Κάθε φορά, όπου και αν βρίσκομαι, όποια διάθεση και να έχω, με το που θα εμφανιστεί αστυνομικός μπροστά μου, ένα ελαφρύ λύγισμα στα γόνατα, συστέλλεται ενστικτωδώς το σώμα μου και θέλω να τρέξω. Ακόμη και τον πατέρα μου να έβλεπα με αυτή τη στολή, τις ίδιες αντιδράσεις θα είχα. Το σώμα θυμάται κι ας παλεύει η μνήμη να διαγράψει.
γράφει η Άννα Κουρουπού
“ΟΧΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΤΟ PRIDE” διαβάζω και τρομάζω. Ακόμη μια χρονιά γίνεται συζήτηση -και από άτομα που δεν το περίμενα- για το αν πρέπει να παρελάσουν οι ΛΟΑΤΚΙ αστυνομικοί ή όχι. Βλέποντας την πρώτη παράγραφο, η αυτόματη απάντηση θα ήταν ΟΧΙ φυσικά. Και αυτή ακριβώς ήταν. Είναι όμως η εκδικητική πρόθεση ή το ίδιον όφελος, πρόσημο για να ζούμε σε έναν πιο ελεύθερο κόσμο; Πεποίθηση μου πως δεν είναι.
Ο «αυτόβουλος» αποκλεισμός των τρανς από το Athens Pride το 2015, αν θυμάμαι καλά,πολλούς χαροποίησε, αλλά προβλημάτισε και άλλους τόσους. Και έτσι πρέπει σε ένα δημοκρατικό κόσμο. Γίνεται σύγχυση όμως της ατομικής επιθυμίας με το πνεύμα της κοινωνικής ισότητας.
Με την ίδια λογική η πατριαρχία είναι ίδιον και γέννα των αντρών. Γιατί ζητάμε ή αποδεχόμαστε ή και ακόμη απολαμβάνουμε πολλούς άντρες που δηλώνουν και πράττουν φεμινιστικά; Πώς αναγνωρίζουμε την αξία ειδικών ψυχικής υγείας-ψυχολόγων, ψυχιάτρων κλπ. όταν μέχρι πριν λίγα χρόνια οι ομοφυλόφιλοι και τα τρανς άτομα εμπεριέχονταν στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM);
Εν ολίγοις, είναι σωστός οδηγός το παρελθόν έτσι ώστε να υπάρχει επιφύλαξη. Όσο κοιτάμε με συνέπεια πίσω και εμμένουμε σε αυτό, δεν πάμε μπροστά. Αυτή δεν είναι η έννοια του δικαιωματισμού;
Από όσο γνωρίζω η ομάδα των ΛΟΑΤΚΙ αστυνομικών δεν έχουν κακοποιήσει ή βιαιοπραγήσει σε πιο αθωράκιστους ανθρώπους. Αντιθέτως, αρκετοί από αυτούς τους αστυνομικούς διεκδίκησαν ισονομία, ισότητα στα δικαιώματα μας και μάλιστα με προσωπικό κόστος.
Δεν διανοούμαι ως φιλελεύθερος άνθρωπος, πως μπορώ να στερήσω το δικαίωμα να παίρνουν στην πλάτη τους ένα σαθρό και δολοφονικό αστυνομικό σώμα μιας διεφθαρμένης διοίκησης, για να δείξουν πως δεν ενστερνίζονται αυτή τη σαπίλα. Σαφώς θα μπορούσαν να επιδείξουν εντονότερα την παρουσία τους σε πολλά γεγονότα που υποτιμήθηκε η ύπαρξη μας, πχ απόφαση δίκης της δολοφονίας του Ζακ ή του Νίκου Σαμπάνη. Δεν το έκαναν. Σβήνονται όλα τα υπόλοιπα;
Επανέρχομαι στην αρχή και λώω με παρρησία πως θέλω να παρελάσω δίπλα σε αυτούς τους μπάτσους, δείχνοντας μου πως η ολιστική προσέγγιση, πολλές φορές δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση. Τρανό παράδειγμα η τοποθέτηση του πρωθυπουργού της χώρας που απέδειξε την σκοπιμότητα μιας τέτοιας συλλογιστικής.
Θα τους ήθελα δίπλα μου -ναι εγώ- και μάλιστα ως απαιτούμενο, να φορούν τις στολές τους. Κι ας έχω έτοιμη τη ροχάλα. Κι ας νιώσω το λύγισμα στα γόνατα. Μόνο έτσι αλλάζει ο κόσμος. Και το γνωρίζω «εκ των έσω…»
https://avmag.gr/326450/to-athens-pride-gia-to-aitima-symmetochis-tis-eyropaiki-enosis-ton-loat-astynomikon/?fbclid=IwAR3W4p0PUiUhX2V-mYHuxTtskXUuXxNieBafJl0PEKSHWuGlJaSstl0w034
