Ricky Martin: “Βίωσα μια διαδικασία πένθους νομίζοντας ότι δε θα μπορέσω να τραγουδήσω ξανά”

Ο Ricky Martin παραχώρησε μια συνέντευξη στον Michelle Street του Out Magazine, στην οποία μιλάει για το πώς διαχειρίστηκε την περίοδο της καραντίνας, για την οικογένειά του και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ως πατέρας, την ακτιβιστική δράση του Ιδρύματός του καθώς και για την πορεία διαμαρτυρίας που συμμετείχε τον περασμένο χρόνο στο Πουέρτο Ρίκο. Ειλικρινής, άμεσος, ρεαλιστής και ταυτόχρονα οραματιστής, περιγράφει ότι ο κόσμος που θέλει να οικοδομήσει δεν θα έχει διακρίσεις σε μια συνέντευξη που αξίζει να διαβαστεί.

Το 2020 επρόκειτο να είναι η καλύτερη χρονιά μουσικά για τον Ricky Martin.

Έχοντας ετοιμάσει ένα τουρ στη Λατινική Αμερική, ξεκίνησε τον Ιανουάριο από το Πουέρτο Ρίκο, συνέχισε στην Αργεντινή και τη Χιλή, συνεχίζοντας στο Λος Άντζελες. Αφότου όμως η κυβέρνηση έθεσε σε καραντίνα την πολιτεία της Καλιφόρνιας, η υπόλοιπη περιοδεία ακυρώθηκε. Ως αποτέλεσμα, ο τραγουδιστής βίωσε κάτι πρωτόγνωρο μέσα στα τόσα χρόνια καριέρας με γεμάτα στάδια και sold-out συναυλίες: “χτυπήθηκε” από άγχος”.

“Βίωσα μια διαδικασία πένθους νομίζοντας ότι δεν θα μπορέσω να ξανά τραγουδήσω μπροστά σε 20.000 άτομα ξανά. Για μένα ήταν σαν να μην ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω. Πίστευα πως πάντα θα είμαι ικανός να κάνω την ίδια δουλειά- ακόμα κι αν ένιωθα γελοίος να τραγουδάω στα 70 μου χρόνια πάνω στη σκηνή, αυτή ήταν η προοπτική μου. Προφανώς δεν είναι τελικά για πάντα.” 

Η μουσική ήταν για πολύ καιρό κάτι σαν θρησκεία για τον Martin, ο οποίος άρχισε τις συναυλίες στην προ-εφηβεία του. Όσο μεγάλωνε, η μητέρα του είχε χιλιάδες LPs και το ραδιόφωνο βρισκόταν πάντα στο σπίτι. Ο παππούς του, από τη μεριά της μητέρας του, έγραφε μικρά ποιήματα κι αυτό ήταν από τα πράγματα που ενέπνευσαν τον Martin να ακολουθήσει στο ίδιο πνεύμα, γράφοντας κι ο ίδιος. Στο σπίτι που μένει τώρα με τον Jwan Yosef, καλλιτέχνη και σύζυγο του Martin, συντηρείται το ίδιο καλλιτεχνικό πνεύμα, με τον τραγουδιστή να αναφέρει ότι ο Yosef διατηρεί μία “άψογη λίστα αναπαραγωγής μουσικής“.

Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 2017 και πλέον έχει τέσσερα παιδιά, δύο από τα οποία ο Martin παιδοθέτησε μόνος του το 2008.

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ο Martin ετοίμασε το νέο του άλμπουμ -με αρχικό τίτλο Movimiento- τον οποίο είχε ήδη ξεκινήσει 9 μήνες νωρίτερα.

“Τελείωσα τον δίσκο γιατί ήταν ένας τρόπος να αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση“, ισχυρίζεται. Αντί να κυκλοφορήσει ένα LP, ο Μάρτιν χωρίζει το έργο σε δύο EP, Pausa και Play. Το πρώτο – το πρώτο επίσημο EP του Martin – κυκλοφόρησε αυτό το καλοκαίρι και περιλαμβάνει μπαλάντες και συνεργασίες με τους Bad Bunny, Residente, Sting και Carla Morrison, για την οποία ο Martin έχει μια ιδιαίτερη έλξη.

