Το 1996 η Maria Pulzetti και ο Jessie Gilliam, οργάνωσαν την πρώτη εκδήλωση της «Ημέρας Σιωπής» στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, στο πλαίσιο της εβδομάδας BGLAD (Bisexuals, Gays, Lesbians, and Allies for Diversity, μία εκ των εννοιών).
Η φοιτήτρια τότε Pulzetti να υποστηρίζει πως ήταν ο μόνος τρόπος να τραβήξει την προσοχή που ήθελε για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, αφού στόχος της ήταν να «φτάσει» όχι μόνο στις/ους συμμάχους της κοινότητας, αλλά και σε ανθρώπους, που δεν ήταν ευαισθητοποιημένοι.
«Ήθελα να κάνω κάτι για αυτήν την εβδομάδα ευαισθητοποίησης που θα είχε επιρροή σε πολλούς ανθρώπους στο σχολείο και που θα ήταν πολύ ορατό. Ήξερα πως αν κάναμε απλά συζητήσεις για το θέμα, και οργανώναμε έτσι τις εκδηλώσεις, οι μόνοι άνθρωποι που θα έρχονταν θα ήταν εκείνοι που ήδη ενημερώνονταν για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα» δήλωσε.
Την επόμενη χρονιά η «Ημέρα Σιωπής» κατάφερε και απέκτησε εθνικό πρόσημο, με 100 κολλέγια και πανεπιστήμια να συμμετέχουν επίσημα στη δράση. Η GLSEN (Gay, Lesbian & Straight Education Network) ανέλαβε το project για την εδραίωση και τη διεξαγωγή της ημέρας αυτής από το 2000 έως και σήμερα, ενώ τα τελευταία χρόνια πάνω από 10.000 άτομα συμμετάσχουν σε γυμνάσια, λύκεια, κολλέγια και πανεπιστήμια και των πενήντα Πολιτειών της Αμερικής.
Το 2008 η Ημέρα Σιωπής αφιερώθηκε στη μνήμη του Lawrence “Larry” King, ενός δεκαπεντάχρονου εφήβου τον οποίο πυροβόλησε δύο φορές ένας δεκατετράχρονος συμμαθητής του, ο Brandon McInerney. Το έγκλημα θεωρήθηκε ως το πιο σημαντικό έγκλημα γκέι προκατάληψης από το 1998, μετά τη δολοφονία του Matthew Shepard. Το περιστατικό αυτό έριξε φως σε θέματα όπως η βία με όπλα, αλλά και η έκφραση φύλου και ο σεξουαλικός προσανατολισμός των εφήβων.
Έτσι, η 27η Απριλίου έχει χαρακτηριστεί ως η επίσημη Ημέρα Σιωπής για τις ΛΟΑΤΚΙ+ ατομικότητες, ημέρα εναντίωσης στο bullying και τον εκφοβισμό, με σκοπό την ευαισθητοποίηση, ώστε οι ΛΟΑΤΚΙ+ μαθήτριες/τές να αισθάνονται ασφάλεια στο σχολείο τους.
Χρειάστηκαν δύο φοιτήτριες/τές από το πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια για να αναδείξουν αυτό που είναι πληγή πολλών ΛΟΑΤΚΙ+ ατομικοτήτων, και αυτό δεν είναι άλλο από τη σιωπή που αναγκάζονται να κρατούν, για να μην πέφτουν θύματα εκφοβισμού, τραμπουκισμού και όπως δείχνει η ιστορία, και δολοφονιών. Σαν ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα δεν είναι λίγες οι φορές που έχει χρειαστεί να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να μην αποκαλύψουμε τη σεξουαλικότητά μας, το φύλο μας, να το παίξουμε «στρέιτ» για να μην προκαλέσουμε βλέμματα, να προσπαθήσουμε να ενταχθούμε στο σύνολο για να μην ξεχωρίζουμε.
Τρία στα πέντε ΛΟΑΤΚΙ+ νεαρά άτομα στις ΗΠΑ δε νιώθουν ασφαλή στο σχολείο εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Δύο στα πέντε ΛΟΑΤΚΙ+ νεαρά άτομα στις ΗΠΑ δε νιώθουν ασφαλή στο σχολείο τους εξαιτίας της έκφρασης του φύλου τους. Το 70% των ΛΟΑΤΚΙ+ μαθητριών/ών που ζουν στις ΗΠΑ αναφέρουν πως βιώνουν λεκτική βία στο σχολείο και το 30% περίπου βιώνει και σωματική βία. Το 42% των τρανς και των gender nonconforming ατόμων αναφέρουν πως τους έχουν αποτρέψει από το να χρησιμοποιούν το όνομα ή την αντωνυμία με την οποία ταυτίζονται σε σχολείο των ΗΠΑ. Οι αριθμοί της National School Climate Survey το 2017 μιλούν πιο δυνατά απ’ τη σιωπή.
Δεν έφταναν όμως οι μαρτυρίες, και οι σιωπές, ούτε οι πραγματικότητες των ΛΟΑΤΚΙ+ μαθητριών/τών για να πείσουν και να αποτρέψουν την Alliance Defense Fund, που έχει χαρακτηριστεί σαν ομάδα μίσους κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, από το να δημιουργήσει ετήσια Ημέρα “Αλήθειας” την ίδια μέρα με την Ημέρα Σιωπής. Η εν λόγω οργάνωση δημιούργησε την Ημέρα “Αλήθειας” ανταπάντηση στα στατιστικά και στις ζωές μας. Από τότε έχουν δημιουργηθεί κι άλλες ομάδες για να «αποσιωπήσουν» τη δράση αυτή, με μαθήτριες/τές να διαμαρτύρονται με μπλουζάκια «Straight Pride», και γονείς να μην στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο την 27η Απριλίου.
Οι πραγματικότητές μας, οι ζωές μας, τα βιώματα μας αποσιωπώνται διαρκώς. Οι κυβερνήσεις συχνά προσπαθούν να μας συμπεριλάβουν στους νόμους τους, όχι από μια πηγαία αναγνώριση των δικαιωμάτων μας, αλλά από μια υποκριτική στάση που τις περισσότερες φορές σκοπεύει στο να μαζέψει ψήφους, και στο τέλος να μας πει πως «κάτι έκανε» και για μας. Λες και είναι τόσο δύσκολο να φερθείς στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σαν ισότιμους ανθρώπους, και όχι σαν μπαλάκια μέσα σε πολιτικό παιδότοπο. Καθημερινά τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σιωπούν για να μην την «πληρώσουν», και άλλα βγαίνουν στους δρόμους και φωνάζουν, κι ας το «πληρώσουν». Το θέμα δεν είναι ποιο φωνάζει ή ποιο σιωπά, αλλά ο αντίκτυπος που έχουν και οι δύο αυτές δράσεις. Αν η Maria Pulzetti και ο Jessie Gilliam δε σιώπησαν εκείνη την 27η Απριλίου του 1996 την «Ημέρα Σιωπής», είναι για να μη σιωπήσουν πάνω από 10.000 μαθήτριες/τές τα επόμενα χρόνια. Κι ούτε θα φώναζαν από διαμαρτυρία άλλες τόσες αντι-ΛΟΑΤΚΙ+ ομάδες την ίδια στιγμή.
Συμπέρασμα; Η σιωπή μας μια μέρα σαν κι αυτή… κάνει πάταγο.
Γράφει ο Οφήλιος
