Ο Γιώργος Μπένος δεν είναι απλώς ένας ηθοποιός που υποδύθηκε έναν γκέι χαρακτήρα στην τηλεόραση

Ας ξεκινήσουμε με μία διαπίστωση: Ο Γιώργος Μπένος δεν είναι απλώς ένας ηθοποιός που υποδύθηκε έναν γκέι χαρακτήρα στην τηλεόραση, αλλά ένας ηθοποιός που -με αφορμή αυτόν τον ρόλο- θέλει να μιλήσει για την κανονικότητα των ομόφυλων ζευγαριών στη χώρα μας.

Όπως και ο Σπύρος στο «Maestro» έτσι και εσύ μεγάλωσες σε μια επαρχιακή πόλη, σωστά; Ακριβώς! Εγώ μεγάλωσα στο Βασιλικό Εύβοιας, μια κωμόπολη λίγο πιο έξω από τη Χαλκίδα.

Επαρχία κανονική με όλα τα καλά και τα κακά της. Τα καλά της είναι ότι μεγάλωσα σε ένα ήρεμο περιβάλλον, σε μια όμορφη οικογένεια με πάρα πολλή αγάπη. Τέσσερα αδέρφια πολύ δεμένα. Παίζαμε έξω, ήμασταν τα παιδιά της γειτονιάς. Μεγαλώνοντας, όμως, αρχίζεις να ανακαλύπτεις και τις παθογένειες που υπάρχουν σε τέτοιες μικρές κοινωνίες. Υπήρχε πάντα αυτό το «τι θα πει ο κόσμος», γύρω από το οτιδήποτε κι αν ήσουν ή έκανες. Τα περισσότερα παιδιά που μεγαλώνουμε στην επαρχία κάπως το συνηθίζουμε και δυσκολευόμαστε να το αναγνωρίσουμε. Έρχεται η στιγμή, όμως, που καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά και – αν είσαι και λίγο επαναστατική ψυχή – αντιδράς.

Εσύ είσαι μια τέτοια ψυχή;

Νομίζω είμαι. Δεν άργησα να καταλάβω ότι όλη αυτή η νοοτροπία δεν μου αρέσει. Ένιωθα σαν να με κρατούσαν πολλά στόματα και πολλά χέρια πίσω. Σαν να με είχαν βάλει σε ένα καλούπι. Θυμάμαι πώς όταν ήμουν ακόμη στο σχολείο υπήρχε πολύ η τάση το αγόρι να είναι κάπως ο μάγκας και να δείχνει με το δάχτυλο οτιδήποτε ήταν πέρα απ΄αυτό. Οτιδήποτε, δηλαδή, ήταν πέρα από αυτό τον κώδικα ήταν δακτυλοδεικτούμενο. Εγώ, για παράδειγμα, δεν έπαιζα πολύ μπάλα ως παιδί και έκανα παρέα και με δύο – τρία κορίτσια. Αυτό έγινε η αφορμή να μου βάλουν μια ταμπέλα. «Α εσύ κάνεις παρέα με κορίτσια, μήπως είσαι γκέι;».

Πώς το διαχειρίστηκες;

Δύσκολα, γιατί όταν είσαι στην εφηβεία και ο άλλος σου κολλήσει μια ταμπέλα, όχι γιατί ξέρει κάτι αλλά γιατί βασίζεται σε ομοφοβικά στερεότυπα είναι πολύ άδικο και τοξικό.

Και ήταν εύκολο να σπάσεις αυτό το καλούπι και να ασχοληθείς με το θέατρο;

Όχι ιδιαίτερα, αν και όταν το αποφάσισα οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ υποστηρικτικοί. Πριν μπω στη σχολή του Εθνικού ήμουν ζαχαροπλάστης. Σίγουρα για τους δικούς μου ήταν ένα πιο ασφαλές επάγγελμα. Αλλά όταν μπήκα στη θεατρική ομάδα της Χαλκίδας, και κατάλαβαν ότι εγώ είμαι εντάξει μέσα σ΄αυτόν τον χώρο, με στήριξαν πολύ.

