γράφουν η Χριστίνα Βούλγαρη και η Χριστίνα Τριχά
“Αυτό είναι το μόνο που μου φέρνει στο μυαλΟ: μια βΙαιη και χειρουργική επίδειξη, πληθωρική και ψυχρΗ, του λεγόμενου λεσβιακοΥ σεξ, που μετατράπηκε σε πορνό και με έκανε να αισθάνομαι πολΥ άσχημα“
Julie Maroh [1]
Σκεφτόμουν πριν καμία βδομάδα για ποιο λόγο ονομάσαμε την στήλη αυτή “Λεσβιακό Πορνό”. Γιατί επιλέξαμε αυτές τις λέξεις; Το μυαλό μου κάνει μια περίεργη διαδρομή και καταλήγει στην “Πορνογραφία” του Μάνου Χατζιδάκη. Δεν βάζω το δίσκο να παίζει, προσπαθώ να ανασύρω μνήμες και συναισθήματα. Όλος ο δίσκος είναι συμπυκνωμένος σε ένα και μόνο στίχο: “Το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή”.
Κεντράρω τελικά σε μια σκέψη. Στέλνω μήνυμα στην Χριστίνα: “Τι θα έλεγες να συζητήσουμε την ερωτική σκηνή στην ταινία “Η Ζωή της Αντέλ”;” Μου στέλνει ένα μήνυμα με ένα λινκ για την ταινία και με ρωτάει αν εννοούμε την σκηνή στο 1:14:58. Της απαντάω θετικά. Βάζω να τη δω. Δεν είχα κουράγιο να δω ξανά τρεις ώρες ολόκληρη ταινία, αν και δεν την θυμόμουν. Μου είχε μείνει κυρίως η όλη συζήτηση γύρω από την συγκεκριμένη σκηνή λεσβιακού σεξ.
Την βλέπω λοιπόν, βλέπω και την προηγούμενη, βλέπω και την επόμενη και την μεθεπόμενη σκηνή.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από το τέλος προς την αρχή.
Η μεθεπόμενη σκηνή από την σκηνή του σεξ, είναι μια σκηνή στην οποία τα δυο κορίτσια επισκέπτονται το σπίτι των “κουλ” γονιών της μίας που είναι out (δεν θυμάμαι το όνομα του χαρακτήρα κι επειδή γράφω αυτό το κείμενο σε ένα καφέ λέω να μην βάλω την σκηνή να παίζει σε δημόσια θέα!). Η οικογένεια τρομερά ευδιάθετη γύρω από ένα τραπέζι. Κάπου περιφέρεται ένα μπουκάλι λευκό κρασί και πάνω στο τραπέζι υπάρχουν (ω τι έκπληξη!) στρείδια. Αχρείαστος συμβολισμός νούμερο 1.
Στην προηγούμενη σκηνή, την σκηνή ακριβώς μετά το σεξ, οι πρωταγωνίστριες μας είναι σε κάποια Παρέλαση Υπερηφάνειας. Είναι διστακτικά χαρούμενες και ευδιάθετες. Στην σκηνή που προηγείται της σκηνής του σεξ πάλι, είναι σε ένα πάρκο και ανταλλάσσουν, υποθέτω, γιατί όπως είπα δεν είδα όλη την ταινία, το πρώτο τους φιλί.
Δύο σκηνές σε δημόσιο χώρο και στην μέση μια σκηνή σεξ. Τίποτα πρωτότυπο μέχρι στιγμής.
Η σκηνή του σεξ τελειώνει με τα δυο κορίτσια να σχηματίζουν με τα σώματα τους ένα τετράγωνο. Λίγο σαν απεικόνιση του Πικάσο, λίγο σαν έμμεση αναφορά στο “Περί Έρωτος” του Πλάτωνα. Αχρείαστος συμβολισμός νούμερο 2.
Με ενοχλεί πολύ αυτό το πλάνο. Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσουμε και για την απόσταση που υπάρχει μεταξύ των σωμάτων στο λεσβιακό σεξ, μια απόσταση που θέλεις και προσπαθείς να καλύψεις με κάθε τρόπο. Ασυναίσθητα νομίζω, “τελειώνοντας” το σεξ θέλεις να πλησιάσεις το πρόσωπο της άλλης, να καλύψεις την απόσταση.
Βλέπω την σκηνή καρέ–καρέ από το τέλος προς την αρχή, προσπαθώ να ακολουθήσω την ανάποδη πορεία από την πορεία του (ω τι έκπληξη ξανά!) άνδρα σκηνοθέτη.
Η σκηνή είναι σκηνοθετημένη από στρέιτ άντρα και φαίνεται. Και δεν έχω καν την διάθεση να αναφερθώ στα κομμάτια που είναι πρακτικώς αδύνατα να συμβούν. Συνειδητοποιώ ότι δεν βλέπω σκηνή σεξ αλλά Αγώνα δρόμου.
