Στο podcast της Ανθής Σαλαγκούδη «Κουβέντα να γίνεται», φιλοξενήθηκαν η Στέλλα Μπελιά και η Κατερίνα Τρίμμη, για μια συζήτηση γύρω από τις ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες και την ισότητα στον γάμο.
Η Στέλλα Μπελιά, πρόεδρος των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο, μίλησε για τα βιώματα της ως λεσβία μητέρα, τις δυσκολίες που φέρνει η απουσία του δικαιώματος στον γάμο, καθώς και το πώς τις αντιλαμβάνονται τα παιδιά της.
Η Κατερίνα Τρίμμη, δικηγόρος και μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αναφέρθηκε και εξήγησε τις νομικές διαστάσεις που έχει η έλλειψη αυτού του δικαιώματος, αλλά απάντησε και στο παραχωρημένο επιχείρημα «η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη».
«Είναι πολύ δύσκολο να βάλεις τη λέξη μαμά δίπλα στη λέξη λεσβία», εξομολογήθηκε η Στέλλα Μπελιά. Σε μια έντονα ετεροκανονική κοινωνία, στην οποία η έννοια της μητρότητας είναι στενά συνυφασμένη με ένα ετερόφυλο μοντέλο οικογένειας, είναι σχεδόν αδύνατον για ένα άτομο, και για μια λεσβία γυναίκα, να φανταστεί τη γονεϊκότητα εκτός αυτών των όρων.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε τη συζήτηση η Στέλλα Μπελιά, δίνοντας στον κόσμο μια αίσθηση μόνο των δυσκολιών που βιώνει ένα κουήρ άτομο που θέλει να επεκτείνει την οικογένεια του. Πέρα από τα εμπόδια που δημιουργεί ένα ετεροκανονικό φαντασιακό όμως, υπάρχουν και πολλά πρακτικά προβλήματα: Η απουσία του δικαιώματος στον γάμο αφήνει τις ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες να ζουν με μια έντονη επισφάλεια.
Όπως είπε, πολλά πράγματα δεν έχουν λυθεί από το σύμφωνο συμβίωσης. «Έχει αφήσει εκτεθειμένο τον πιο αδύναμο κρίκο, δηλαδή τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας στο σπίτι έχουν δύο γονείς, στην πραγματικότητα όμως θεωρούνται παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών», ανέφερε.
https://www.facebook.com/ouraniotoksofamilies/videos/295813839950063/
Αυτό από μόνο του δημιουργεί πολλαπλά εμπόδια, από την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας μέχρι και τα ταξίδια στο εξωτερικό. Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι γονείς που πλήττονται από αυτά τα εμπόδια, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
«Την εποχή του κορονοϊού, τα παιδιά μου αυτό-ιδρυματοποιήθηκαν. Παιδιά με ταυτότητες, με κινητά, που μπορούσαν να στείλουν το 6 και να πάνε όπου θέλουν, δεν έβγαιναν από το σπίτι.
«Δεν το έκαναν, ακριβώς γιατί φοβόντουσαν μην κολλήσουν κάτι, το φέρουν πίσω στο σπίτι, και αρρωστήσω εγώ. Και μου έλεγαν και που θα πάμε μετά, στο ορφανοτροφείο; Στο ίδρυμα; Όχι θα κάτσουμε εδώ, μια χαρά περνάμε.
«Εγώ στεναχωριόμουν απίστευτα. Να βλέπεις παιδιά που να έπρεπε να θέλεις με το ζόρι να τα μαζέψεις μέσα, και εγώ να τους λέω πηγαίντε, κάντε μια βόλτα», εξομολογείται η Στέλλα Μπελιά.
Για το τέλος αφήνει κάτι σημαντικό: για να αξιολογηθούν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα ως γονείς, πολλές φορές στο δημόσιο λόγο, συγκρίνονται με κακές ετερόφυλες οικογένειες.
«Εγώ δεν θέλω να συγκριθώ με τις κακές περιπτώσεις των ετερόφυλων γονέων. Με τίποτα. Εγώ θέλω να συγκριθώ με τους καλύτερους ετερόφυλους γονείς, και να πούμε και εμείς και εκείνοι τι καλά που τα καταφέρνουμε», απαντάει η ίδια σε αυτό.
Μετά τη βιωματική εξιστόρηση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες, η δικηγόρος Κατερίνα Τρίμμη συζητάει για θέματα που αφορούν στο νομικό πλαίσιο.
Αρχικά εξήγησε τις διαφορές που έχει το σύμφωνο συμβίωσης με τον γάμο, χωρίς να εμμένει στο θέμα της τεκνοθεσίας, αλλά όμως τονίζοντας ότι όλα τα άτομα σε μια κοινωνία πρέπει να απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα.
«Υπάρχει μια πρακτική και μια νομική διαφορά. Ένας πολίτης ο οποίος έχει δικαίωμα να επιλέξει τον θεσμό του γάμου, θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να το κάνει ανεξαρτήτως σεξουαλικό προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου.
Ξεκινώντας από το γεγονός ότι υπάρχει γάμος ο οποίος ισχύει μόνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια, στα ομόφυλα και τρανς πρόσωπα, υπάρχει εδώ ξεκάθαρη διάκριση», εξηγεί.
Έτσι, κάνει και μια τοποθέτηση που δεν ακούγεται αρκετά το τελευταίο διάστημα, και δεν έχει σχέση με τα παιδιά των ΛΟΑΤΚΙ+ οικογενειών. Επισημαίνει, λοιπόν, ότι η ισότητα στον γάμο οφείλει να ισχύει και πέρα από την ύπαρξη ή μη, παιδιών.
Σχετικά με τις διαφορές του συμφώνου συμβίωσης στα ετερόφυλα και στα ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια, είπε: «Η διαφορά είναι ότι το σύμφωνο συμβίωσης στα ετερόφυλα ζευγάρια αναγνωρίζει το τεκμήριο πατρότητας. Ενώ εάν σε ένα ομόφυλο ζευγάρι έχει ένα παιδί, αυτό το παιδί θα έχει μόνο μία μάνα».
«Είναι ζήτημα ουσίας, αλλά έχει και κάτι συμβολικό από πίσω. Ξέρετε, ο γονεϊκός ρόλος δεν έχει φύλο», προσθέτει.
Τέλος, η νομικός απάντησε σε ένα πολύ καίριο επιχείρημα, το οποίο ακούγεται στον δημόσιο λόγο, από τηλεοπτικά πρόσωπα μέχρι και άτομα της πολιτικής σκηνής.
«Η νομοθεσία έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα, οπότε αντιγράφει ουσιαστικά τη ζωή, και η ζωή αντιγράφει τον νόμο. Ο νόμος είτε θα αποτυπώσει είτε θα διαμορφώσει πράγματα.
«Θα περιμένουμε να ωριμάσει η ελληνική κοινωνία; Ή θα έρθει ο νομοθέτης και θα αποδώσει το δίκαιο, ως οφείλει, και ουσιαστικά θα πει σε όλους τους πολίτες ότι είναι ίσοι; Αν περιμένουμε να ωριμάσει η κοινωνία, ποια τελικά κοινωνία περιμένουμε; Ποια ηλικιακή κατηγορία; Ποιος θα ορίσει τελικά το δικαίωμα του ενός;
«Τον νομοθέτη θα πρέπει να τον ενδιαφέρει μια γενική ισορροπία και να προστατεύονται οι πολίτες», επισήμανε.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη τη συζήτηση και εδώ!