Και όταν βρέθηκες μέσα στον χώρο του θεάτρου πώς ένιωσες;

Ένιωσα περισσότερη ελευθερία και ασφάλεια. Στη σχολή συνάντησα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, ανοικτούς σε πολλά θέματα. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτά που έχουν να κάνουν με τις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες, αλλά με το οτιδήποτε. Υπήρχε μια ευαισθητοποίηση για όλα τα κοινωνικά ζητήματα. Κι αυτό το αντιλήφθηκα από την πρώτη στιγμή που μπήκα. Γι΄αυτό και άνοιξε ένας νέος κόσμος για μένα.

Όταν άρχισες να ασχολείσαι με το θέατρο, είχες το όνειρο να γίνεις γνωστός στον κόσμο;

Νομίζω ότι το κομμάτι της αναγνώρισης δεν υπήρχε τόσο στο μυαλό μου. Είχα σκεφτεί πως, αν είναι να έρθει καλώς, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Πιο πολύ ήταν να έρθω σε επαφή με κείμενα που θα συγκινήσουν πρώτα εμένα και μετά τον κόσμο. Να μπορέσω να του πω κάτι, με αφορμή αυτά τα κείμενα. Αυτός ήταν ο σκοπός μου.

Και πώς φτάσαμε στο «Maestro»;

Πριν έρθει η 2η καραντίνα, ήμουν σε μια σειρά στον ΑΝΤ1, τον «Ήλιο». Εκεί γνώρισα τον Αντίνοο Αλμπάνη που έπαιζε στη σειρά και γνώρισα και τον Ορέστη Χαλκιά – συνεργαστήκαμε εκεί και μετά στο «Maestro». Προς το τέλος του 1ου κύκλου του «Ήλιου», με κάλεσαν σε ένα κάστινγκ. Μου έδωσαν να ετοιμάσω μια σκηνή, χωρίς όμως να μου δώσουν κάποιες συγκεκριμένες πληροφορίες.

Τι σκηνή ήταν;

Ήταν μια σκηνή ανάμεσα στον «Αντώνη» και τον «Σπύρο». Τη δουλέψαμε με τον Ορέστη, χωρίς όμως να ξέρουμε τι είναι αυτό που πάμε να κάνουμε. Καθίσαμε ένα βράδυ και την κάναμε πρόβα. Πήγαμε την άλλη μέρα, μπήκαμε μέσα και μετά από λίγο ήρθε και ο Χριστόφορος. Εκεί καταλάβαμε ότι πάει να γίνει κάτι πολύ καλό και δυνατό. Εντάξει, μπορώ να πω ότι εκείνη τη στιγμή δημιουργήθηκε ένα στρες μέσα μου, με την καλή έννοια. Κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν σημαντικό ρόλο.

Σε αυτή τη σκηνή ήταν σαφές ότι πρόκειται για ένα ομόφυλο ζευγάρι;

Ναι και δεν σου κρύβω πως αυτό με έκανε να θέλω πιο πολύ τον ρόλο. Σκέφτηκα πως, «αν αυτή η σκηνή γίνει η αφορμή να συνηθίσει περισσότερο ο κόσμος την ιστορία ενός ομόφυλου ζευγαριού – κάτι αυτονόητο δηλαδή – θα το κάνω με όλη μου την ψυχή». Χάρηκα πολύ με αυτόν τον ρόλο, όπως και ο Ορέστης και θυμάμαι πως δουλεύαμε με πολύ σεβασμό και αγάπη, ακριβώς όπως θα κάναμε και με οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι. Αφηγηθήκαμε την ιστορία αγάπης δύο ατόμων και τα προβλήματα που υπάρχουν γύρω και μέσα σ΄αυτή. Προβλήματα που θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σχέση. Δεν υπάρχει κανένα κριτήριο και ούτε πρέπει να αλλάζει ο τρόπος που διαχειριζόμαστε αυτές τις σχέσεις. Όλες είναι φυσιολογικές, όλες είναι κομμάτια μας και όλα πρέπει να αντιμετωπίζονται το ίδιο. Δυστυχώς, υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων, ακόμη και τώρα που προβλήθηκε η σειρά, που το βλέπει ως κάτι ξένο, μη φυσιολογικό. Δεν θέλω όμως να δώσω σημασία σε αυτό το ποσοστό.

