Στις 30 Νοεμβρίου του 2015 ο Μηνάς Χατζησάββας έφυγε από τη ζωή.
Ένας εξαιρετικός ηθοποιός – και ιδρυτικό μέλος του Ελεύθερου θεάτρου – που πρωταγωνίστησε σε πολλά θεατρικά έργα, κινηματογραφικές ταινίες, αλλά και τηλεοπτικές σειρές. Εκτός από την καριέρα του ως ηθοποιός, ο Μηνάς Χατζησάββας εξέδωσε και τρεις συλλογές διηγημάτων: «Σπέρμα», «Η Χαμένη», «Δύο Σταγόνες Βροχή». Tο 1995 τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία «Η ζωή ενάμιση χιλιάρικο».
Η ζωή και ο θάνατος του, όμως, του Μηνά Χατζησάββα σηματοδοτούν και μια σημαντική στιγμή για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στη χώρα, αφού πυροδότησε τη συζήτηση για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών.
Ο ίδιος «προσδοκούσε αυτό το γαμημένο σύμφωνο συμβίωσης», θα πει στην κηδεία του ο σύντροφός του Κώστας Φαλελάκης, εκθέτοντας με τον πιο δυναμικό τρόπο την ομοφοβία την ελληνικής κοινωνίας.
«Μηνούλη μου… Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ακόμη τι έχει συμβεί. Είναι μία γιορτή αποχαιρετισμού σήμερα και έτσι θέλω να νιώσουμε όλοι. Γνωριστήκαμε με το Μηνά το 1991 και ερωτευτήκαμε όταν μου διάβασε ένα ποίημα της Κικής Δημουλά. Τον Μηνά δεν θα τον θάψουμε, θα τον θυμόμαστε για πάντα. Ήταν απίστευτο, πάντως, αυτό που έζησα στο νοσοκομείο όταν πήγα για να πάρω τη σορό του και αυτό είναι ένα μήνυμα στον πρωθυπουργό για το σύμφωνο συμβίωσης. Ήμουν ο άνθρωπος του τα τελευταία 25 χρόνια και όμως δεν ήταν αυτονόητο ότι μπορούσα να πάρω εγώ τη σορό του», είπε.
Και συνέχισε: «Προσδοκούσε αυτό το γαμημένο σύμφωνο συμβιωσης που δεν έρχεται και αντί για συλλυπητήρια θα έλεγα ότι υπάρχουν και διαφορετικοί άνθρωποι και στην κοινωνία το λέω, που είναι ομοφυλοφιλοι. Δεν το έκρυψε ο Μηνάς ποτέ αυτό. Δεν ντράπηκε ποτέ γι’ αυτό. Θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια. Δώστε μας αυτή την δυνατότητα επιτέλους», είπε και καταχειροκροτήθηκε.
Τις επόμενες μέρες όλοι μιλούσαν γι΄αυτό. Τις επόμενες βδομάδες το σύμφωνο συμβίωσης (έστω και κουτσουρεμένο) ψηφίστηκε στη χώρα μας, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά επίσημα τα ομόφυλα ζευγάρια.
Και αυτή η νίκη ανήκει (και) στον Μηνά. Κυρίως γιατί ανάγκασε μια κοινωνία να βγει από το καβούκι της και να πάρει θέση.
Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε.
