Τα πέντε στάδια του πένθους της ελευθερίας μου στην καραντίνα

Νιώθω ότι αυτήν την περίοδο όλες/οι προσπαθούμε να κρατηθούμε από όση λογική μάς έχει απομείνει. Ίσως κάποια άτομα τα καταφέρνουν, ίσως κάποια όχι.

Έχοντας περάσει πάνω από ενάμιση μήνα μέσα στο σπίτι, με εξόδους μετρημένες στα δάχτυλα, θεωρώ ότι τα καταφέρνω αρκετά καλά. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, μου έχει περάσει αρκετές φορές από το μυαλό να ξυρίσω τα φρύδια μου, και όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο βαριά τα αισθάνομαι στο πρόσωπό μου -δεν το έχω κάνει ακόμα. Είναι απόλυτα λογικό η κατάσταση αυτή να τρομάζει και να αγχώνει κάθε άνθρωπο, καθώς είναι κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για την εποχή μας, και είναι από τις λίγες φορές, που περνάμε όλες/οι/@ το ίδιο πράγμα, τα περισσότερα άτομα τουλάχιστον που είμαστε τυχερά και μπορούμε να μείνουμε στο σπίτι μας, έχοντας την απαραίτητη απόσταση από τον υπόλοιπο κόσμο.

Από τη μία πλευρά, θεωρώ ότι είναι ένα γεγονός που φέρνει τον κόσμο παγκοσμίως πιο κοντά, καθώς ανταλλάσσονται συνεχώς μηνύματα υποστήριξης και διακρίνω ένα ομαδικό πνεύμα σε διαδικτυακές σελίδες και εφαρμογές, που χρησιμοποιώ π.χ. Facebook και 9gag. Από την άλλη, είναι ένα μεγάλο πλήγμα για το κάθε άτομο ξεχωριστά, που δεν μπορεί να δει αγαπημένους ανθρώπους και να κάνει τις δραστηριότητες που εκείνο αγαπάει. Από τις χειρότερες των περιπτώσεων είναι το οικονομικό πλήγμα, για όσα άτομα έχασαν τη δουλειά τους, ή μειώθηκε ο μισθός τους. Αυτές είναι κάποιες από τις σκέψεις που κάνω, όταν δεν ψάχνω απεγνωσμένα κάτι να ασχοληθώ και να απασχολήσω τα χέρια μου, ή όταν δε χαζεύω στο νέτφλιξ.

Άρνηση και θυμός

Είχα την ατυχία, ακριβώς πριν αρχίσει όλο αυτό, να αρρωστήσω με βρογχίτιδα, και επειδή δεν έχω και τα καλύτερα πνευμόνια, κάθισα 10 μέρες στο σπίτι για να σιγουρευτώ ότι έχω αναρρώσει. Όλη την τελευταία εβδομάδα του Φεβρουαρίου προσπαθούσα να αποφασίσω αν αξίζει να πάω στο καρναβάλι της Πάτρας το Σαββατοκύριακο, ρισκάροντας να ξαναρρωστήσω, παρά το 10ήμερο παραμονής μου στο σπίτι. Και τότε ανακοινώθηκε ότι ακυρώνονται όλα τα καρναβάλια και οι παρελάσεις στην Ελλάδα…

Αρχικά ξενέρωσα, αλλά μετά σκέφτηκα «εντάξει, τώρα δε θα χρειαστεί να ρισκάρεις να χειροτερέψεις…» . Η λέξη «κορονοϊός» άρχισε να ακούγεται περισσότερο. Ύστερα, έφτασαν τα πρώτα κρούσματα και, όπως είναι αναμενόμενο, τα social media φαίνεται να είχαν μόνο ένα θέμα συζήτησης και σχολιασμού: κορονοϊός, κορονοϊός, κορονοϊός… Και εξαιτίας αυτού άκουγες συνέχεια στο μυαλό σου την Cardi B να ουρλιάζει «CORONAVIRUS!» , όπως λέει και ένα meme με το οποίο ταυτίζομαι.

Θυμάμαι την τελευταία μέρα που βγήκα για καφέ και για φαγητό -χωρίς να γνωρίζω ότι θα ήταν η τελευταία φορά για λίγο καιρό- είχα κουραστεί τόσο πολύ με τη συνεχή αναφορά στον ιό, και με τις αμέτρητες «αστείες» δημοσιεύσεις και τα ελληνικά memes. Κάθε scroll ήταν κι ένα χιλιοειπωμένο αστείο για την κατάσταση που μόλις άρχιζε και ο καθένας ανέφερε πόσο επικίνδυνος είναι ο ιός, έκανε τρομερή επίκληση στο συναίσθημα και γενικά υπήρχε τρομολαγνεία, οπότε άρχισα να αποφεύγω το σκρολάρισμα στα social media.

Φυσικά και αναγνωρίζω ότι ο ιός αυτός προκαλεί σοβαρά συμπτώματα σε κάποια άτομα και επιφέρει ακόμα και θάνατο, γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε σταμάτησα να βγαίνω πριν την απαγόρευση· για να περιορίσω τη μετάδοση από πλευράς μου. Ωστόσο, όλα τα προαναφερθέντα μού προκάλεσαν έναν έντονο θυμό προς την «αδυναμία» μας να συζητήσουμε οτιδήποτε άλλο. Μέσα μου το αίσθημα της άρνησης ήταν πιο δυνατό από ποτέ: «αρνούμαι να τρομοκρατηθώ, αρνούμαι να υποκύψω στην επίκληση στο συναίσθημα» . Για μένα όλα αυτά ήταν και είναι περιττά, αρκεί μόνο να είμαστε υπεύθυνα και να μην ερχόμαστε σε επαφή με πολλά άτομα, ώστε να περιορίσουμε τη μετάδοση του ιού και να προστατέψουμε τις ευπαθείς ομάδες.

