Vasilis Thanopoulos
Ακούσαμε, μάλιστα, και υπαινιγμούς από «ψυχολόγο» ότι η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται διαταραχή λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Όταν πριν λίγους μήνες δικαζόταν ο Δημήτρης Λιγνάδης για τις υποθέσεις βιασμού, όλη η υπερασπιστική γραμμή του συνηγόρου του βασίστηκε στη διαπόμπευση των ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτοτήτων.
Το επιχείρημά του Αλέξη Κούγια ήταν απλό. Τα θύματα βιασμού ήταν ΛΟΑΤΚΙ+, άρα σεξουαλικά άρρωστα, άρα δεν μπορούν να είναι θύματα βιασμού. Όσο κι αν επικίνδυνα σαχλός ακούγεται αυτός ο συλλογισμός, ήταν αυτός που αποτέλεσε τον πυρήνα υπεράσπισης ενός καταδικασμένου (αν και ελεύθερου) για βιασμό.
Ερχόμαστε στο σήμερα και σε μία (ακόμη) υπόθεση (παιδο)βιασμού. Μια έντρομη κοινωνία που πασχίζει να καταλάβει πώς γίνεται κάποιος – οικογενειάρχης, χριστιανός, φίλος με ηθοποιούς και πολιτικά πρόσωπα – να κάνει κάτι τόσο απάνθρωπο. Τα χέρια σηκώνονται για να δείξουν και τα στόματα ανοίγουν για να ακουστούν οι θεωρίες.
Ανάμεσα σ΄αυτές και κάποιες που προσπαθούν να εμπλέξουν τις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες. Το ακούσαμε και προχθές σε μεσημεριανή εκπομπή υψηλής τηλεθέασης. Φταίει το ότι μιλάμε για σεξ στα παιδιά. Φταίει που μιλάμε για σεξουαλική ελευθερία και ταυτότητες φύλου και αυτοπροσδιορισμό. Ακούσαμε, μάλιστα, και υπαινιγμούς από «ψυχολόγο» ότι η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται διαταραχή λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Θεωρίες, όπως η αυτή της ψυχολόγου ή αυτή του Κούγια, φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο. Από τα ομοφοβικά εξώφυλλα στο “Μακελειό” μέχρι τους δημοσιογράφους που δεν χάνουν την ευκαιρία να αναφέρουν τις ταυτότητες (σεξουαλικές ή φύλου) ενός προσώπου, όταν αυτές δεν υπακούουν στην ετεροκανονικότητα, η σύνδεση εγκληματικών πράξεων με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα είναι μεθοδευμένη.
Και είναι αυτή η (άμεση – έμμεση) σύνδεση που χρησιμοποιείται για να μπλοκαριστεί η διεκδίκηση δικαιωμάτων και η πρόσβαση της νεολαίας γύρω από σημαντικά θέματα σεξουαλικής παιδείας.
Εδώ και δεκαετίες οι ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες λειτουργούν ως αποδιοπομπαίος τράγος μιας κοινωνίας που αρνείται να δει τα σάπια κομμάτια της και να αναθεωρήσει τις διεφθαρμένες της αξίες. Μιας κοινωνίας που προτιμά να κατηγορεί κοινότητες που υφίστανται διακρίσεις, από τους ανθρώπους που έχει δίπλα της- μέσα της.
Φτάνει πια!
