Vasilis Thanopoulos
«Θα το γιορτάσουμε με ανθρώπους που κάνουν τη ζωή μας ξεχωριστή και που πιστεύουν ότι η αγάπη μας είναι ίδια με την αγάπη οποιουδήποτε άλλου ζευγαριού». Αυτό είχε δηλώσει σε κάποια συνέντευξή του ο Αλέξης λίγο μετά την ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης από την κυπριακή Βουλή προαναγγέλλοντας την επισημοποίηση της συμβίωσής του με τον Κωνσταντίνο. Και το έκανε πράξη. Χθες, στις 2 μ.μ., πραγματοποιήθηκε ο πρώτος «γάμος» ομοφυλόφιλων στην Κύπρο, στην επαρχιακή διοίκηση Λευκωσίας.
Σε μια σεμνή τελετή, όπως προβλέπεται από το νόμο. Προηγήθηκε, όμως, προχθές το βράδυ, η επίσημη τελετή σε στενό οικογενειακό και φιλικό κύκλο του ζευγαριού σε ξενοδοχείο της πρωτεύουσας, με κουμπάρους τον βουλευτή και πρόεδρο της Επιτροπής Νομικών της Βουλής Σωτήρη Σαμψών και τον πρόεδρο της οργάνωσης Accept LOAT Κώστα Γαβριηλίδη.
Τον Αλέξη τον γνωρίζω περίπου 15 χρόνια. Είχαμε γνωριστεί μέσω κοινής φίλης. Από την αρχή γίναμε φίλοι, αφού υπήρχε ένα βασικό συστατικό, η αλληλοεκτίμηση. Όσο περνούσε ο καιρός, η φιλία δυνάμωνε. Ήταν ένας αξιοπρεπής, σοβαρός, καλόψυχος, έξυπνος και με πολλές γνώσεις νέος (σήμερα είναι 37 χρόνων). Περνούσαμε γιορτές μαζί, μοιραζόμασταν ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές, γνώρισε ο ένας την οικογένεια του άλλου.
Ένα πράγμα μόνο δεν είχαμε συζητήσει ποτέ. Τη διαφορετικότητα του Αλέξη. Το είχα αντιληφθεί πολύ νωρίς και νομίζω ότι κι εκείνος είχε αντιληφθεί αρκετά νωρίς ότι είχα καταλάβει ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Ίσως να ήταν αχρείαστο να το συζητήσουμε. Ίσως και να είχε ενδόμυχα κάποια αμφιβολία για το πώς θα το έπαιρνα.
Προσωπικά απέφευγα να το θίξω διότι δεν ήθελα σε καμία στιγμή να τον φέρω σε δύσκολη θέση ή να τον κάνω να νιώσει άβολα. Ήταν βλέπετε, τόσο καλός φίλος… Κυρίως, ήταν απόλυτα αξιοπρεπής. Δεν άφησε σε καμία στιγμή να διαφανεί το παραμικρό. Όλοι οι κοινοί φίλοι δεν είχαν αντιληφθεί το παραμικρό, αφού η εμφάνισή του δεν άφηνε να διαφανεί η διαφορετικότητα. Πίστευα ότι η αποφυγή συζήτησης του θέματος ήταν προς όφελός του. Μάλλον είχα λάθος.
Πέρασαν αρκετά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι ζούσε εγκλωβισμένος στα ταμπού και στις προκαταλήψεις κάποιων. Με τον Αλέξη μιλήσαμε για την ομοφυλοφιλία του μόλις πριν από έξι μήνες. Όταν είχε πειστεί ότι επιτέλους η κυπριακή Πολιτεία θα έκανε βήμα μπροστά με την ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης. Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από μερικά λεπτά για να προσπεράσουμε το θέμα και να σφραγίσουμε ότι η φιλία δεν εξαρτάται από την όποια ομοφυλοφιλία ή την όποια ετεροφυλοφιλία.