Νομίζω ότι οι σκηνές που προκάλεσαν τα περισσότερα σχόλια ήταν αυτές που είχαν να κάνουν με την ομόφυλη συντροφικότητα και τη σωματική κακοποίηση.

Δεν είναι τρελό; Εγώ οριακά τότε ανησύχησα. Μιλάμε για δύο τόσο διαφορετικές σκηνές. Η μία μιλάει για τη βία που υπάρχει στη ζωή μας, ενώ η άλλη απλώς για την αγάπη που μοιράζονται δύο αγόρια (όπως στη σκηνή του φιλιού). Μου ήταν τρομερά ανησυχητικό το ότι δώσαμε την ίδια σημασία σ΄αυτά τα δύο. Γιατί από τη μία έχουμε να κάνουμε με ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα και από την άλλη απλώς με την αγάπη. Και τα δύο όμως από κάποιους θεωρήθηκαν εξίσου προβληματικά. Θέλω να πιστεύω, πάντως, πως αυτό που έμεινε περισσότερο είναι το κομμάτι της κακοποίησης. Γιατί εκεί υπάρχει ανάγκη για περισσότερο προβληματισμό. Για τη βία και όχι για την αγάπη. Στη σκηνή του φιλιού, το μόνο σχόλιο που αξίζει να γίνει κάνουμε είναι «πόσο όμορφο να βλέπουμε δύο άτομα να είναι ερωτευμένα».

Πόσο αντιπροσωπευτική θεωρείς ότι είναι η ιστορία του Σπύρου και του Αντώνη;

Αρκετά, γιατί μιλάμε για δύο ήρωες που είναι δύο ξεχωριστές περιπτώσεις μέσα στην κοινωνία. Από τη μία, η φωτεινή πλευρά ενός ανθρώπου, πιο ανοιχτού και με περισσότερη αποδοχή. Και από την άλλη, ενός ανθρώπου που φοβάται γι’ αυτό που νιώθει. Και οι δύο, όμως, αυτοί χαρακτήρες υπάρχουν εξίσου στην ελληνική κοινωνία. Οι κάπως πιο τυχεροί που είναι πιο έτοιμοι να δεχθούν τον εαυτό τους, αλλά και οι άλλοι που μεγάλωσαν σε πιο συντηρητικές κοινωνίες, όπως μεγάλωσα εγώ, που είναι πιο δύσκολο να διαχειριστούν ζητήματα σεξουαλικότητας. Να σου πω, επίσης, πως τα περισσότερα μηνύματα που δέχθηκα ήταν από τέτοια παιδιά, που παλεύουν πολύ για να κερδίσουν την αποδοχή.

Λαμβάνοντας υπόψη και το «ιστορικό» (σ.σ. πρόστιμο από ΕΣΡ) του Παπακαλιάτη σε ζητήματα προβολής ομόφυλης συντροφικότητας, υπήρχε ποτέ η σκέψη να περιοριστούν οι σκηνές αυτές;

Νομίζω ότι από την πρώτη στιγμή υπήρχε το αίτημα να δοθεί σε αυτή την ιστορία ο χώρος και η αποτύπωση που πρέπει. Ποτέ δεν προβληματιστήκαμε για το πώς θα δείξουμε κάτι. Το δείξαμε ακριβώς, όπως έπρεπε να φανεί. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τι να κάνουμε τώρα; Και αυτό είναι κάτι που εκτίμησα πολύ στον Χριστόφορο. Γιατί όταν τελείωσε η σειρά και είδα τα επεισόδια, κατάλαβα ότι πέρα από ένας πολύ γενναιόδωρος και ταλαντούχος άνθρωπος είναι και ένας σπουδαίος καλλιτέχνης με θάρρος και γνώση για το τι συμβαίνει γύρω του.

