Εάν έπρεπε να διαλέξω έναν από τους ηθοποιούς της νέας γενιάς που ξεχωρίζει, αυτός θα ήταν ο Ορέστης Καρύδας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα νέου, εκκολαπτόμενου, ταλαντούχου, φρέσκου ηθοποιού. Είναι τολμηρός, αποφασιστικός, γεμάτος όρεξη και πάθος γι΄αυτό που κάνει, ενώ οι εμφανίσεις του σου μένουν για καιρό στο μυαλό. Κρατήστε αυτό το όνομα, θα μας απασχολήσει σίγουρα στο μέλλον.
Ηθοποιός, χορευτής, curator. Τι είναι αυτό που προτιμάς;
Η βασική μου ιδιότητα είναι αυτή του ηθοποιού και του χορευτή. Αλλά καταπιάνομαι με την οποιαδήποτε μορφή τέχνης που την εκάστοτε στιγμή είναι αναγκαία και εκφράζει μα βαθύτερη επιθυμία μου.
Που σε βρίσκει ο χειμώνας επαγγελματικά;
Κάνω τον «Μικρό Πρίγκιπα» στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου στο μιούζικαλ που σκηνοθετεί η Μαριάννα Τόλη και πρωταγωνιστώ στο έργο με τίτλο «Θα πεθάνω εάν πεθάνεις» της A.M.Nygren σε σκηνοθεσία Έλενας Πέγκα στο Θέατρο Χώρος στον Βοτανικό. Ταυτόχρονα, με μια ομάδα καλλιτεχνών που συνεργάζομαι, τον φωτογράφο Νικόλα Μάστορα, τον μουσικό Δημήτρη Δήμα, τον χορευτή και χορογράφο Βαγγέλη Τελώνη και τους εικαστικούς Άννα Τζώρτζη και Γιάννη Σωτηρίου, βρισκόμαστε σε μια διαδικασία δημιουργίας μιας σειράς εικαστικών βίντεο.
Όλη η Αθήνα μιλάει για το «Μικρό Πρίγκιπα» στον οποίο πρωταγωνιστείς και μοιράζεις απλόχερα συγκίνηση στο κοινό. Σαν θεατής ένιωσα ότι τον αγάπησες αυτόν το ρόλο. Ισχύει;
Ήταν όνειρο ζωής να ενσαρκώσω τον Μικρό Πρίγκιπα. Είναι ένας σπουδαίος χαρακτήρας που σου υπενθυμίζει διαρκώς την ανθρωπιά και σου μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Τον έχω αγαπήσει πολύ και δεν σταματά να με ξαφνιάζει με εκείνες τις σκέψεις και τις λέξεις που αγγίζουν κατευθείαν το θυμικό μου φέρνοντας δάκρυα στα μάτια μου. Είναι ένα έργο και ένας ρόλος που σε ομορφαίνουν ψυχικά.
Αμέσως μετά από ένα πολυάσχολο καλοκαίρι με παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών, αποφάσισες το Σεπτέμβρη να ασχοληθείς με την επιμέλεια έκθεσης σε 15 εικαστικούς στη γκαλερί metamaticTAF, στην οποία συμμετείχες και με ένα δικό σου videoart. Πως προέκυψε αυτό;
Όλο αυτό με ένα τρόπο ήταν μια από κοινού επιθυμία και πεδίο αναζήτησης των ανθρώπων που εκτιμώ και συνεργάζομαι. Η δική μου προσωπική ανάγκη για τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της φύσης στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον, ήρθε σε συνάρτηση με εκείνων και υλοποιήσαμε το όνειρο αυτό.
Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός και από που προέρχεται αυτή η καλλιτεχνική φλέβα;
Δε νομίζω πως σκέφτηκα ποτέ κάτι άλλο σχετικά με τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό. Ήξερα πως θέλω να είμαι αυτό. Μεγάλωσα σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον το οποίο πάντα ενίσχυε την επιθυμία μου, οπότε όλο αυτό λειτούργησε σαν μια φυσική συνέχεια.
Έχεις κάνει παραστάσεις που απευθύνονται στο παιδικό κοινό, αλλά και άλλες που απευθύνοται σε ενήλικες. Ποιο κοινό είναι πιο απαιτητικό;
Και οι δύο αυτές μερίδες κοινού είναι απαιτητικές, η καθεμία με τον τρόπο της και σε διαφορετικό πεδίο συνείδησης. Οπότε, δεν έχει σημασία πιο κοινό είναι πιο απαιτητικό, αλλά ο τρόπος που το κάθε ένα χρειάζεται για να γίνει κοινωνός του θεάματος που του προτείνεις.
Τι είναι αυτό που πρέπει να έχει ένας ρόλος για να σε κάνει να πεις το ΝΑΙ;
Να με κάνει να αισθανθώ πως αντιμετωπίζοντάς τον θα πάω ένα βήμα πιο μπροστά.
Ποιο είδος θεατρική παράστασης ξεχωρίζεις:
Το είδος εκείνο που συνδυάζει με μαεστρία όλες τις μορφές τέχνης και σε αγγίζει στην ψυχή. Δεν μπορώ να σου πω εάν αυτό είναι μια παράσταση χορού ή θεάτρου ή εικαστική περφόρμανς, άλλα μία κατασκευή που σε κάνει να αισθάνεσαι πως θα ήθελες και εσύ να είσαι μέρος της.
Έχεις ζηλέψει κάποιο ρόλο;
Ναι. Τον Μεφιστοφελή του Αργύρη Πανταζάρα στον Φάουστ του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου.
Πες μου μερικά ονόματα του χώρου που θαυμάζεις πραγματικά.
Τον Μ.Μαρμαρινό, τον Δ.Παπαιωάννου, τον Θ.Τερζόπουλο, την Α.Μουτούση, την Ε.Τοπαλίδου, τον Α.Μέντη άλλα σίγουρα και άλλους που με αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
Έχεις φοβηθεί το γυμνό τόσο θεατρικά όσο και κινηματογραφικά;
Καθόλου. Αλλά να υπάρχει ένας λόγος φυσικά. Το γυμνό είναι μία κατάσταση που είτε το ίδιο το έργο και η σκηνική συνθήκη το επιζητούν είτε και εσύ ο ίδιος σαν περφόρμερ αισθάνεσαι την ανάγκη γι’ αυτό. Το να αποτινάξεις το ένδυμα σου δίνει τεράστια ελευθερία. Αλλά, πραγματικά να υπάρχει λόγος. Ένα γυμνό που γίνεται για να υπηρετήσει απλώς την γύμνια είναι σαχλό. Ένα γυμνό, που δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτό γιατί έρχεσαι πιο κοντά σε μια εσωτερική αλήθεια, είναι απαραίτητο.
Μίλησε μου για τη συμμετοχή σου στην ταινία «Fawns» του Θανάση Τσιμπίνη, η οποία αφού διακρίθηκε στο 20ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία και, την περίμενες την επιτυχία;
Όταν ο Θανάσης με προσέγγισε γι’ αυτό, δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήμουν σίγουρος για την αισθητική του, αλλά στην πραγματικότητα, η ευαισθησία και η λάμψη στα μάτια του ήταν αυτά που με έκαναν να πω αμέσως ναι. Είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος δημιουργός με καίρια αντίληψη. Ναι, την περίμενα την επιτυχία. Άλλωστε, σε εκείνον και την ομάδα του, τους αξίζει, μας αξίζει.
Ακολουθείς το ένστικτο σου;
Απόλυτα.
Ποίες είναι οι επαγγελματικές και προσωπικές σου φιλοδοξίες;
Να συνεχίσω να κάνω όμορφες συνεργασίες, να δημιουργώ και να είμαι ευτυχισμένος με συνείδηση.
Υπάρχει κάτι που θα άλλαζες στο εγχώριο καλλιτεχνικό χώρο;
Το σαθρό του πράγματος, τους κακοπληρωτές, τους μη ικανούς και εκείνους με κακή αισθητική, την τοξικότητα, το ψεφτο-σταρσύστεμ και όποιον, εν γένει, δεν σέβεται το ανθρώπινο γένος.
Τι θα περιλάμβανε το τρέιλερ της ζωής σου;
Πολύ μουσική, μαλακά χρώματα και φυσικό στοιχείο.
Πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας στη ζωή σου;
Είναι κινητήριος δύναμη και βασική προϋπόθεση της ύπαρξής μου.
Πως είσαι αυτή την περίοδο;
Καλύτερα από ποτέ. Εσύ;
Τι είναι αυτό που αγαπάς στην Αθήνα;
Τους δρόμους γύρω απ΄την Ακρόπολη, την Ακρόπολη, τα μουσεία, τις γκαλερί, τα μπαρ και τα καφέ της, και τους ανθρώπους της ζωής μου που ζουν σε αυτή.
Είναι η Αθήνα μία gay friendly Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ή έχουμε δρόμο μπροστά μας;
Έχουμε σίγουρα δρόμο μπροστά μας. Αλλά, ευτυχώς, κάποια σημαντικά βήματα έχουν γίνει και γίνονται.
Υπάρχει LGBT θέατρο στην Ελλάδα;
Μικρά σημάδια αυτού, ναι. Αλλά, ένα ολοκληρωμένο και συμπαγές ρεύμα, όχι, δεν υπάρχει.
