Είχα τη φαεινή ιδέα να μπω σε μια τάχα μου φεμινιστική σελίδα – «Αιρετικός Φεμινισμός» λέγεται – αλλά δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην πρώτη λέξη.
γράφει η Άννα Κουρουπού
«Συνηθισμένη στη ρητορική μίσους τόσες δεκαετίες… τι περισσότερο κακοποιητικό θα διαβάσω;», σκέφτηκα.
Και όντως δεν είδα απολύτως τίποτα διαφορετικό από αυτά που έρχονταν ασταμάτητα μπροστά μου το 2017, κυρίως με τη συζήτηση για τη Νομική Αναγνώριση Ταυτότητας Φύλου από σελίδες της Χρυσής Αυγής, ατομάκια με «σημαία» πατριωτισμού, αγίους και παναγίτσες, κάτι φουσκωμένους από φάρμακα, πολλές κυριούλες άσχετου ηλικίας που έβγαζε μάτι πως η σεξουαλική τους ζωή είναι ανύπαρκτη και στην καλύτερη περίπτωση, δανεική.
Διάβασα σεντόνια και σεντόνια, «αναλύσεις» επί «αναλύσεων» με περίτεχνες ορολογίες, παραδείγματα που ούτε παιδιά 10 χρονών πλέον δεν αναφέρουν. Λασπολογία, δογματισμός, μια βιτρίνα επιστημοσύνης που μόνο οι ίδιες καταλαβαίνουν και βαυκαλίζονται ότι συζητούν βαθέως και ουσιαστικά. Πετούν κάθε τόσο και μια αριστερίλα – μη τις μπερδέψουν με καμιά Εύα Μπράουν.
Και όλος αυτός ο χαμένος στην ουσία χρόνος, δεν μου πρόσθεσε τίποτα από αυτά που ήδη γνώριζα. Ένας βόθρος απόψεων, αποστεωμένων, απαρχαιωμένων και προτάσεων για τη δική μας ζωή. Λες και το ζητήσαμε. Λες και τις υπολογίσαμε ποτέ. Τόσο θράσος !
Αυτοανακηρύχθηκαν προστάτιδες της Γυναίκας με ένα χυδαίο καμουφλάζ πατριαρχικής προστασίας τους από τι; Από ποιον; Ότι κινδυνεύει η υπόσταση τους από τις τρανς γυναίκες; Γιατί εκεί εστιάζουν και μόνο.
Μια σελίδα με εκατοντάδες άρθρα και απόψεις και η λέξη τρανς δεν λείπει σχεδόν από πουθενά. Τόσο πολύ φοβούνται μια μερίδα ανθρώπων που αντιστοιχεί στο 1% περίπου στον παγκόσμιο πληθυσμό; Τόσο μένος ετών και ετών επειδή…
Δεν έχει νόημα να γράψω τα αυτονόητα περί προνομίων, το πόσο πιο ευάλωτες προσπαθούν μανιωδώς να μας κάνουν και τι επιπτώσεις έχει αυτό κλπ. Στην ουσία πρόκειται για «τρανς πατριαρχία» – αφού μετά το αγκού, αυτή τη λέξη έμαθαν και την έχουν καραμέλα.
Ζουν από τις τρανς, αναπνέουν από εμάς για να έχουν λόγο ύπαρξης. Δεν μπορώ να θέσω άλλη βάση σε όλο αυτό. Να τονίσω δυο τρία πραγματάκια μόνο:
«Κορίτσια» ηρεμήστε, σας έχω νέα. Και οι κατσίκες γεννάνε, αν δεν το ξέρετε, αλλά δεν κρατούν κάποιο λάβαρο μοναδικότητας. Είναι χυδαίο να φέρετε το αυτονόητο – το φυσιολογικό αν θέτε – ως επιχείρημα για να αφορίσετε οτιδήποτε πλησιάζει τη γυναικεία σας υπόσταση. Και μεταξύ μας τώρα, επειδή κι εγώ και ο καθένας μπορούμε να γίνουμε χυδαίοι αν θέλουμε, ε ειδικά εσείς δεν δικαιούστε να μιλάτε γιατί είναι αδύνατον να γεννήσετε πλέον. Ηλικιακά εννοώ – μια και ανήκετε περήφανες στα πρώτα κύματα φεμινισμού. Ηλικιακός ρατσισμός; Δεν βαριέσαι. Φυσιολογικό δεν είναι να γερνάμε; Ε; Τώρα γιατί βάλατε αυτό ως το δυνατότερο επιχείρημα στη σαθρή πυραμίδα σας, επανέρχομαι στα δεκάχρονα προς υπενθύμιση.
