκα άντρας. Έτσι, ήταν σχετικά εύκολο για μένα, αλλά το γεγονός ότι αναγκάζομαι να το κρατώ επτασφράγιστο μυστικό για να μη δυσκολεύω τη ζωή μου σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο.» (Τρανς άντρας, 38 ετών, Ολλανδία)
«Η καθημερινότητα ενός τρανς ατόμου είναι τρομακτική. Έχω πάντα το νου μου μήπως προκαλέσω αρνητικές αντιδράσεις και νιώθω την ανάγκη να γίνομαι αόρατη όταν βρίσκομαι σε δημόσιους χώρους, όπως π.χ. όταν χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς κ.λπ. με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι να φοράω πιο βαριά και πιο ριχτά ρούχα από ό,τι θα προτιμούσα.» (Τρανς γυναίκα , 39 ετών, Ηνωμένο Βασίλειο)