Ανατρέχω στα λόγια της Kate[2], όπως τα διατύπωσε τόσο εύστοχα το 2013:
“Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ καθώς παρακολουθούσα τις σκηνές ήταν ότι δεν ήταν δύο άνθρωποι που γαμιόντουσαν επειδή ήταν απελπισμένα, ακόμη και επιζήμια, ερωτευμένοι. Έμοιαζαν με δύο γυναίκες που γαμιόντουσαν με τρόπο που θα διεγείρει έναν θεατή με μικρές προσδοκίες για queer συνουσία.”
“Πολλά από τα σχόλια για την ταινία αυτή ανέφεραν το γεγονός ότι δεν έχει σημασία που η αφήγηση αφορά δύο γυναίκες, επειδή η αγάπη είναι παγκόσμια και η ιστορία αφηγείται μια παγκόσμια ιστορία. Αλλά έχει σημασία, επειδή οι queer ιστορίες εξακολουθούν να είναι διαφορετικές από τις ετεροφυλόφιλες ιστορίες. Είναι διαφορετικές με πολύ σημαντικούς και αξέχαστους τρόπους, και το να απορρίπτεις αυτό το γεγονός, να λες όπως ο σκηνοθέτης ότι το θέμα της τάξης είναι πιο σημαντικό από το θέμα της queerness, είναι άγνοια σε πολλά επίπεδα. Οι queer ιστορίες μπορεί να είναι οικουμενικές, αλλά θα πρέπει και πάλι να λέγονται διαφορετικά και από τους ανθρώπους που τις γνωρίζουν από κοντά.”
Κι επειδή η Kateκαλά τα λέει, σηκώνω το τηλέφωνο. Θέλω να μοιραστώ με τη Χριστίνα τον θυμό μου. Είπαμε να συζητήσουμε την ερωτική σκηνή της Αντέλ, οκ, αλλά δεν είχαμε καταλάβει και τι ακριβώς ψάχναμε σε αυτή. Η Χριστίνα είναι εξίσου θυμωμένη. Μου λέει πως έχει δει την ταινία μπρος πίσω όλη μέρα και κάθε φορά που φτάνει στην ερωτική σκηνή την πιάνει η καρδιά της. Την προσπερνάει με τα χέρια μπροστά στα μάτια της, σαν να βλέπει θρίλερ. Δεν βλέπει δυο ερωτευμένα κορίτσια που κάνουν σεξ για πρώτη φορά, λέει.
Καταφέρνω να την ηρεμήσω μόνο όταν της εξηγώ τι πρέπει να κάνουμε.
Κλείνω το τηλέφωνο, κλείνω το λαπτοπ και τεντώνομαι. Είμαι ακόμα στο καφέ- ποιος ξέρει τι έχω πει και γιατί όλοι με κοιτάζουν, αλλά χαμογελώ. Σε ένα ράφι δίπλα μου υπάρχει ο “Οδηγός Ζωής για Αρχάριους”, παραδίπλα το “Υπόγειο” και στην άκρη το “Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ”. Αχρείαστος συμβολισμός νούμερο 3.
Παραμένω χαμογελαστή! Εκείνο που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να γράψουμε και να ξαναγράψουμε τη δική μας σκηνή λεσβιακού σεξ ανάμεσα στην Αντέλ και την Έμμα (ναι, ρε ’σύ, Έμμα την λέγανε!). Να πάρουμε έτσι το αίμα μας πίσω– την ιστορία μας πίσω– την ιστορία τ@ Julie Maroh πίσω! Μπορεί η αρχική ιστορία να ανήκει στ@ Julie Maroh, δημιουργ@ του κόμικ πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία, αλλά προφανώς μία φορά δε φτάνει!
Χρειάζεται να διεκδικούμαι τις ιστορίες μας πίσω ξανά και ξανά.
Με μεγάλη μας (χαμογελαστή) χαρά λοιπόν, σας παρουσιάζουμε παρακάτω τη δική μας βερσιόν. Έχουμε όμως ανάγκη και τις δικές σας! Γράψτε μια εναλλακτική σκηνή σεξ ανάμεσα στην Αντέλ και την Έμμα, όπως την φαντάζεστε εσείς. Και στείλτε την στο [email protected]. Θα φροντίσουμε να τη δημοσιεύσουμε σε ένα από τα επόμενα άρθρα του “Λεσβιακό Πορνό”.
Καλή απόλαυση!
___________
1.14.58, Πάρκο, πρώτο φιλί, σπίτι, λεσβιακό σεξ– αφηγείται η Έμμα:
Υπάρχουν άνθρωποι που όταν αισθάνονται κάτι αδυνατούν να το κρύψουν. Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία και επομένως το μόνο που αδυνατώ είναι να τους καταλάβω. Χρησιμοποιώ την τέχνη μου, έναν καμβά και κάποια πινέλα, για να μπορέσω να εκφράσω όσα ήδη έχω νιώσει, αλλά αργοπορημένα. Η Αντέλ ζει στο τώρα. Έχει μια λαιμαργία, μια έμφυτη πείνα για απόλαυση είτε αυτή είναι για ένα πιάτο μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα είτε για εμένα. Για τα χέρια μου, τα χείλια μου. Όλα τα ζει σε κοντινό πλάνο.
Τόσο κοντινό που όταν της μιλάω νιώθω πως μιλάω με το δέρμα της.
Ξαπλωμένες στο γκαζόν, τόσο κοντά που δε χρειαζόταν να φιληθούμε, την έβλεπα ανήμπορη να κρατήσει το στόμα της μακριά από το δικό μου. Θα μπορούσα να κάθομαι εκεί για ώρες. “Είναι πολύ ωραία εδώ” της είπα αν και ήθελα να της πω “νιώθω ήδη πως με αγγίζεις”- λίγο αργότερα έτσι κι αλλιώς θα περίκλεια τη στιγμή και το συναίσθημά μου αυτό σε κάποιο πρόχειρο σκίτσο. Εκείνη τράβηξε μια τελευταία τζούρα από το τσιγάρο της και το έσβησε στο ελάχιστο κομμάτι από χορτάρι που μοιραζόμασταν ανάμεσά μας. Μύρισα τον καπνό, εισέπνευσα όσα εκείνη ξε-φύσηξε και υποδέχτηκα χωρίς την παραμικρή κίνηση το φιλί που συνόδευσε αυτή τη γερή δόση νικοτίνης.
Μαζί με τα χείλη της άφησε επάνω μου ολόκληρο το βάρος του κορμιού της, καθώς έγειρε και με κατάπιε.
Αν κάποιος μας έβλεπε αυτό θα νόμιζε. Θα έβλεπε το σώμα μου να εξαφανίζεται κάτω από εκείνο της Αντέλ και θα πίστευε πως κινδυνεύω. Όντως κινδύνευα. Γιατί ακόμα δεν με είχε καταπιεί. Τη ρώτησα αν θέλει να πάμε σπίτι μου. Χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι της σε σοβαρή κατάφαση. Ήξερα, ένιωθα (!) πως αυτή η σοβαρότητα ήταν προϊόν βαθιάς, εσωτερικής καύλας. Από εκείνη την καύλα που σου καρφώνεται στο μουνί, διατρέχει όλα τα εσωτερικά σου όργανα και στο τέλος σου τρυπάει το κρανίο -μουδιασμένη αφήνεσαι επάνω της για να δεις κατά που θα σε πάει.
Σε όλη τη διαδρομή από το πάρκο ως το σπίτι μου η Αντέλ κι εγώ παραμείναμε σε απόσταση υγρής ασφάλειας.
Σιωπηλές. Σαν να μας πηγαίναν για σφαγή. Πηγαίναμε οικειοθελώς για το τέλος μας. Εγώ σίγουρα. Ανάψαμε ένα τσιγάρο. Κι έπειτα κι άλλο. Καπνίζαμε “βηματιστά”. Όταν έβγαλα τα κλειδιά να ανοίξω την εξώπορτα, έπεσε επάνω μου και δεν ξεκόλλησε για τις επόμενες ώρες. Στο ασανσέρ, στην πόρτα του διαμερίσματος, στην κουζίνα, στο σαλόνι. Καθώς την ξεναγούσα στο χώρο, της έδινα νερό και της έδειχνα τα έργα μου, έσερνα μαζί μου και το σώμα της Αντέλ. Με τα παντζούρια κλειστά, το σπίτι ήταν αρκετά σκοτεινό. Σχεδόν δε βλέπαμε καλά καλά η μία την άλλη.
Σφιχτ-αγκαλιαστήκαμε.
Δυο χλαπάτσες, όρθιες στο χολ. Δεν ξέραμε αν θέλαμε να πάμε στο κρεβάτι, στον καναπέ. Μείναμε εκεί. Της φίλησα τον λαιμό, το σαγόνι. Με φίλησε στο στόμα. Υπήρχαν σάλια, δάκρυα, ιδρώτας. Μου έβγαλε το τζιν και έπειτα την μπλούζα. Έβγαλε και τη δική της. Δεν ήταν αρκετό. Πέσαμε κάτω. Τα ρούχα μας μπλεγμένα είχαν συνθέσει ένα χαλί που μας προστάτευε από το κρύο μάρμαρο. Δεν υπήρχε άλλη ανάγκη μεγαλύτερη εκείνη τη στιγμή από το να ακουμπήσουμε τα γυμνά μας κορμιά μεταξύ τους. Υπήρχε φυσικός πόνος όσο αυτό καθυστερούσε.
Είχα πρηστεί. Ήμουν σίγουρη πως και εκείνη ήταν πρησμένη.
Τη ρώτησα αν μπορούσα να νιώσω τα υγρά της, μου είπε ναι. Προσπάθησα να απεγκλωβιστώ από το πάτωμα. Βρήκα μια θέση δίπλα της και με το αριστερό μου χέρι (που δεν είναι το καλό) την ένιωσα για πρώτη φορά. Κάπως άτσαλα. Της ζήτησα να αλλάξουμε πλευρές έτσι ώστε να μπορέσω να την αγγίξω με το δεξί μου χέρι, το καλό.
Και τότε ένιωσα την ενέργεια της. Ό,τι είχε μέσα της. Ολόκληρο τον συναισθηματικό της κόσμο, να σκαρφαλώνει από τα δάχτυλα μου ως τον ώμο μου, ως τον λαιμό μου. Να κατεβαίνει στο στήθος μου, να προσπερνάει τον αφαλό μου και να μετακινεί την κλειτορίδα μου. Την φίλησα για να γεμίσω αυτό το συναίσθημά και με πιο πεζές αισθήσεις. Χνώτα και σάλια. Έβαλε το χέρι της στα βρεγμένα μου πόδια και με τον καρπό της σκούπισε όλα τα υγρά μου. Με κοίταξε στα μάτια θέλοντας μάλλον να βεβαιωθεί πως τα υγρά ήταν δικά μου.
Μείναμε στο πάτωμα του χωλ για καμιά ώρα; Δεν ξέρω. Για καμιά μέρα;
Στα μισοσκόταδο αλλάζαμε πλευρές, γεύσεις, κουβέντες. Είχα αρχίσει να κρυώνω. Προσπάθησα να αποκολλήσω το δέρμα μου από το δικό της για λίγο μόνο. Αλλά δεν με άφηνε ούτε δευτερόλεπτο. Μας έσυρα μαζί, ως την ανοιχτή πόρτα του υπνοδωματίου μου. Στα τυφλά άπλωσα το χέρι μου και με τις άκρες των δαχτύλων μου κατάφερα να πιάσω την κουβέρτα πάνω από το κρεβάτι μου. Με το αριστερό μου χέρι! Πρέπει να κράτησε κάνα τέταρτο η όλη μου προσπάθεια, αλλά τελικά κατάφερα να μας σκεπάσω και τις δυο.
Νόμιζα ότι την είχε πάρει ο ύπνος (τόσο ακίνητα παραδομένη ήταν;)
Αποφάσισα να το νομίζω, γιατί τα μάτια της ήταν κλειστά και η ανάσα της αργή. Τα δάχτυλά της (τα μόνα ξύπνια) βρήκαν το δρόμο τους για τον κόλπο μου. Κάποια τρύπωσαν με ευκολία και έμειναν εκεί. Ακολούθησα το παράδειγμά της και άφησα κι εγώ τον δείκτη μου να ξεκουράζεται μέσα στον κόλπο της. Δεν υπήρχε λόγος να βιαστώ. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να σηκωθούμε από το πάτωμα, παρά μόνο για να φάμε. Τράβηξα τον δείκτη μου προσεκτικά και τον έφερα κοντά στη μύτη μου. Στέγνωσα τη μυρωδιά της Αντέλ στο μέτωπο και τα μάγουλά μου.
Tη φίλησα στο στόμα και απεγκλωβίστηκα από τα ρούχα και την αγκαλιά της. Προχώρησα στα σκοτάδια του σπιτιού ως την κουζίνα και άναψα το φως. Μέχρι να βάλω το νερό να βράζει η Αντέλ με είχε προφτάσει. Δυο χλαπάτσες πεινασμένες, συνεχίσαμε με την χορογραφία του μαγειρέματος.
___________
[1], [2]: Kate, “Blue Is The Warmest Color: The Male Gaze Reigns Supreme”, autostraddle, November 6 2013
περισσότερα από το Λεσβιακό Πορνό: Προκαταρκτικά ή Σεξ;“Και αν το Σεξ είναι ένας τόπος που επισκεπτόμαστε και όχι κάτι που κάνουμε;”*Το λεσβιακό (μου) σώμα, κομμάτι- κομμάτιΤι είναι κινκ στο λεσβιακό σεξ;Το "Φίλες με προνόμια" δεν είναι το ίδιο με το "Σεξ με φίλες"Διαπιστώνω* με το λεσβιακό μου μυαλό τι είναι τα sex toys
