Άνοιγμα αυλαίας με Αλμοδοβαρικό γουέστερν, αλλά και με ύστατο φόρο τιμής στις κινηματογραφικές αίθουσες που χάνονται.
της Δήμητρας Κυρίλλου
Οι 29ες Νύχτες πρεμιέρας είχαν την πρεμιέρα τους στις 27 Σεπτέμβρη, στο πάντα εμβληματικό Θέατρο Παλλάς, αφήνοντας γλυκόπικρες εικόνες, τόσο κινηματογραφικά, όσο και με το περιεχόμενο που κάθε χρονιά διατρέχει και νοηματοδοτεί τη διοργάνωση.
Φέτος, η θεματική είναι αφιερωμένη στα Αθηναϊκά σινεμά που χάνονται το ένα μετά το άλλο στο βωμό του «εξευγενισμού» (gentrification) του κέντρου της πόλης και της αδιαφορίας – ουσιαστικά συνενοχής – των αρμόδιων. Επόμενη απώλεια το αγαπημένο σινέ «Ιντεάλ», που αναμένεται να κλείσει οριστικά στις 31 Δεκεμβρίου 2023, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κινηματογραφικό, κοινωνικό και συναισθηματικό κενό, και για το λόγο αυτό επιλέχθηκε να έχει κομβικό ρόλο, θα είναι κάτι σαν το hub της διοργάνωσης.
Σε αντιπαραβολή, το φεστιβάλ έχει αφιέρωμα στο cine-club «Scala» του Λονδίνου, την ιστορική αίθουσα προβολής απαγορευμένων ταινιών και ακόλαστων βραδιών που κρατούσαν μέχρι το πρωί στην «κακόφημη» γειτονιά του σιδηροδρομικού σταθμού Κινγκς Κρος, ένα στέκι των πανκ, των περιθωριακών, της άγριας νεολαίας, των σεξεργατών. Το φεστιβάλ θα προβάλει cult ταινίες μυστηρίου – τρόμου αλλά και ένα ολόφρεσκο ντοκιμαντέρ για την ιστορία του σινεμά.
Ελπίζοντας το Ιντεάλ να μην έχει την κατάληξη του Scala, περάσαμε στις προβολές και, παρόλο που απολαύσαμε την μεγάλου μήκους ΠΕΡΑΣΜΕΝEΣ ΖΩΕΣ (PAST LIVES) της Σελίν Σονγκ, την καρδιά μας έκλεψε η πρώτη ταινία, το καταιγιστικό κινηματογραφικό σφηνάκι «Strange way of life», στα 33 λεπτά του οποίου μόνο η ιδιοφυία του Πέδρο Αλμοδόβαρ θα μπορούσε να χωρέσει τόσα διαφορετικά πράγματα: Ένα φόρο τιμής στο κινηματογραφικό είδος του γουέστερν με queer twist ανάμεσα σε δυο αγαπημένους ηθοποιούς, τον σερίφη Ιθαν Χοκ και τον ραντσέρο Πέδρο Πασκάλ που ξανα-ανακαλύπτουν τον μεταξύ τους πόθο, στοιχείο που σπάνια έβλεπε κανείς στις ταινίες του είδους. Αν και η μόνη σκηνή με γυμνό αφορά στιγμιαία (εξαίσια) θέα στα οπίσθια του Πέδρο Πασκάλ, η ταινία εισβάλλει στο queer θυμικό με ένα δυνατό, πανέξυπνο σενάριο γεμάτο χιούμορ και τρυφερότητα, λες και οι ήρωες του «Brokeback mountain» επέστρεψαν 20 χρόνια μετά και διεκδικούν τη ζωή τους συνοψίζοντας με τα εξής λόγια: «Κάποτε με είχες ρωτήσει τι έχουν να κάνουν δυο άντρες σε ένα ράντσο. Σήμερα ξέρω την απάντηση: να φροντίζουν ο ένας τον άλλο».