Διαπραγμάτευση και (κατά)θλιψη

Τις επόμενες μέρες σκεφτόμουν «εντάξει ίσως δεν είναι και κάτι τόσο τρομερό» . Προσπαθούσα να κανονικοποιήσω την όλη κατάσταση στο μυαλό μου και να τη διαπραγματευτώ, ώστε να μπορέσω τελικά να είμαι εντάξει μ’ αυτήν. Ύστερα, σκεφτόμουν «καλά δεν είναι και κάτι τόσο φοβερό πια να κάτσουμε σπίτι μας, τόσα πράγματα έχουμε και μπορούμε να κάνουμε» . Ευτυχώς το στάδιο της «κατάθλιψης» ήταν πολύ μικρό και βρισκόταν μόνο στις φευγαλέες σκέψεις ότι δεν ξέρω πότε θα ξαναβγώ με τους φίλους μου να διασκεδάσω χωρίς να φοβάμαι μην κολλήσω κάποιο άτομο ή μήπως κολλήσω εγώ, αν θα μπορέσουμε να πάμε καλοκαιρινές διακοπές και πότε θα μπορώ να βγω χωρίς να χρειάζεται να δώσω αναφορά σε κανένα.

Αποδοχή

Το τελευταίο στάδιο του πένθους της ελευθερίας μου (drama queen alert) είναι και το πιο παραγωγικό, χαλαρό και απολαυστικό. Γενικά, απολαμβάνω να μη χρειάζεται να πηγαίνω απολύτως πουθενά, να μη μετανιώνω που κανόνισα κάτι -γιατί βαριέμαι ως συνήθως- παρόλο που ευχαριστιέμαι και να βγαίνω για καφέδες και για ποτό κλπ. Εδώ και κάμποσες βδομάδες πήρα απόφαση ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μείνω μέσα και να συνεχίσω ό,τι έκανα προ πανδημίας, αλλά και με κάποιες πρόσθετες ασχολίες τώρα που είμαι όλη μέρα σπίτι.

Έχω κάνει ένα σωρό εκκαθαρίσεις στο δωμάτιό μου και στο σπίτι, ακόμα και σε ντουλάπια που έχουν να πειραχτούν χρόνια, και έχω ξαναρχίσει να παίζω βιντεοπαιχνίδια στον υπολογιστή. Σχεδόν κάθε μέρα παρακολουθώ μαθήματα του πανεπιστημίου εξ αποστάσεως, στα οποία μας βάζουν αρκετές εργασίες. Οπότε, το διάβασμα δεν το γλιτώνω ούτως ή άλλως… Η καραντίνα όμως, με έχει σπρώξει να αναπτύξω περισσότερο το καλλιτεχνικό και δημιουργικό μου κομμάτι.

Μέσα σε αυτές τις μέρες, έχω ζωγραφίσει -κάτι που δεν κάνω σχεδόν ποτέ- και έχω ασχοληθεί περισσότερο με ένα από τα πιο αγαπημένα μου πράγματα, το γιουκαλίλι μου. Δυστυχώς, η σχολή χορού που πηγαίνω είναι κλειστή, όπως όλα άλλωστε, αλλά συνεχίζω να χορεύω μέσα στο σπίτι. Οι δασκάλες εκεί μας ωθούν να συνεχίσουμε να χορεύουμε και να δημιουργήσουμε βιντεάκια με χορογραφίες, κάτι που με έχει βάλει στη διαδικασία να σκέφτομαι χορογραφίες ακούγοντας κάποια τραγούδια, ακόμα πιο συχνά. Φυσικά και δε θα μπορούσα να μη στραφώ προς τη μαγειρική σε αυτήν την καραντίνα. Πέρα από κάποια φαγητά, συνήθως καταλήγω να φτιάχνω κάποιο πολύ γρήγορο γλυκό, όπως μπισκότα φυστικοβούτυρου με σοκολάτα, στα οποία έχω εθιστεί.

Η πιο σημαντική μου ανακάλυψη βέβαια σε αυτήν την καραντίνα είναι ένα μαγαζί που έχει μεγάλη ποικιλία σε μπύρες και κάνει ντελίβερι και στην περιοχή μου, το οποίο σκοπεύω να τιμήσω και μετά την καραντίνα. Όποιος με γνωρίζει, ξέρει τη μεγάλη μου αγάπη για τις μπύρες και ίσως μπορεί να φανταστεί πόσο πολύ ενθουσιάστηκα με αυτήν την ανακάλυψη. Έχω παραγγείλει ήδη δύο φορές μπύρες που λατρεύω και μπύρες που θέλω να δοκιμάσω, και τις αξιολογώ για να θυμάμαι ποιες θα παραγγέλνω όταν θα ξαναπάω σε μπυραρία. Σύντομα όλες/οι/@ θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας, μέχρι τότε υπομονή και νέτφλιξ!