Και queer και φασίστας; Αλήθεια γίνεται;

Ανέκαθεν πίστευα ότι οι πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός εξαρτώνται άμεσα από το κοινωνικό του γίγνεσθαι. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στο δίπολο “πλούσιος- δεξιός”, “φτωχός – αριστερός” (εξάλλου για να είμαστε και λιγάκι ειλικρινείς οι όροι αυτοί είναι κομματάκι αναχρονιστικοί), αλλά θεωρώ απόλυτα λογικό τα πολιτικά σου πιστεύω να διαμορφώνονται από τις κοινωνικές εμπειρίες που βιώνεις. Εδώ όμως είναι που αρχίζει και το παράδοξο.

Γιατί, ενώ μπορείς να αντιληφθείς την επίδραση που έχουν οι εμπειρίες αυτές πάνω στην πολιτική αντίληψη ενός ατόμου, δεν μπορείς (με τίποτα όμως) να αντιληφθείς τον τρόπο με τον οποίο αυτές επιδρούν. Για παράδειγμα. Στο δικό μου το μυαλό, με το που δηλώσω σε κάποιον ότι είμαι LGBT+ είναι σαν να του δηλώνω ταυτόχρονα και τις μη φασιστικές μου διαθέσεις. Όχι γιατί ως απόγονος των μονόκερων αγαπώ όλο το κόσμο, αλλά γιατί ως LGBT+ ελληνόπουλο έχω πέσει θύμα ρατσισμού, οπότε τον έχω γνωρίσει, οπότε και τον αντιμάχομαι. Συλλογισμός απλός και γραμμικός. Σωστός όμως; Μάλλον όχι. Γιατί πως δικαιολογείται η ύπαρξη άλλων LGBT+ με περισσότερα βιώματα κοινωνικού ρατσισμού που υποστηρίζουν εξίσου ακραίες ρατσιστικές συμπεριφορές εις βάρος άλλων (ή και παρόμοιων) κοινωνικών ομάδων; Γίνεται να είσαι και queer και φασίστας;

Κι όμως γίνεται. Γιατί ο ρατσισμός δεν πραγματώνεται μόνο από αυτόν που τον ασκεί, αλλά κυρίως μέσα σ’ αυτόν που τον βιώνει. Από εκεί και πέρα υπάρχουν δύο δρόμοι. Το θύμα ή θα παραμείνει (ευτυχώς) “θύμα” ή θα γίνει θύτης. Θα γίνει δηλαδή φορέας ρατσισμού, ως αντίδραση στην κοινωνική κατάσταση που βίωσε. Θα θελήσει το κακό των άλλων, επειδή κάποιος θέλησε το δικό του κακό.

Οπότε επανέρχομαι και λέω ότι το τι βιώνω κοινωνικά καθορίζει και την πολιτική μου σκέψη και δράση. Αυτό που άλλαξε, είναι ότι τώρα πιστεύω ότι το να είσαι gay, πρόσφυγας, τρανς, μετανάστης, ΑμεΑ, χονδρός ή ό,τι στην Ελλάδα του σήμερα, στον κόσμο του σήμερα, ίσως μπορεί να σε κάνει πιο εύκολα φασίστα από τους άλλους. Είναι πιο εύκολο εμείς να μπούμε σε αυτό το μονοπάτι. Δεν είναι όμως και απαραίτητο. Γιατί αν τελικά καταφέρεις και παραμείνεις “θύμα”, τότε σίγουρα μετά θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος.