Η σημερινή μέρα, 3 Δεκεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, όπως ορίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1992.
Όπως αναφέρει το Με Άλλα Μάτια, οι άνθρωποι με αναπηρία στην Ελλάδα, αποτελούν το 10% του πληθυσμού, και όπως κατ’ επανάληψη υπογραμμίζουν οι ανακοινώσεις διεθνών οργανισμών και φορέων «η μέρα αυτή δίνει ακόμα μια ευκαιρία στην κοινωνία να εστιάσει την προσοχή της στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής τους και υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις που θα αναπτύξουν νέες προοπτικές για την κοινωνική τους ενσωμάτωση.»
“Η 3 Δεκέμβρη λοιπόν, δεν είναι «γιορτή». Δεν είναι μια Ημέρα Μνήμης”, σημειώνει ο δικηγόρος του Με Άλλα Μάτια, Βαγγέλης Αυγουλάς.
“Εμείς, οι ανάπηροι πολίτες του κόσμου, την έχουμε κάνει ημέρα αγώνα, διεκδίκησης και κοινωνικής διαμαρτυρίας. Κι όταν νικήσουμε, τότε θα γίνει «Ημέρα Γιορτής και Μνήμης». Γιατί η αναπηρία θα έχει γίνει κατανοητή ως αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης και κοινωνίας, θεσμοθετημένη και αποδεκτή πραγματικότητα και αποδεκτή ως πτυχή της ανθρώπινης ποικιλομορφίας. Γιατί οι ανάπηροι θα έχουμε γίνει ισότιμοι πολίτες, υποκείμενα δικαιωμάτων και όχι αντικείμενα οίκτου.
Εμείς, τα άτομα με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις, πάνω από ένα εκατομμύριο συμπολίτες σας στην Ελλάδα, και οι γονείς και κηδεμόνες των ατόμων με νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο down, εγκεφαλική παράλυση, βαριές και πολλαπλές αναπηρίες, βιώνουμε τη διάκριση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Μεσούσης της τρομερής οικονομικής κρίσης και της πανδημίας, ζήσαμε ( και ζούμε ακόμα) σε συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού.”
Η ΛΟΑΤ ΑμεΑ, μεταφέροντας τη φωνή των ΛΟΑΤ Ατόμων με Αναπηρία στην Ελλάδα στέλνει το δικό της μήνυμα.
Ας το διαβάσουμε με πολύ προσοχή:
Πάμε πάλι.
3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Μέρα Αναπηρίας
Άλλη μια μέρα…
Ξυπνάς, φτιάχνεις καφέ, κάνεις scroll για να δεις τις σημαντικότερες ειδήσεις. Δεν ανάβεις tv, ποιο το νόημα; Δεν είναι ότι σήμερα, ως δια μαγείας, θα εμφανιστούν υπότιτλοι… Ελπίζεις σε ένα καλό άρθρο, ή σε ένα υποτιτλισμένο περιεκτικό Video. Όπως πάντα, σου παίρνει ώρα να τα ψάξεις, και όπως πάντα θα μείνεις με την ελπίδα….
Παίρνεις το ασανσέρ, βιάζεσαι, νιώθεις ότι όλα τα κάνεις με κόπο σήμερα… Βγαίνεις στον δρόμο, αυτοκίνητο παρκαρισμένο στη ράμπα, δε σε αφήνει να κατέβεις. Πάλι θα βασιστείς σε κάποιον περαστικό. Προλαβαίνεις να φτάσεις στη στάση, γεμάτη παρκαρισμένα όπως πάντα, το λεωφορείο για ακόμη μία φορά δε θα σταματήσει για σένα. Μπριδ ιν, μπριδ άουτ, ρολάρεις το αμαξίδιο και ψάχνεις άνοιγμα να κατέβεις στον δρόμο…
Κρατάς μία κάρτα που γράφει taxi, ο συνηθισμένος σου ταξιτζής δε δουλεύει σήμερα, πρέπει να βρεις τον δρόμο σου αλλιώς. Σταματάει κάποιος, μπαίνεις, δίνεις διεύθυνση. Κάνεις παραπάνω ώρα από το συνηθισμένο να φτάσεις και η χρέωση είναι διπλή. Φυσικά και σε κλέβουν αφού είδαν το λευκό μπαστούνι, δε χρειάστηκε καν να ανάψουν την ταρίφα.
Επιτέλους, έφτασες στη δουλειά. Όμως, το μυαλό ξαφνικά ξεθολώνει, δε δουλεύεις εδώ, δε δούλευες ποτέ και πουθενά. Πώς σου καρφώθηκε αυτή η ηλίθια ιδέα, ότι θα σου επέτρεπαν να έχεις μία φυσιολογική ζωή;
Μπαίνεις στο δωμάτιο, ή μάλλον δεν έφυγες ποτέ, μόνο ταξιδεύοντας με το μυαλό. Κοιτάς από το παράθυρο τη θέα, όποια θέα καταφέρεις να έχεις ανάμεσα από αυτά τα κάγκελα. Ποια μέρα να είναι αυτή; Η πρώτη; Η χιλιοστή; Πάντως, σίγουρα όχι η τελευταία. Κάθε πρωί γίνεται ρισέτ. Καλώς ήρθες στην κόλαση, ή όπως θέλουν οι άλλοι να δικαιολογούν: “Καλώς ήρθες στο ίδρυμα, είναι για το δικό σου καλό”.
Άλλη μια μέρα, απλά τυχαίνει σήμερα να είναι η 3η Δεκεμβρίου, η Παγκόσμια Μέρα των αναπήρων λέει… ας γιορτάσουμε.
Ας γιορτάσουμε, λοιπόν, αυτή την κοινωνική καταπίεση.
https://www.facebook.com/loatamea/posts/1912063465599757
