Από τις αρχές του κινηματογράφου και της τηλεόρασης η αποτύπωση της ΛΟΑΤΚI+ κοινότητας είναι ελάχιστη και τις φορές που εμφανίζεται υπήρχε μέσα από τα κοινωνικά καλούπια φόβου ή γελοιοποίησης· μικροί ρόλοι, πάντα στο backround μιας ετεροκανονικής ιστορίας.
Όμως οι φωνές μας αυξάνονται μετά από χρόνια αγώνων και εισχωρούν με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα και απαιτητικότητα στο κοινωνικό προσκήνιο. Σειρές και ταινίες όπως, Rupaul’s Drag Race, Queer as Folk, The L Word, Pose, Orange is The New Black, Blue is the Warmest Color, Euphoria φέρνουν στην επιφάνεια ιστορίες που για χρόνια έμειναν ανέπαφες πίσω από κλειστές πόρτες προκατάληψης και ομοφοβίας. Τι είναι όμως αυτό που κάνει καθεμία από αυτές τις ιστορίες ξεχωριστή και απαραίτητη;
Όπως πολλά άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας έτσι και εγώ κράτησα την ταυτότητα μου κρυφή από την οικογένεια μου και τους φίλους μου, στην αρχή όχι από φόβο για την αντίδρασή τους, αλλά γιατί δεν ήξερα τι είναι αυτό που νιώθω και αν υπήρχε κάποιο άλλο άτομο εκεί έξω που να νιώθει όπως εγώ. Γύρω μου δεν υπήρχε κανένα δείγμα ταυτότητας πέρα από την ετεροκανονική· ετεροφυλόφιλοι, cis άνθρωποι σε ετεροφυλόφιλες σχέσεις. Ένιωθα σαν ένα κομμάτι που μπήκε σε ένα λάθος κουτί παζλ και δεν μπορεί να ολοκληρώσει την εικόνα. Στα δεκατρία μου για πρώτη φορά βρέθηκα μπροστά σε έναν υπολογιστή μόνο μου, μέσα από αναζητήσεις βρέθηκα πάνω στο coming out βίντεο της Hannah Hart και ξαφνικά όλα έβγαζαν νόημα ή τουλάχιστον παραπάνω απ’ ότι πριν. Μετά από πολλά βίντεο, άπειρες αναζητήσεις σε άρθρα, βλέποντας σειρές και ταινίες τις οποίες αγανάκτησα να βρω, με καταλάβαινα καλύτερα και κυρίως δεν ένιωθα πλέον μόνο μου, μπροστά μου ανοίχτηκε ένας κόσμος που δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Άκουγα κάθε καινούργια ιστορία με την ίδια συγκίνηση και ταύτιση όπως την πρώτη, τόσοι άνθρωποι με διαφορετικές και πολύχρωμες ταυτότητες. Κλείνοντας τον υπολογιστή η πραγματικότητα μου έμοιαζε άχρωμη. Στην Ελλάδα δυστυχώς, πόσο μάλλον σε μια μικρή κοινωνία των προαστίων όπου έλειπε κάθε μορφή πολυπολιτισμικότητας, σπάνια εμφανιζόταν κάποιο ομόφυλο ζευγάρι και η μόνη συζήτηση γύρω από ΛΟΑΤΚΙ+ ήταν στα πλαίσια του “δε με ενδιαφέρει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του”. Η δικιά μου διαφυγή ήρθε μέσω ιστοριών άλλων, όλες αυτές οι καινούργιες εικόνες με βοήθησαν να μη φοβάμαι, να σταθώ στα πόδια και να μην αφήσω κανέναν να αμφισβητήσει την ταυτότητα μου. Κατάφερα να υψώσω τη φωνή μου, όπως άλλοι έκαναν πριν από μένα και συνεχίζουν να κάνουν μέχρι τώρα.
Η δικιά μου ιστορία είναι ένα μικρό κομμάτι πολλών, αλλά πρέπει να ειπωθεί, όπως κάθε ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορία. Οι ταυτότητές μας είναι πολλές και πολύπλοκες ακριβώς όπως είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Η κουίρ κουλτούρα εισάγεται με ταχείς ρυθμούς στο mainstream κάτι το οποίο είναι όμορφο αλλά ταυτόχρονα μπορεί πολύ γρήγορα να δημιουργήσει καινούργια κουτάκια με τα οποία δεν ταυτιζόμαστε όλοι. Όμως οι φωνές μας αρχίζουν να ακούγονται. Δεν ήμασταν ποτέ μόνοι ούτε θα είμαστε ξανά.
κείμενο: Sam Krik
