newsroom
Η ταινία «The Hunt» (Το Κυνήγι) είναι η πρώτη ταινία της Κύπρου που ασχολείται με την ομοφοβία και την πατριαρχία και έκανε πρεμιέρα χθες (12/10/20) στο 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου στη Λεμεσό. Δε θα μπορούσε να έρθει σε πιο κατάλληλη στιγμή, καθώς πολλά από τα θέματα που πραγματεύεται η ταινία είναι πιο κρίσιμα τώρα από ποτέ.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η ταινία αφορά στην ιστορία του αγώνα ενός πατέρα να συνδυάσει τις παραδοσιακές του απόψεις με την αγάπη του για τον γιο του.
Μια αλυσιδωτή αντίδραση ενεργοποιείται, αφού ο Ιμπραήμ ανακαλύπτει τον γιο του Ισμαήλ, με έναν άλλο άντρα. Κι αυτό, σε μια πατριαρχική κουλτούρα, όπου η ύπαρξη γκέι γιου θεωρείται ως αποτυχία να συνεχιστεί η οικογενειακή γραμμή, κι ένας πιθανός ρομαντισμός μεταξύ θρησκευτικών και φυλετικών διαφορών και ομόφυλου σεξουαλικού προσανατολισμού είναι το απόλυτο ταμπού. Με λίγα λόγια, αυτό που είναι το «The Hunt», είναι αυτό που συμβαίνει στις δύο πλευρές του νησιού, με βάση πραγματικά γεγονότα.
Σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή από την Ιρανο-Γερμανίδα Sholeh Zahraei και τον Τουρκοκύπριο Kamil Saldun, σύντροφοι στη ζωή και συνεργάτες τον κινηματογράφο.
Εκτός από την ομοφοβία και την πατριαρχία, το «The Hunt» μιλά για παραδόσεις, για θρησκεία, για κληρονομιά, για κακοποίηση ζώων και τοξική αρρενωπότητα στην κυπριακή κοινωνία.
«Όταν παρατηρούμε την κοινωνικοπολιτισμική δομή της Κύπρου, υπάρχει ένας πατριαρχικός και παραδοσιακός αντίληψης στον πυρήνα της» , δήλωσαν οι Sholeh και Kamil.
https://www.facebook.com/acceptCyprus/posts/3511793645510753
Η έρευνα στην Κύπρο πριν την παραγωγή
«Ένα αρσενικό παιδί συνεχίζει τη γενεαλογία μιας κυπριακής οικογένειας. Ο γιος κληρονομεί το επώνυμο. Το να παντρέψεις τον γιο σου θεωρείται το μεγαλύτερο επίτευγμα για μια κυπριακή οικογένεια. Όταν ξεκινήσαμε την έρευνά μας για την ομοφοβία στην Κύπρο για την ταινία μας «The Hunt»,, συνειδητοποιήσαμε ότι η ομοφυλοφιλία, είναι ο χειρότερος εχθρός των πατριαρχικών κανόνων και αξιών και αυτό δημιούργησε μια μεγάλη σύγκρουση.”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το ζευγάρι πήρε συνέντευξη από δεκάδες άτομα στην Κύπρο – ομοφυλόφιλους άντρες, Κύπριους γονείς και ΛΟΑΤΙ + άτομα για τη σχέση τους με τις οικογένειες και την κοινωνία τους, αλλά και ψυχολόγους και ακτιβιστές. Διαπίστωσαν ότι όλα τα θέματα που συζητά η ταινία -η συν-παραγωγή της οποίας έχει γίνει με την ACCEPT LGBT Cyprus– είναι αλληλένδετα.
Κι έτσι οι Sholeh και Kamil ήταν αποφασισμένοι να πουν την ιστορία ενός πατέρα και γιου, που παγιδεύτηκαν σε μια ετεροκανονική και συντηρητική κοινωνία.
«Υπάρχει μια εχθρική ατμόσφαιρα, όπου ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, σε όλο το νησί, δεν είναι έτοιμο να δεχτεί την ομοφυλοφιλία παρά τη νομοθεσία» , δήλωσαν. Η απαγόρευση της ομοφυλοφιλίας «καταργήθηκε στο νότιο κομμάτι το 1998, μόνο και μόνο επειδή χρειαζόταν για να ενταχθεί η Κύπρος στην Ε.Ε. Στο βόρειο κομμάτι, η ομοφυλοφιλία νομιμοποιήθηκε λόγω της πίεσης των ακτιβιστών το 2014. Το επίπεδο της ομοφοβίας είναι το ίδιο και στις δύο πλευρές.”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Γιατί αυτός ο τίτλος;
Ακόμα και σήμερα, η ρητορική μίσους και οι απειλές αποτελούν καθημερινό αγώνα για τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας της κυπριακής κοινωνίας. «Σε μια χώρα όπου το κυνήγι θεωρείται παραδοσιακό άθλημα, ένας γιος γκέι θεωρείται δυσλειτουργικός» και «άχρηστος» ακριβώς όπως ένας κυνηγετικός σκύλος, που δεν κυνηγά. Πολλοί Κύπριοι φέρνουν αυτό το παράδειγμα ως δικαιολογία για να εγκαταλείπουν και τα δύο.”
Γι’ αυτό οι συντελεστές της ταινίας αισθάνονται την ανάγκη αντιμετώπισης της ομοφοβίας και της πατριαρχίας στην Κύπρο. Επειδή οι διακρίσεις όλων των ειδών -είτε λόγω φυλής, σεξουαλικού προσανατολισμού, εθνικότητας, τάξης, κακοποίησης ζώων, ή έναντι των γυναικών- βασίζονται στην πατριαρχία και στις παραδόσεις, καθιστώντας τις αλληλένδετες και αλληλεπικαλυπτόμενες. “Αυτή η ταινία είναι ζωτικής σημασίας για όλους εμάς που έχουμε βιώσει βία ενώ αγωνιζόμαστε να κερδίσουμε την αποδοχή ως προς το ποιοι είμαστε.”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έξι χρόνια για να δημιουργηθεί η ταινία
Η ταινία χρησιμοποιεί μία βιβλική έμπνευση (τη δέσμευση του Ισαάκ) για να ολοκληρώσει το δίλημμα μιας κυπριακής οικογένειας σε ένα συντηρητικό σκηνικό. Χρειάστηκαν έξι χρόνια για να ολοκληρωθεί με τη μεγαλύτερη πρόκληση να είναι η εύρεση χρηματοδότησης για μια ταινία με θέμα την ομοφοβία. Στο τέλος έλαβαν επιχορήγηση από τη Συμβουλευτική Επιτροπή Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας.
Ένα δικοινοτικό καστ ηθοποιών και μελών του συνεργείου συγκεντρώθηκε για να φτιάξει την ταινία, μια ομάδα 70 ατόμων συνολικά. Το ενδιαφέρον μέχρι στιγμής ήταν απίστευτο και η ταινία έλαβε κι ένα βραβείο Stelios Bi-Communal, αξίας 10.000 ευρώ.
«Πολλοί άνθρωποι μπορεί να προσβληθούν από την κριτική μας στους πατριαρχικούς και παραδοσιακούς κανόνες και τη θρησκεία και το ότι απεικονίζουμε την ομοφυλοφιλική αγάπη και τον αισθησιασμό. Ελπίζουμε ότι μετά την κριτική θα έχουμε πολιτισμένες και υγιείς συζητήσεις χωρίς απειλές ή επιθέσεις. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να θέσουμε ανεπίσημα τα ζητήματα και ελπίζουμε ότι το κοινό μπορεί να ταυτιστεί με την ταινία μας, εμπνέοντας το να κατανοήσει, να ρωτήσει, να ασκήσει κριτική και να δραστηριοποιηθεί για την καταπολέμηση κάθε είδους διακρίσεων και καταπίεσης.”
Προβολές
Εκτός από την πρεμιέρα, η ταινία θα προβληθεί επίσης στον Εθνικό Διαγωνισμό, ενώ θα υπάρξουν περισσότερες προβολές σε όλη την Κύπρο (μάθετε περισσότερα στο Facebook και στο Instagram).
https://www.facebook.com/TheHunt171/posts/4534470773290715
«Η καλλιτεχνική σκηνή της Κύπρου γενικά ευδοκιμεί, όπως και η κινηματογραφική βιομηχανία, αλλά στον Kamil και σε μένα μας έχει λείψει η λίγο πιο κριτική τέχνη, με περισσότερη οργή, με περισσότερη διαμαρτυρία. Για εμάς, η τέχνη και ο ακτιβισμός πάνε μαζί… Θα θέλαμε να δούμε περισσότερη τέχνη που κλονίζει τις ρίζες των ξεπερασμένων ηθών, αξιών, κανόνων, πεποιθήσεων βασισμένων σε παραδόσεις, εθνικισμούς, θρησκεία, πατριαρχία και προπαγάνδα στην Κύπρο. Τέχνη που βοηθά την κυπριακή κοινωνία να προχωρήσει» , είπε η Sholeh.
«Θέλουμε επίσης να δούμε πολύ περισσότερη συνεργασία και ανταλλαγή μεταξύ καλλιτεχνών και στις δύο πλευρές του νησιού, να δούμε καλλιτέχνες ως προχωρημένους ανθρώπους που ρωτούν, εμπνέουν, δίνουν παραδείγματα και ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να δεσμευτούν για έναν πιο συμπεριληπτικό και χωρίς αποκλεισμούς κόσμο, που συνυπάρχει με ενότητα και ειρήνη.”
