Πέτρος Αλεξανδρής
Η καλοκαιρινή μέρα ξεκίνησε και η θερμοκρασία σταδιακά ανεβαίνει. Το μυστικό είναι να βρεις εκείνη την ώρα της ημέρας – θέλεις 9 το πρωί θέλεις 11 θέλεις 12; – που θα ανάψεις αναγκαστικά το αιρκοντίσιον. Είναι και αυτό μια τέχνη.
Παίρνω την ταυτότητά μου, έχω ελέγξει σε ποιο εκλογικό τμήμα ψηφίζω και κατεβαίνω στον δρόμο να ξεκινήσω με τα πόδια, για να πάω να ψηφίσω. Είναι από τις δύο φορές στη ζωή μου, που έχω ψηφίσει τόσο κοντά στο σπίτι μου. Πάντα ψήφιζα είτε στο χωριό μου στις Σέρρες είτε στην Αθήνα ως ετεροδημότης. Σε κάποια άλλη περιοχή, κυρίως στη Νέα Σμύρνη. Η ντροπή μου για ό,τι συνέβη με τα Τέμπη και το γεγονός ότι πέρσι στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση κατέβηκα υποψήφιος κοινοτικός σύμβουλος στην Αθήνα, με οδήγησε στο να μεταφέρω τα εκλογικά μου δικαιώματα στον Δήμο Αθηναίων.
Δεν είναι τόσο τραγικό όσο περίμενα, να αλλάξω αυτή τη συνήθεια στα 44 χρόνια μου. Δεν έκοψα τους «δεσμούς». Ήταν κομμένοι από χρόνια με όσους δεν ήθελα στη ζωή και διατηρημένοι σαν «φυλαχτό» με όσους πραγματικά το είχα ανάγκη. Μάλλον η αλλαγή αυτή έγινε προς το καλύτερο. Δεν αντέχω να ανήκω σε ένα εκλογικό σώμα, που επανεξέλεξε έναν πρώην υπουργό, ο οποίος ευθύνεται για μια μεγάλη σειρά από παραλείψεις και ψέματα σχετικά με το έγκλημα στα Τέμπη.
Οι γάτες λείπουν
Κατέβηκα, λοιπόν, από το σπίτι. Ο φούρνος απέναντι, που ξαναλειτούργησε μετά από 6-7 χρόνια, είναι ανοιχτός κι έχει αρκετό κόσμο. Στο διπλανό σπίτι, που έχουν βάλει κάποια μαξιλαράκια και νερά για τις γάτες, δεν υπάρχει ούτε μία αυτή τη φορά. Μάλλον θα έρθουν το βράδυ. Ένας μπογιατζής ή μάστορας, δεν ξέρω, με τη φόρμα του λερωμένη, ανοίγει το πορτμπαγκάζ ενός παλιού σεντάν και παίρνει ένα εργαλείο. Θα δουλεύει κάπου εδώ γύρω, σε κάποιο διαμέρισμα που το ανακαινίζουν για airbnb. Να τονίσω ότι όλα αυτά συμβαίνουν Κυριακή στην Κυψέλη…
Αποφάσισα πρώτα να πάω να ψηφίσω σε απόσταση 150 μέτρων από το σπίτι μου. Μετά να πάρω έναν καφέ και μετά μερικά cookies από τον φούρνο που ξανάνοιξε.
Στο εκλογικό τμήμα υπήρχαν όλες οι ηλικίες. Κάποιοι ήταν κάπως αποπροσανατολισμένοι. Άλλοι ήξεραν τα κατατόπια. Κι άλλοι είχαν πιάσει κουβέντα. Δεν υπήρχε κανένα τραπέζι κόμματος στην είσοδο του σχολείου. Γενικά, μου έκανε μια εντύπωση, γιατί έδειχναν όλοι σαν να έχουν πάει μια χαλαρή κυριακάτικη βόλτα.
Μια κυρία πίσω μου αγκομαχάει, γιατί πρέπει να ανέβει τις σκάλες και να ψηφίσει. Φτάνω και περιμένω έξω από την πόρτα. Γύρω στους τοίχους είχε χρωματιστά παιδικά μοτίβα με λουλούδια, χαρταετούς και τέτοια.
Μπαίνω στη σχολική αίθουσα. Ξέρω τι θα ψηφίσω, ακόμα και ποιους θα σταυρώσω. Παίρνω τον πάκο με τα δελτία, βλέπω τα παραβάν. Ο τοίχος πίσω τους είναι γεμάτος με παιδικές ζωγραφιές.
Σταυρώνω το ψηφοδέλτιο, το ρίχνω και φεύγω. Παίρνω έναν καφέ, παίρνω και τα κουλουράκια από τον φούρνο και βλέπω στο πεζοδρόμιο μια κυρία και το εγγόνι της. Έχουν πιάσει κουβέντα και κρατιούνται χέρι-χέρι. Έτσι όπως πλησιάζουν προς τα μένα, ακούω τη λέξη «δίπλα, να περπατάμε δίπλα». Κάτι τέτοιο είπε το κοριτσάκι στη γιαγιά της. Και η γιαγιά απάντησε: «Να με κρατάς και να μη χαθώ».
