Δεν ξέρω αν έχετε παρακολουθήσει την όλη ιστορία με τις ομοφοβικές/σεξιστικές δηλώσεις του Πάνου Καλλίδη.
Προσωπικά, πέρα από την τοξικότητα του τραγουδιστή (ο οποίος κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να παραμείνει στον μεσαίωνα), βρίσκω εξαιρετικά ενοχλητική και τη στάση της δημοσιογράφου που πήρε τη συνέντευξη.
Γιατί αποφάσισε – εσκεμμένα – να διαχειριστεί την ομοφυλοφιλία ως ντιμπέιτ, δίνοντας βήμα σε έναν τρομακτικά ομοφοβικό λόγο.
Η ομοφυλοφιλία όμως είναι ακόμη μία σεξουαλική ταυτότητα και αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να τον γνωρίζει η συγκεκριμένη δημοσιογράφος.
Επίσης, οι δημοσιογραφικές ερωτήσεις τύπου: “συμφωνείτε με την ομοφυλοφιλία” ή “τι θα κάνατε αν το παιδί σας ήταν ομοφυλόφιλο” το 2019, κουβαλούν όλον τον αναγχρονισμό του παρελθόντος και είναι τόσο τοξικές όσο και οι απαντήσεις του Καλλίδη. Γιατί δημιουργούν τις προϋποθέσεις για κακοποιητικό λόγο. Και ως δημοσιογράφοι είμαστε υποχρεωμένοι από τη δεοντολογία μας (αλλά και από την κοινωνική μας ευαισθησία) να προστατεύουμε ευαίσθητες κοινωνικές από αυτόν τον λόγο.
Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση είναι ασυνεπής ως προς τη δημοσιογραφική μας ιδιότητα.
Ας σταματήσουμε πια να κάνουμε ερωτήσεις για ζητήματα που έχουν απαντηθεί. Γιατί αλλιώς θα έπρεπε να εξακολουθούμε να ρωτάμε τον κόσμο για το “αν η γη είναι επίπεδη”.