Ας μιλήσουμε για την ομόφυλη συντροφικότητα στην ελληνική τηλεόραση.

Τι να πούμε; Σίγουρα πρέπει να δούμε περισσότερη, γιατί μέχρι τώρα δεν είναι αρκετή.

Το ότι το Maestro δεν «φοβήθηκε» την ομόφυλη συντροφικότητα, ίσως είναι και ένας ακόμη λόγος που η σειρά μπήκε στο Netflix, το οποίο φιλοξενεί αρκετές ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίες.

Εγώ θέλω να πιστεύω ότι αυτή η σειρά είναι η αρχή για ένα πολύ ωραίο ξεκίνημα. Αισθάνομαι, επίσης, πολύ περήφανος που βγήκε αυτή η σειρά έξω, γιατί είναι πολύ ωραία, με σπουδαίους καλλιτέχνες. Αλλά το σημαντικό είναι ότι θα δουν κάποιοι και τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, η οποία δεν είναι μόνο τα ωραία της μέρη αλλά και οι παθογένειες που υπάρχουν. Είμαι περήφανος που θα ακουστούμε και που με αυτή τη σειρά ίσως πάμε και ένα βήμα παρακάτω.

Θεωρείς πως ένα γκέι φιλί σε μια ελληνική σειρά υψηλής τηλεθέασης αποτελεί πολιτική πράξη;

Θα ήθελα να μην ήταν, αλλά μάλλον είναι. Και νιώθω περήφανος που είναι. Γιατί αν δεν συνέβαινε, πάλι θα έμενε κάτω από το χαλάκι, κάπου κρυμμένο. Το γεγονός, όμως, ότι προβάλλεται είναι μια πολιτική πράξη και κατά τη γνώμη μου τις έχουμε ανάγκη αυτές τις πράξεις σε μια κοινωνία που προσπαθεί να τις κρύψει ή να τις παρουσιάσει ως κάτι μη φυσιολογικό.

Έχω παρατηρήσει ότι πολύ συχνά χρησιμοποιείς τη συμμετοχή σου στη σειρά για να μιλήσει για ζητήματα αποδοχής.

Αυτή δεν είναι η δουλειά μας; Να διηγούμαστε ιστορίες και να προβάλλουμε ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία; Ποτέ μου δεν σκέφτηκα να ανέβω σε μια σκηνή ή να σταθώ μπροστά σε μια κάμερα για να φανώ όμορφος. Θέλω να επικοινωνώ με τον κόσμο και να τους μεταφέρω αυτές τις ιστορίες. Όπως αυτή του Σπύρου. Γιατί κατάλαβα ότι υπάρχουν εκεί έξω πολλά άτομα σαν τον Σπύρο. Δεν μπορώ, λοιπόν, μετά από αυτό να κλείσω τα μάτια μου και να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχουν. Και αν χαίρομαι με κάτι για όλα αυτά τα μηνύματα που λαμβάνω μετά τη σειρά, είναι ότι έχει να κάνει με αυτούς τους ανθρώπους. Ναι, χαίρομαι που μου στέλνουν για το πόσο καλός είμαι ή για το πόσο καλά έκανα τη δουλειά μου. Αλλά, όταν μου στέλνουν για να μοιραστούν τις ιστορίες τους ή για να μου πουν ότι ταυτίστηκαν και ότι κέρδισαν λίγη δύναμη απ΄αυτό … δεν συγκρίνεται. Και αυτός είναι ίσως ο πιο σημαντικός ρόλος για να είμαι ηθοποιός.

