Ζούμε σε μία κοινωνία που συνεχώς εξελίσσεται. Μιας κοινωνίας, που από τα γεννοφάσκια της αγωνίζεται για την προστασία των ατομικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
γράφει η Άννα Απέργη για το t-zine
Ένας πολύ σπουδαίος φιλόσοφος, είχε πει κάποτε πως όποιο κι αν είναι το ερώτημα, η απάντηση είναι πάντα μία, ο άνθρωπος. Ένα πρώτο ερώτημα που γεννάται, είναι πως αυτή η αρχή γίνεται σεβαστή.
Μία πρώτη απάντηση θα ήταν ότι θέλουμε την κοινωνία μας να είναι σαν ένα τεράστιο καράβι που θα μας χωρά όλες και όλους χωρίς να αποκλείεται καμία και κανένας, χωρίς να υπάρχουν ανισότητες και διακρίσεις.
Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και κοιτάξουμε στην ιστορία του δυτικού κόσμου, σε ότι αφορά την διεκδίκηση και την κατάκτηση των δικαιωμάτων, με κορυφαίους τους αγώνες των γυναικών που στερούνταν των δικαιωμάτων τους, θα δούμε ότι τα κυρίαρχα αιτήματα ήταν πάντα, η ισότητα, η εξάλειψη των διακρίσεων και η συμπερίληψη.
Ως κοινωνίες θα λέγαμε ότι έχουμε καταφέρει αρκετά πράγματα σε αυτούς τους τομείς, όχι όμως τόσα ώστε η πραγματική ισότητα και η συμπερίληψη να είναι τόσο ορατές όσο θα έπρεπε, ενώ οι διακρίσεις εξακολουθούν να υπάρχουν σε πάρα πολλά πεδία.
Οι τρανς άνθρωποι έχουμε κάθε λόγο να τιμούμε τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Γιατί; Γιατί οι διακρίσεις και η βία που βιώνουμε, είναι λόγω της ταυτότητας φύλου μας, εντάσσονται δηλαδή στη γενικότερη κατηγορία των διακρίσεων λόγω φύλου.
Κάποια στιγμή θυμάμαι σε μία εκδήλωση είχε γίνει ένσταση για αυτό προς τη Μαρίνα Γαλανού. Ότι δηλαδή εμείς μιλάμε για τρανς ανθρώπους και για τρανς γυναίκες, αλλά και για τρανς άνδρες, οπότε δεν είναι τόσο φρόνιμο να θέτουμε αυτά τα θέματα, μαζί με τα ζητήματα διακρίσεων και βίας των γυναικών.
Την εξαιρετική απάντηση της Μαρίνας μπορείτε να τη δείτε στο βίντεο που ακολουθεί:
https://www.facebook.com/anna.aperghb/videos/592812805341536