Είναι ακόμη πιο χυδαίο αυτό ως αφήγημα, διότι προσβάλλετε αδιάντροπα κάθε γυναίκα που έχει μήτρα, αλλά αδυνατεί να κυοφορήσει. Να υποθέσω πως όσες γυναίκες έχουν αφαιρέσει για λόγους υγείας τη μήτρα τους: α) δεν είναι γυναίκες, είναι τρανς και β) αν παίρνουν και κάποια ορμονική αγωγή – δηλαδή προσπαθούν να γίνουν τρανς (σύμφωνα) με τον ανόητο λογισμό σας, ο Καιάδας είναι ο αγαπημένο σας τόπος και χώρος. Πάρτι με χορούς και ακούσματα «Μια γυναίκα μπορεί», «Η ζωή είναι γυναίκα» και στο τσακίρ κέφι «Δυο φορές γυναίκα» της Χαρούλας.
(Έχω γράψει και άρθρο με αυτό τον τίτλο, αλλά μια καρδιακή προσβολή δεν θέλω να την πάθετε. Γιατί εγω δεν σας μισώ , σε αντίθεση με εσάς).
Είναι εγκληματικό – κυριολεκτικά – με τόσο έντονη ρητορική μίσους να προτρέπετε τον αφανισμό μας, δίνοντας όπλα σε κακοποιητές και δολοφόνους να αφαιρούν τη ζωή μας επειδή… (μη ξαναλέω τα ίδια, καταντά γελοίο αν δεν ήταν επικίνδυνο).
Είναι απάνθρωπο σε επισφαλείς ανθρώπους και νέα παιδιά που βιώνουν τη δυσφορία τους σε τόσα περιβάλλοντα, να τους προτρέπετε με αυτή τη χυδαιότητα να αυτοκτονούν ή να αυτοτραυματίζονται . Γιατί αυτό κάνετε. Αυτές τις συνέπειες έχει η ρητορική μίσους.
Και από ποιον να πιαστούν αυτοί οι άνθρωποι; Από που; Από την πίστη; Ούτε εσάς δεν δέχονται παρά μόνο αν σκύβετε το κεφάλι να πιείτε λίγο μαυροδάφνη, καθαγιασμένη από άντρες ρασοφόρους φυσικά. Από την οικογένεια; Με γονείς καμουφλαρισμένους με μια κανονικότητα που εσείς ορίζετε; Από φίλους που προφανώς ζούν τις ίδιες αγωνίες; Έχοντας απέναντι τους ένα τέρας που εξυπηρετεί την πατριαρχία γονυπετής;
Το ίδιο επιχείρημα από άνδρες και από γυναίκες. Προσβάλλουμε το φύλο τους! Η κάθε πλευρά για τους δικούς της λόγους. Απ’ την άλλη είναι γνωστό πως ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου. Υπάρχει περίπτωση σε αυτή τη συνθήκη να ακίζεται ο άντρας στη γυναίκα; Εκ των πραγμάτων όχι.
Ο εθισμός αυτών των γυναικών, η αναγκαιότητα τους να ανήκουν στο αρσενικό ενδυναμώνοντας τη θηλυκή τους υπόσταση, ικανοποιώντας τους, σπέρνοντας παιδιά – που είναι υπέρτατο δώρο αρκεί να το γεννήσεις επειδή εσύ το θέλεις και όχι ο αφέντης σου – είναι η πραγματική αιτία που λατρεύουν να μισούν τους δυνάστες τους. Αλλιώς δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι νέες γενιές φεμινιστριών είδαν, κατάλαβαν και πήραν διαφορετικό μονοπάτι, αφήνοντας την τεράστια λεωφόρο που τόσες δεκαετίες με πολύ πόνο και αίμα κέρδισε ένα μεγάλο μερίδιο αξιοπρέπειας. Το οποίο τσαλαπάτησε ότι δημιούργησε διότι δεν ήταν αναγκαία πλέον.
Δεν ήταν χρήσιμη.
Δεν μπορούσε να υπηρετήσει, να ξελογιάσει, να γεννήσει, να εκμεταλλευτεί αυτόν που έδινε νόημα στη ζωή της.
Με αυτό το όχημα ονειροβατούσαν πως αυτός είναι ο σωστός δρόμος.
Και θα ήταν πάντα έτσι. Για πάντα.
Αγνοώντας τη δύναμη της εξέλιξης της ίδιας της ζωής , έχασαν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους .
Και παρανόησαν.
Ποιος μπορεί να τις αδικήσει;
Όπως και να έχει, είτε αλυχτούν είτε προωθούν τη βία και την κακοποίηση προς εμάς είτε ευθύνονται σε ένα μεγάλο ποσοστό με τη ρητορεία τους για δολοφονίες, αυτοκτονίες τρανς γυναικών, ένα πράγμα δεν αλλάζει και δεν πρόκειται να αλλάξει.
Είναι ανίκανες, ακατάλληλες να τολμούν να ακυρώσουν αυτό που νιώθω και είμαι.
Κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να με προσδιορίσει.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη μου.
Δεν δικαιούται.
Είμαι γυναίκα και θα πεθάνω γυναίκα, είτε τους αρέσει είτε όχι.
Δεν προσπαθώ να καπηλευτώ καμία θέση, καμία ιδέα.
Είμαι η ίδια θέση.
Είμαι η ίδια ιδέα.
