Vasilis Thanopoulos
Με αφορμή τη συμμετοχή του στο A LIVE της Σοφίας Μαυραγάνη (παρουσιάζεται για 4 μόνο βραδιές σε 4 διαφορετικούς χώρους: ένα παραδοσιακό καφενείο, ένα στούντιο νυχιών, ένα ανοιχτό υδραγωγείο και ένα αμφιθέατρο), συναντήσαμε τον Larry Gus για την καθιερωμένη μας ανάκριση.
Μίλα μας λίγο για την παράσταση.
Στην αρχή η Σοφία μου είπε ότι είναι διάλεξη και συναυλία, και ένιωσα συγχρόνως γαλήνη και τρόμο. Αλλά αυτόν τον τρόμο που νιώθεις όταν βλέπεις στον ύπνο σου ότι σε σηκώνουν στην τάξη να πεις μάθημα και εσύ δεν έχεις ανοίξει βιβλίο. Kαι μετά κατευθείαν γαλήνη γιατί ξέρεις ότι απλώς κοιμάσαι.
Ποιος είναι ο ρόλος σου;
Κυρίως εμπλέκομαι σε ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική, αλλά νιώθω αφόρητη χαρά γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να εμπλακώ σε κάθε περίπτωση από την Σοφία.
Πώς αισθάνεσαι ότι ακουμπάει στην ελληνική πραγματικότητα;
Η Αντιγόνη είναι η μοναδική τραγωδία που τη θυμάμαι πεντακάθαρα από παιδί. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που έκανα αρχαία στην τρίτη γυμνασίου, θυμάμαι ακόμα όλες τις λέξεις που ένιωθα ότι με πολιορκούσαν, αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι είναι κάτι μεγαλύτερο από μένα. Θυμάμαι νεκρές αδερφές και αδερφούς που προσπαθούν να αποδείξουν τα αυτονόητα, την ηρεμία και το παράλογο. Τα νιώθω όλα σαν να είναι μπροστά μου και είναι όλα μπροστά μου. Θυμάμαι ακόμα την καθηγήτριά μου και αν προσπαθήσω λίγο μπορεί να θυμηθώ και το όνομά της.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Η διαφορετικότητα είναι δώρο και δεν υπάρχει κάτι πιο δυνατό από το να περιτριγυριζόμαστε
από βαθιά διαφορετικά πλάσματα και να τα αφήνουμε να μας επηρεάζουν και να αλλάζουν τις ζωές μας.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετικός;
Νιώθω υποτακτικός, υποταγμένος, ανήμπορος να κουνηθώ. Δεν έχω καπνίσει ποτέ γιατί πάντα αυτοί που καπνίζανε ήταν αυτοί που με δέρνανε. Περάσανε πολλά χρόνια που πίστευα ότι είχανε δίκιο που το κάνανε. Περάσανε πολλά χρόνια που όλοι είχαν δίκιο εκτός από μένα. Ακόμα προσπαθώ να μη νιώθω έτσι. Ξέρω πια ότι όταν κλείνει μία πόρτα δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά ανοίγει ένα παράθυρο. Ξέρω ότι είμαι διαφορετικός γιατί προσπαθώ να σκέφτομαι ότι υπάρχει ένα σύνολο μεγαλύτερο από μένα, ένα σύνολο που θέλω να ανήκω σε αυτό ξεχνώντας τον εαυτό μου, μια Αντιγόνη ανάμεσα σε όλες τις Αντιγόνες.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Το παρακάτω ποίημα της Δανάης Σιώζιου λέγεται «Σημάδια» και ανήκει στην ποιητική συλλογή «Ενδεχόμενα Τοπία» (έκδοσεις Αντίποδες, 2021)
Ξέρω να ρίχνω το μαχαίρι
ξέρω από τόξα και βέλη
παίζοντας συνεχώς την τύχη μου
από προφητεία σε προφητεία
όλες οι πόρτες με οδηγούν σε βράχια
σχεδόν όλα κληρονομούνται
αλλά όχι το στήθος
στήθος σημαίνει θάρρος
σε αυτό συμπεριλαμβάνονται τα κορίτσια
που θα διασχίσουν τα στενά, ελεύθερα
ορατά, αόρατα, τα στήθη τους διάπλατα ανοιχτά
τα βέλη παραδίπλα
γι’ αυτά ο ουρανός είναι γεμάτος κρυψώνες.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στην ελληνική ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα;
Το τραγούδι αυτό θα ήθελα να στείλω:
Πληροφορίες
24, 25, 26, 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022, Ώρα Έναρξης: 20:30
Παρασκευή 24/6: Καφενείο το Αρχοντικό, Ζαν Μωρεάς 2, Κουκάκι (λίγες θέσεις)
Σάββατο 25/6: Another Nail Studio , Οδυσσέως Ανδρούτσου 32, Κουκάκι (ελάχιστες
θέσεις)
Κυριακή 26/6: Υδραγωγείο, Πλησίον Κέντρου Μελέτης Χορού Ντάνκαν, Χρυσάφης 34 &
Δικαιάρχου, Βύρωνας (αρκετές θέσεις)
Δευτέρα 27/6: Goethe-Institut Athen, Ομήρου 14-16, Αθήνα (πολλές θέσεις)
Είσοδος Ελεύθερη
απαραίτητη η κράτηση θέσης καθημερινά 5.30 – 8.30, στο 6983 43 2121