Η αλήθεια είναι ότι για αρκετά χρόνια ο Αλέξης βασανιζόταν από τον εγκλωβισμό του λόγω των ταμπού της κυπριακής κοινωνίας. Έπρεπε να το κρύβει από την οικογένειά του, έπρεπε να το κρύβει από κάποιους φίλους, έπρεπε να το κρύβει από τον επαγγελματικό του χώρο (ειδικά αυτόν).
Θυμάμαι έντονα την αμηχανία του σε κάποια γιορτή σπίτι μου, όταν ανοίχτηκε μια συζήτηση για την ομοφυλοφιλία και ένας από τους παρευρισκομένους, μίλησε με κάπως υποτιμητικό τρόπο. Ασυναίσθητα τα μάτια μου καρφώθηκαν στα μάτια του Αλέξη. Βυθίστηκα στο αμήχανο βλέμμα του. Διείσδυσα στην καρδιά του, που πόνεσε εκείνη την στιγμή. Ένιωσα την πάλη που γινόταν μέσα του. Από τη μια να θέλει να φωνάξει ότι ήταν άδικη εκείνη η τοποθέτηση και ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι ίσοι με όλους και από την άλλη, η ανησυχία μπας και η όποια έκρηξή του «αποκάλυπτε» την αλήθεια που ήθελε να κρύψει. Παρέμβηκα για να εξηγήσω στον άλλο φίλο πως η επιστήμη έχει αποδείξει ότι οι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται με αυτή τη διαφορετικότητα λόγω γενετικών ιδιαιτεροτήτων, που δεν εξαρτώνται από αυτούς. Γι’ αυτό, όλοι οφείλουν να τους αντιμετωπίζουν με τον ίδιο ακριβώς σεβασμό όπως τον καθένα.
Αυτός ο εγκλωβισμός του Αλέξη άρχισε να υποχωρεί όταν γνώρισε και συνδέθηκε με τον Κωνσταντίνο. Έγιναν ένα. Παντού μαζί, σε όλα μαζί. Πάντοτε, κι αυτό το δηλώνει ο γράφων με πάσα ειλικρίνεια ως μάρτυρας, η σχέση τους κινήθηκε σε απόλυτα αξιοπρεπή πλαίσια. Η συμπεριφορά τους δεν επέτρεπε το παραμικρό σχόλιο. Εξέπεμπαν απόλυτο σεβασμό.
Η Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016 έχει ήδη περάσει στην ιστορία ως η ημερομηνία κατά την οποία τελέσθηκε το πρώτο Σύμφωνο Συμβίωσης ομοφυλόφιλων στην Κύπρο. Εγκαινιάστηκε το βιβλίο των Συμφώνων, που αποτελεί ένα πολύ σημαντικό βήμα προς την ισότητα των δικαιωμάτων των πολιτών και ένα αποφασιστικό βήμα κατά της ομοφοβίας. Σημειολογικά και συμβολικά, μάλιστα, η πρώτη αυτή πράξη συνοδεύτηκε από την υπογραφή δύο ανθρώπων οι οποίοι πάλεψαν πολύ για να εγκριθεί από τη Βουλή το Σύμφωνο Συμβίωσης. Κουμπάροι (μάρτυρες λέγονται στα επίσημα έγγραφα) ο πρόεδρος της Επιτροπής Νομικών της Βουλής Σωτήρης Σαμψών και ο πρόεδρος των Accept LOAT Κώστας Γαβριηλίδης.
Φόρεσαν δακτυλίδια σε σεμνή τελετή
Στην επαρχιακή διοίκηση Λευκωσίας έγινε το επίσημο μέρος του «γάμου». Το βράδυ της Πέμπτης 11 Φεβρουαρίου σε ξενοδοχείο της πρωτεύουσας πραγματοποιήθηκε η εορταστική τελετή σε στενό οικογενειακό και φιλικό κύκλο. Περίπου 80 άτομα (ανάμεσά τους και η βουλευτής Στέλλα Κυριακίδου, από τους πρωτεργάτες για την ψήφιση του Συμφώνου) ήταν οι προσκεκλημένοι.