Μίλα μου λίγο γι΄αυτά τα μηνύματα. Τα θετικά, γιατί τα αρνητικά δεν μας απασχολούν,

Θα σου πω κάποια που μου έκαναν εντύπωση. Μου έστειλε ένας κύριος και μου έγραψε «Σας ευχαριστούμε, γιατί είμαστε και εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που φοβόμαστε ακόμη τη γνώμη της γειτόνισσας». Θυμάμαι, επίσης, το μήνυμα ενός νεαρού παιδιού που μου έστειλε ότι φοβόταν πολύ «ότι η ζωή του ως γκέι θα ήταν δυστυχισμένη» και ότι μετά τη σειρά, «δεν φοβάται τόσο». Ακόμη ένα μήνυμα που δεν πρόκειται να ξεχάσω ήταν από έναν άνδρα που μου έγραψε ότι: «ήμουν σε μια παρόμοια ιστορία που είχες εσύ με τον Αντώνη και η οποία δεν προχώρησε ποτέ. Μετά χώρισαν οι δρόμοι μας. Εκείνος είναι τώρα πια με μια κοπέλα και εγώ ψάχνω να βρω την πραγματική ευτυχία στον εξωτερικό. Για 10 χρόνια πίστευα ότι το έχω καταφέρει και όλον αυτόν τον καιρό, εγώ τον έβριζα και δεν μπορούσα να τον συγχωρέσω. Πίστευα ότι ήταν ένας δειλός. Βλέποντας την ιστορία σας νιώθω ότι του οφείλω μια συγγνώμη που δεν κατάλαβα ότι δεν ήταν έτοιμος». Μου επιτρέπεις να σου πω και αρνητικό μήνυμα που έλαβα;

Φυσικά…

Με αφορμή τη σκηνή που ο Σπύρος φαίνεται να χτυπά την κοπέλα του, μου στέλνει ένα νεαρό κορίτσι γράφοντάς μου: «Δεν φτάνει που το πας το γράμμα, βαράς κιόλας». Δηλαδή, γι΄αυτή την κοπέλα ήταν ίσα αυτά τα δύο. Δε θέλω να σχολιάσω τίποτα παραπάνω.

Θυμάμαι έναν ηθοποιό που σε μια συνέντευξη που κάναμε είχε δηλώσει πως δεν θα έπαιζε ξανά έναν γκέι χαρακτήρα για να μην τυποποιηθεί. Εσύ το πιστεύεις αυτό;.

Δηλαδή με αυτή τη λογική, αν ο χαρακτήρας που υποδυόμουν στο «Maestro» ήταν straight, δεν θα έπρεπε να ξαναπαίξω έναν straight ρόλο στις επόμενές μου δουλειές για να μην τυποποιηθώ. Διαφωνώ πολύ με αυτή τη λογική. Μακάρι να έρθουν κι άλλοι τέτοιοι ρόλοι, όπως αυτός του Σπύρου. Θα είναι μια υπέροχη αφορμή να μιλήσω περισσότερο για το αυτονόητο.

Πόσο άλλαξε η ζωή σου μετά τη σειρά;

Αρκετά και προς το καλύτερο. Κυρίως γιατί βρέθηκα με πολύ όμορφους ανθρώπους,

Πού σε πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;

Στα «Ανεμοδαρμένα Ύψη», που παίζονται στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά σε διασκευή και σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού.

Πώς θες να κλείσουμε τη συνέντευξη;

Με ένα ωραίο μήνυμα. Να ξυπνάμε κάθε πρωί και να σκεφτόμαστε ότι η ζωή που εμείς θέλουμε είναι πιο συναρπαστική απ΄αυτή που θέλουν οι άλλοι για μας.

φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου