Ξύπνησα με ένα χαμόγελο. Η Ολλανδία μας έδειξε πάλι το δρόμο της ελευθερίας. Τρανς γυναίκα κέρδισε τον πρώτο τίτλο σε καλλιστεία. Είναι αυτό δικαίωση και χαμογελάς σαν γύφτικο σκεπάρνι; Αν είναι λέει!
της Άννας Κουρουπού
Η ευτυχία στο πρόσωπο αυτής της κοπέλας, απαντά σε κάθε αμφιβολία. Μόνο εμείς ξέρουμε πως και πόσο καταχωνιάσαμε στο πολύ μέσα της ψυχής μας, επιθυμίες, αυτοέκφραση, όρεξη για ζωή, για να προστατέψουμε κάπως μια ήδη προδιαγεγραμμένη πορεία.
Όταν έφηβα, παρουσιάστηκε ο κόσμος μπροστά μας, δεν είχαμε ιδέα. Όλα στο πολύ τους. Γιατί έτσι πρέπει να είναι οι νέοι άνθρωποι. Μας έκοψαν τα φτερά απότομα, βίαια, απάνθρωπα. Κι όταν κουρνιάζεις, δεν είσαι κίνδυνος. Κι εμείς, φίλες μου, κουρνιάσαμε. Όταν βγάζαμε είτε δειλά είτε με θράσος το κεφάλι για ανάσες, καραδοκούσαν τα θηρία. Αλλά το κάναμε, με πολύ κόστος. Συνήθως με τη ζωή μας.
Πόσες φίλες μας χάσαμε θεέ μου! Πόσα λουλούδια έκοψε άγρια αυτό το μαχαίρι, που κυριαρχεί αιώνες τώρα και όλο ακονίζεται και ακονίζεται και γυαλίζει υπερφίαλο, σε περίοπτη θέση σε κάθε κοινωνία, σε κάθε σπίτι! Πώς να μη χαμογελάσω σαν ηλίθια όταν είδα μια τέτοια «ελαφριά» είδηση;
Κοιμήθηκα με δεκανίκι ένα Zanax, πικρό στο στόμα μου και μια πληγή στη ψυχή μου ορθάνοιχτη. Μια εικόνα στο μυαλό μου, πολύ άσχημη, τρομακτική, απόκοσμη. Ένα χαμόγελο ανθισμένο – τόσο μυρωδάτο – έγινε μια ίσια γραμμή. Δυο μάτια αληθινά κάρβουνα έσβησαν ορθάνοιχτα.
Ένα σώμα γεννημένο με μουσική, άπληστο για το «ευ» της ζωής, άκαμπτο. Και κόκκινο. Τόσο αίμα. Τόσο ΜΙΣΟΣ. Η Άννα νεκρή, σφαγμένη. Πώς να χωρέσει ακόμη μια φίλη μας σε έναν τάφο; Σε ποιον λάκκο θα βάλουμε τη χαρά; Γιατί να χορεύει μόνο για τα μάτια του χάρου;
Άδεια σακιά που γέμισαν με μίσος που δεν κατάκτησαν την ελευθερία τους. Που είναι μίζεροι με τη ζωή τους. Που ΘΕΛΟΥΝ αλλά δεν ΜΠΟΡΟΥΝ. Αυτοί μας σφάζουν αδερφές μου. Αυτοί! Είναι τόσο δηλητηριασμένο το αίμα τους, που και στο θάνατο μας, μας λοιδορούν. Μας χλευάζουν.
Ακόμη και νεκρές μας φοβούνται Δεν αντέχουν επειδή φοβούνται. Φοβούνται γιατί δεν αντέχουν. Και κρυφογελούν τώρα, μειδιάζουν για τον «έναν λιγότερο», ρωτούν τάχα αθώα – Γιατί δεν κάνετε πορείες για όλες τις δολοφονίες; Για όλους αυτούς, σήμερα στις 20.00 πάμε να μυρίσουμε το αίμα της, στη γειτονιά της, στον Άγιο Παντελεήμονα. Τραυματισμένες αλλά πάντα μα πάντα δυνατές. Κι αν βγουν άγρια ένστικτα απ τη γεύση του αίματος, ακόμη καλύτερα. Όταν σκοτώνουν μια φίλη μας «πολλαπλασιαζόμαστε».
Για την Άννα, για όλες όσες ένιωσαν το μαχαίρι στη σάρκα τους. Για τα νέα παιδιά που ψάχνουν παρηγοριά σε ένα μήνυμα. Που πονάνε και φοβούνται. Εμείς πρέπει να τους πούμε ΣΙΓΑ ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΤΕ. Άλλη μια φορά πρέπει να δείξουμε πως είμαστε πιο δυνατές.