Ο γράφων ήταν μεταξύ αυτών. Αν και έγραψα αρκετά άρθρα υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων πριν από την ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης και παρά το ότι δεν έχω την παραμικρή προκατάληψη, εντούτοις, ομολογώ ότι ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε γάμο με αρκετή περίσκεψη. Με απασχολούσε πώς θα ήταν αυτός ο γάμος. Ποια η διαδικασία, πώς θα έπρεπε να συμπεριφερθώ. Ακόμη και τι δώρο θα έπρεπε να πάρω. Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου, μέχρι την στιγμή που πήγα στην αίθουσα της τελετής. Όλοι οι προβληματισμοί διαλύθηκαν. Γιατί απλώς, τα πάντα στην εν λόγω τελετή ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι τίποτα διαφορετικό δεν υπάρχει όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι η αγάπη. Και όταν δίπλα της στέκουν ως ασφαλείς σωματοφύλακες η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός.
Τα δακτυλίδια γύρισαν σε όλα τα τραπέζια, ώστε όλοι οι καλεσμένοι να κάνουν τη δική τους ευχή για το ζευγάρι. Έγινε η ανταλλαγή των δακτυλιδιών, ακολούθησε ο όρκος αγάπης και ένα παρατεταμένο χειροκρότημα πριν αρχίσουν ο χοροί…
Φεύγοντας, στο μυαλό μου έμεινε διατυπωμένη μια εικόνα απέραντης αγάπης και μιας άκρως αξιοπρεπούς συμπεριφοράς, που δεν επιτρέπει σε οποιονδήποτε να σχολιάσει αρνητικά το γεγονός. Εν τέλει, πλέον, είναι κρυστάλλινα διατυπωμένο στο μυαλό του γράφοντος ότι τίποτα δεν έχει περισσότερη σημασία στη ζωή από την αγάπη και κανένας δεν μπορεί να μπει φραγμός σε αυτήν. Όπως έγραφε και η ταμπελίτσα στα τραπέζια, «Believe in dreams and courage, love is love».
Απουσίαζαν μόνο οι γονείς
Σ’ αυτόν τον πρώτο «γάμο» ομοφυλοφίλων υπήρχε μόνο ένα κενό. Η απουσία των γονέων του Αλέξη και του Κωνσταντίνου. Ήταν παρόντες τα αδέλφια τους, αλλά όχι οι γονείς.
Συνταξιούχοι οι γονείς του Αλέξη, δεν θέλησε να τους βάλει σε αυτή τη διαδικασία. Δεν τους αποκάλυψε ποτέ και ότι είναι ομοφυλόφιλος. Όχι γιατί ντρέπεται. Ένας τόσο σοβαρός και αξιοπρεπής άνθρωπος, επιτυχημένος επαγγελματικά, σωστότατος στη γενική του συμπεριφορά δεν έχει οτιδήποτε να ντραπεί. Απλώς, δεν ήθελε να ρισκάρει να τους πληγώσει.
«Συμπεριφέρονται στον σύντροφό μου σαν να είναι μέλος της οικογένειας και αυτό με χαροποιεί», λέει ο Αλέξης. «Είδα την αντίδραση των γονέων του Κωνσταντίνου, που ήταν αρνητική, και δεν θέλω να ρισκάρω. Προτιμώ να είμαι ήρεμος κι εγώ κι εκείνοι», προσθέτει.
*Σ.Σ.: Τα ονόματα που χρησιμοποιούνται δεν είναι τα πραγματικά του ζευγαριού για ευνόητους λόγους.
Γράφει: Γιώργος Καλλινίκου
Φωτογραφίες: Στέφανος Κουρατζής
Πηγή: www.philenews.com
