Μελίτα Σκαμπώ
Αθήνα, 25 Ιανουαρίου 2020
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Βρίσκομαι στο καμαρίνι του Big Bar. Η ώρα είναι 11 το βράδυ και σε κανένα τρίωρο έχω σόου, μαζί με τη Sugar Bear και τη Nicole Nasty. Ήρθα πιο νωρίς για να κερδίσω χρόνο από τις αναποφάσιστες στιγμές που δε θα ξέρω τι μακιγιάζ να κάνω. Είμαι τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, κι ακόμα δεν έχω βρει τη ρουτίνα μου. Θέλω να πειραματίζομαι με τα χρώματα και τις υφές, λες και πρόκειται να ανέβω για πρώτη φορά στη σκηνή. Λες και θέλω να εντυπωσιάσω τον εαυτό μου με τη μεταμόρφωση.
Από το βάθος ακούω γέλια και δυνατές ομιλίες. Ο πρώτος κόσμος έχει αρχίσει να καταφθάνει, κι εγώ έχω αρχίσει να σβήνω τις γραμμές του προσώπου μου με ένα παχύ στρώμα make up. Νιώθω κουρασμένη και κακόκεφη, όμως ξέρω ότι όλα αυτά θα χαθούν σε λίγο. Η μουσική, μαζί με ένα ελαφρύ ποτό θα μου φτιάξουν τη διάθεση αλλά, προς το παρόν, πρέπει να επικεντρωθώ στο μακιγιάζ. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά δίπλα μου. Ανάμεσα στα φορέματα και στην αιωρούμενη σκόνη από πούδρα, είναι και οι αδελφές μου queens. Η κάθε μία έχει επικεντρωθεί στον καθρέφτη της, φροντίζοντας την αντανάκλασή της. Που και που λέμε κανένα αστείο, κανένα καλιαρντό. Όλες ανυπομονούμε για το σόου μα δεν το συζητάμε. Δε χρειάζεται άλλωστε. Ξέρουμε γιατί είμαστε εδώ, και γνωρίζουμε πολύ καλά τον σκοπό μας.
Πόσο θα ήθελα να ήταν και η Zackie Oh εδώ. Θα είχε έρθει από νωρίς εκείνη, όπως κι εγώ. Της άρεσε να χαλαρώνει στο μπαρ πριν μπει στο καμαρίνι. Ήθελε να νιώθει τον άδειο χώρο, λες και της έδινε κάποιου είδους αόρατη ενέργεια. Δεν μπορώ να μην τη σκέφτομαι κάθε φορά που έχω σόου. Νιώθω λες και με συνοδεύει, λες και δεν έφυγε ποτέ. Έτσι γίνεται με τους ανθρώπους που σε στιγματίζουν. Είναι πάντα παρόντες, κι ας μην το ξέρεις.
Η ώρα πέρασε και το μακιγιάζ είναι σχεδόν έτοιμο. Κατέληξα σε κόκκινες αποχρώσεις με χρυσές λεπτομέρειες για να ταιριάζουν με τα αποψινά φορέματα. Δε θα βάλω ψεύτικα νύχια, ταλαιπωρούν πολύ τα πραγματικά μου. Θα αρκεστώ σε ένα μπλε ρουά μανό, έτσι για να σπάσω το κόκκινο που θα περιβάλλει τη σκηνή κι εμένα. Ο κόσμος έχει γεμίσει σχεδόν ασφυκτικά τον χώρο, και το καμαρίνι μας μοιάζει σαν προστατευόμενο δάσος. Κανείς δεν μπαίνει εδώ παρά μόνο ο Χρήστος, ο ιδιοκτήτης του μπαρ. Νομίζω πως εκείνος έχει περισσότερο άγχος από εμάς. Να τος, μόλις ξαναμπήκε. Ρώτησε αν είμαστε έτοιμες και του απαντήσαμε θετικά. Κοιτάζοντας μπροστά μου, βλέπω έναν πάγκο με δεκάδες κραγιόν, σκιές και δαχτυλίδια. Θα μπουν στη θέση τους, αλλά όχι τώρα. Τώρα είναι ώρα για σόου.
Στέκομαι όρθια, δίπλα στην κουρτίνα που κρύβει το καμαρίνι. Εχθές διάβασα για έναν επικίνδυνο ιό που έχει ξεσπάσει στην Κίνα. Ακούγεται ότι πρόκειται να εξαπλωθεί, όμως δεν έχω μάθει για κάποιο κρούσμα στην Ελλάδα. Μάλλον δε θα είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα, άλλωστε τα μίντια έχουν την τάση να υπερβάλλουν. Προς το παρόν, αυτό που με ανησυχεί είναι το σουτιέν μου, που δεν κάθεται καλά με το φόρεμα. Πιάνω μια παραμάνα και κάνω μια πρόχειρη επιδιόρθωση. Οι παραμάνες και οι καρφίτσες είναι πολύτιμες για εμάς τις drag queens. Μπορούν να αποδειχθούν σωτήριες σε μια στιγμή κρίσης ενός υφάσματος ή μιας περούκας. Ευτυχώς, έχω πολλές.
Κάνω έναν τελευταίο έλεγχο στον καθρέφτη. Το κραγιόν δε μου αρέσει τελικά, αλλά τώρα δεν έχω χρόνο. Θα το σβήσω στο διάλειμμα και θα βάλω το μωβ, που είχα αρχικά περιφρονήσει. Κοιτάζω προς το βάθος του χώρου. Η στιγμή του σόου έφτασε, και η καρδιά μου πάει να σπάσει από το τρακ. Δεν ανησυχώ, όμως. Ξέρω ότι, με το που ανέβω στη σκηνή, θα συμβεί αυτό που συμβαίνει κάθε φορά. Το άγχος και τα βάρη της ημέρας θα φύγουν, για να δώσουν τη θέση τους στη χαρά.
Η μουσική έναρξης ξεκινά και είμαι έτοιμη να κάνω το πρώτο βήμα προς το πάλκο. Ξέρω ότι θα διασκεδάσω, και ελπίζω να διασκεδάσω και το κοινό. Όλα γύρω μου είναι λαμπερά, φωτεινά και ζεστά. Νιώθω υπέροχα, χαμογελάω πλατιά και κλείνω τα μάτια για να συγκεντρωθώ, καθώς κάνω την ευχή να κρατήσει αυτή η ευτυχία όσο περισσότερο γίνεται. Για εμένα, για τις αδελφές μου queens, για όλα εμάς που διψάμε για αποδοχή και αγάπη. Κάνε μου αυτήν τη χάρη αγαπητό μου ημερολόγιο. Κάνε αυτήν την ευτυχία να κρατήσει για πάντα.
