Τα 80ς για το γκέι κίνημα (λοατκι σήμερα) ήταν δραματικά. Καμιά ουσιαστική αλλαγή στη στυγνή στάση της αστυνομίας στη διασκέδασή μας και στον πληρωμένο έρωτα, κι οι εφημερίδες γεμάτες με εγκλήματα εναντίον “τραβεστί” και σκάνδαλα με “αγόρια στην πορνεία”.
Παράλληλα απ’ το 1983 σκάει η βόμβα μεγατόνων που μας διέλυσε κυριολεκτικά, το Aids. Δεν θα γράψω γι αυτό εδώ. Θα γράψω όμως για την πρώτη και την πολύ δύσκολη νίκη για τα ήθη και τα έθιμα της χώρας. Για τη χορήγηση χάρης στον ισοβίτη δολοφόνο ομοφυλόφιλο Χρήστο Ρούσσο. Ο Χρήστος που υπηρετώντας τη θητεία του στο Ναυτικό στα 19 του χρόνια, δολοφονεί το 1976 τον εραστή του ο οποίος τον εκμεταλλευόταν σκληρά, μας ζητεί συμπαράσταση για τον αγώνα του να πάρει χάρη, γιατί με βάση το νόμο, όντας ανήλικος όταν το διέπραξε και με καθαρό μητρώο, δεν έπρεπε να καταδικαστεί σε ισόβια. Κανένας στρέιτ ανήλικος δολοφόνος δεν καταδικάστηκε σε ισόβια στη χώρα, ποτέ. Ήταν ολοφάνερο πως το Ναυτοδικείο τον καταδίκασε λόγω της ομοφυλοφιλίας του.
Η συμπαράσταση που οργανώσαμε για να βοηθήσουμε τον Χρήστο ήταν συγκλονιστική. Μια ατέλειωτη αρθρογραφία στήριξης για να του δοθεί χάρη και μια σπουδαία και συνεχής δημοσιότητα στην απεργία πείνας που με συνέπεια αποφάσισε ο ίδιος μετά από 14 χρόνια σκληρής φυλακής. Ο Μάνος Χατζιδάκις, η Μελίνα, ο Λ Κύρκος, η συγγραφέας Λιλή Ζωγράφου, ο θρυλικός αγωνιστής Πάμπλο (Μιχάλης Ράπτης), ο Δ Σαββόπουλος, ο Μ Μανιάτης, ηθοποιός που υποδύθηκε το ρόλο στο φιλμ “Αγγελος” που διηγόταν την ιστορία σε μια σπαραχτική ταινία, και πολλοί άλλοι έκαναν απεργία πείνας σε σκηνές στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, αλλά κυρίως πλήθη κόσμου στους δρόμους με ατέλειωτες πορείες διαμαρτυρίας απ’ όλα τα κόμματα με ακόμα και τον Ανδρέα Παπανδρέου στο δρόμο για συμπαράσταση και βέβαια με τη συνεχή παρουσία του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδας παντού, το αδύνατο έγινε δυνατό.
Και ο Χρήστος πήρε χάρη απ’ τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, ενώ ο “σοσιαλιστής” Πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης του την αρνήθηκε μ’ ένα καθαρά ομοφοβικό σκεπτικό, αλλά και το νεαρό ομοφυλοφιλικό κίνημα στάθηκε στα πόδια του σ ένα πάρα πολύ δύσκολο αγώνα. Την ισότητα απέναντι στο νόμο ακόμα και για έναν ανήλικο ομοφυλόφιλο δολοφόνο. Με όλη την κοινωνία μαζί του. Για ένα ολόκληρο 1989 είμαστε πρωτοσέλιδο συνέχεια. Ήταν σαφές μετά απ αυτό πως το βάπτισμα του πυρός είχε συντελεσθεί και όλη η ατζέντα μας άρχιζε ν απασχολεί την κοινή γνώμη στη χώρα. 1990 και η πρώτη νίκη μας επέτρεψε να προχωρήσουμε στην αντιμετώπιση του πιο δύσκολου στόχου την εποχή εκείνη. Να επιζήσουμε με αξιοπρέπεια, με το Αids. Αλλά γι αυτό έχουν γραφτεί ήδη πολλά.
ΥΓ. Η πρώτη νίκη ήταν η αποτροπή της ψήφισης νόμου που ποινικοποιούσε το ψωνιστήρι δημόσια χάρη στον οποίο ιδρύθηκε το ΑΚΟΕ στα 1976
γράφει ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος
H φωτογραφία είναι από την ταινία “Άγγελος”