“Είναι η φωνή της τραγουδίστριας, η αφήγησή της, ο τόνος της, ο τρόπος που γράφει. Την αγαπώ. Λατρεύω τις ιστορίες της.”

Η μουσική που παράγει αυτό το διάστημα, έχει έναν συναισθηματικό τόνο. Ωστόσο με το Play που αναμένεται να κυκλοφορήσει το ερχόμενο φθινόπωρο, ο Martin θέλει οι φαν του να “κουνηθούν και πάλι“.”Θέλω να πάω στην όμορφη Καραϊβική και να φέρω όλους τους προγόνους μου”, λέει. “Θέλω να πάω στη Βραζιλία. Θέλω σίγουρα να πάω στην Αφρική για τα ντραμς και τα κρουστά. Θέλω να χορέψουν οι άνθρωποι.” Αυτό όμως είναι κάτι που αφορά το μέλλον. Προς το παρόν είναι ένας σταρ του social distancing.

Το σπίτι του Martin είναι γεμάτο καθώς μέσα σ’αυτό μένουν τα έξι μέλη της οικογένειάς του, ο βοηθός τους και η μητέρα του. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά τους, ο Valentino και ο Matteo, εκπαιδεύτηκαν κατ ‘οίκον όλη τη ζωή τους και, τώρα στην καραραντίνα, παρακολουθούν μαθήματα καράτε μέσω του Zoom. Τα δύο νεότερα παιδιά, ο Ρέν και η Λούσια, ηλικίας ενός και δύο ετών, περνούν τις μέρες τους κάνοντας ό,τι κάνουν τα μωρά: ύπνος, κλάμα και ανάγκη για φροντίδα. Ο Martin έχει τη μουσική του και ο Yosef την τέχνη του.Το να τα χειριστούν όλα αυτά απαιτεί μια ηρωική προσπάθεια.

“Έγινα πατέρας στα 35 μου. Τώρα είμαι 48. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Χρειάζεται ενέργεια! Είμαι δυνατός, θέλω να με πιστέψετε, είμαι υγιής- κουβαλάω ταυτόχρονα τα δύο μωρά, το καρότσι και το σακίδιο. Αλλά καμιά φορά μού φαίνονται πολλά. Είναι μεγάλη ευθύνη.”

Παρόλα αυτά ο Martin βλέπει την οικογένειά του να μεγαλώνει στο μέλλον. Εξάλλου, ο τραγουδιστής έχει επισημάνει και στο παρελθόν ότι του αρέσουν οι μεγάλες οικογένειες.

“Η γιαγιά μου είχε 14 παιδιά. Θα ήθελα να έχω πολλά εγγόνια στο μέλλον και κάθε Κυριακή να είναι το σπίτι μου γεμάτο από την οικογένειά μου, αν και πρέπει να κοιτάμε πάντα και το τι σημαίνει αυτό. Μερικές μέρες ξυπνάω και σκέφτομαι ότι θα ήθελα να έχω 10 παιδιά, άλλες μέρες -όταν όλα κλαίνε- σκέφτομαι ότι είμαστε εντάξει στα έξι. Είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων και σίγουρα είναι μεγάλη ευθύνη.

Επίσης, υπάρχει και το πρόβλημα της γραφειοκρατίας όταν μιλάμε για queer οικογένειες. Πολλά χρόνια ονειρευόμουν να γίνω πατέρας, και πολλές, πολλές, πολλές φορές πέρασα από αυτήν τη θλιβερή διαδικασία να σκέφτομαι ότι είμαι γκέι. Είμαι ένας γκέι άντρας και δεν θα μπορέσω να γίνω μπαμπάς”, εκμυστηρεύεται στο σημείο που αναφέρεται στην παρένθετη παρέμβαση ως τρόπος οικοδόμησης μιας οικογένειας.

“Προφανώς η παιδοθεσία είναι μια πολύ όμορφη επιλογή, αλλά δυστυχώς για τους γκέι άντρες είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί σε ορισμένες χώρες.” 

Αυτό το προσωπικό βίωμα συνδυάστηκε με ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής του Ricky το οποίο ήταν παρόν για όσο τραγουδούσε: ο “φωνητικός” του ακτιβισμός και η καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων.

Πέραν αυτών, η καριέρα του Martin συνέχισε και στην τηλεόραση, όταν εμφανίζεται ως ηθοποιός στο General Hospital και, μεταξύ άλλων εκπομπών, παίρνει υποψηφιότητα για τα βραβεία Emmy για το ρόλο του στην ταινία The Assassination of Gianni Versace: American Crime Story του Ryan Murphy. Το 2012, έδωσε μια συναυλία στα βραβεία Tony σε σχέση με το ρόλο του στο Evita του Broadway.

Είναι επίσης συγγραφέας με τις καλύτερες πωλήσεις των New York Times και, το 2013, ξεκίνησε ακόμη έναν ιστότοπο για την κοινότητα προκειμένου να δώσει σε γονείς και άλλους φροντιστές παιδιών συμβουλές και ένα χώρο για να μοιραστούν εμπειρίες σχετικά με την ανατροφή των παιδιών. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, σχεδόν από την αρχή, η φιλανθρωπία και ο ακτιβισμός υπήρξαν οι σταθερές του. 

“Το πρώτο πράγμα που κάναμε [με το Menudo] ήταν ότι πήγαμε στη Βραζιλία και γίναμε πρεσβευτές της UNICEF“, λέει. Ο Martin διατηρεί σχέση με τον οργανισμό και ανακηρύχθηκε ως Πρέσβης Καλής Θέλησης το 2003.

“Ήμουν μόλις 12 ετών και εκτέθηκα σε όλες αυτές τις ποικίλες πραγματικότητες που δεν ήξερα ότι υπήρχαν“, θυμάται. Όταν έφτασε στην εφηβεία του, σταμάτησε για μερικά χρόνια την εμπλοκή του με την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά αργότερα θα έκανε την επιστροφή του.

Το 2000, στο αποκορύφωμα της καριέρας του, ίδρυσε το Ίδρυμα Ricky Martin, μια οργάνωση για την υπεράσπιση των παιδικών δικαιωμάτων.

Ο αγώνας του Martin για να προστατεύσει αυτά τα παιδιά από το εμπόριο και την κακοποίηση, κατά καιρούς, τον έθεσε ουσιαστικά σε μια κατάσταση Catch-22*.

“Είμαι υπέρμαχος της θεσμοθέτησης ισχυρών νόμων που θα προστατεύουν τα παιδιά, αλλά όπως εγώ είμαι ένας άνθρωπος με καλές προθέσεις που προσπαθεί να εφαρμόσει, ταυτόχρονα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω με φρικτές προθέσεις που θέλουν απλώς να κακοποιήσουν τα παιδιά”, εξηγεί. «Είμαι ένας από αυτούς που λένε: Ναι, θέλω νόμους για την προστασία των παιδιών, αλλά την ίδια στιγμή συνειδητοποιώ ότι είναι δύσκολο για μένα να φέρω σταθερότητα σε ένα παιδί που ζει σε ορφανοτροφείο και δεν έχει κανέναν να το επισκεφτεί (ακριβώς λόγω αυτών των νόμων). Γι’αυτό είναι κάπως απογοητευτικό.”

Ενώ ο πόλεμος που διεξήγαγε ενάντια στην εμπορία ανθρώπων αποτέλεσε το μεγαλύτερο κατόρθωμά του, ο Μάρτιν χρησιμοποιεί συνεχώς την πλατφόρμα, τη φωνή, τις διασυνδέσεις και τους πόρους του απέναντι μια πληθώρα σύγχρονων προβλημάτων, όπως πχ η υποστήριξη παιδιών σε όλο τον κόσμο, η αντιμετώπιση του HIV και η βοήθεια στο Πουέρτο Ρίκο. Μετά τους τυφώνες Irma και Maria, συγκεκριμένα βοήθησε συγκεντρωθούν περίπου 5 εκατομμύρια δολάρια για το νησί. Αυτό το καλοκαίρι, το ίδρυμά του συνέβαλε επίσης στην προσπάθεια καταπολέμησης του αντίκτυπου του COVID-19 στην περιοχή.