Με ρώτησε μια φίλη τι θα κάνω την ημέρα της ψήφισης του συμφώνου συμβίωσης. Λοιπόν, από νωρίς θα είμαι έξω από τη Βουλή. Μέσα δε θέλω να μπω. Τα έδρανά της δε ταιριάζουν στον κώλο μου.
Θα είμαι με ενα τηλέφωνο-σκουλαρίκι για να μαθαίνω τι συμβαίνει εκεί μέσα από τις φίλες μου.
Θα είμαι μαζί με χιλιάδες φίλες και φίλους απ’εξω, διεκδικώντας τα αυτονόητα για την κοινότητά μου, την κοινότητα που τόσο αγαπώ και θέλω να δω ελεύθερη.
Θα στέκω εκεί, μπροστά στους παπάδες και τους φασίστες που θα τολμήσουν να έρθουν, για να είμαι ασπίδα και να μη μπορέσουν να πλησιάσουν τους υποστηρικτές/ριες μου.
Θα είμαι εκεί, να κρατάω το χέρι σε όποια φοβάται, σε όποιον χρειάζεται στήριξη.
Θα είμαι εκεί μέχρι να πάρω την πρώτη νομική αναγνώριση της ύπαρξης μου, γαμώτο! Τριάντα χρονια αδερφή, πρώτη φορά με αναγνωρίζει το κράτος! Καταλαβαίνεις;
Θα είμαι εκεί και θα είμαι εγώ, περήφανος, να δείχνω το πρόσωπο μου.
Να είσαι κι εσύ εκεί μαζί μου. Να αγωνίζεσαι μαζί μου. Να δείχνεις ότι νοιάζεσαι να υπάρχω. Και το βράδυ θα βγω να το γιορτάσω. Ισως να βγούμε μαζί, να χορέψουμε. Ισως να ξεσπάσω στα κλάμματα, σαν μικρό παιδί. Ισως και όχι.
Θα πιω και θα χορέψω σαν να μην υπάρχει αυριο. Αλλά αυριο πάντα υπάρχει… Και την επόμενη μέρα θα πρέπει να σηκωθώ. Να κανω ενα ζεστό μπάνιο. Να βρεθώ με φίλες. Να επαναπροσδιορίσω τους στόχους μου. Έχουμε πολλά ακόμα να κερδίσουμε. Η ισότητα ειναι ένας δρόμος μακρύς. Έχουμε χιλιόμετρα να κάνουμε. Το σύμφωνο συμβίωσης ειναι μόνο το πρώτο βήμα. Ενα βήμα ασταθές και μετέωρο. Όλα αυτά ειναι σαν ενα πάρτι για εμένα.
Σαν ενα πάρτι που δε μπορούσα να διαλέξω τη μουσική. Αλλά έχω δυο επιλογές: να κάτσω μόνος στη γωνία ή να χορέψω και να το ζήσω. Να ζήσω γαμωτο! Να ζήσω.
Λοιπόν τι λες;
Χορεύουμε;
Αν ναι, δίνουμε ραντεβού την Τριτη έξω από τη Βουλή!
Εγω θα σε περιμένω!
Τέλης Ράπτης
