Οι drag queens συνδέονταν παραδοσιακά με μπαρ και νυχτερινή ζωή μέχρι το 2015. Το Drag Queen Story Hour, το Drag Story Time και το Drag Story Hour είναι διαδραστικές εκδηλώσεις που ξεκίνησαν για πρώτη φορά το 2015 από τη συγγραφέα και ακτιβίστρια Michelle Tea στο Σαν Φρανσίσκο με στόχο την προώθηση της φιλαναγνωσίας και την αποδοχή ότι η ετερότητα είναι κοινωνικός πλούτος και όχι κοινωνικό πρόβλημα.
από τις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο
Οι εκδηλώσεις αυτές συνήθως απευθύνονται σε παιδιά ηλικίας 3-12 ετών όπου drag queens διαβάζουν παιδικά βιβλία σε δράσεις φιλικές προς τους ποικίλους οικογενειακούς σχηματισμούς που δημιουργούν οι ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι.
Όλα ξεκίνησαν όταν η Michelle Tea πήγε με το παιδί της στη βιβλιοθήκη σε μια εκδήλωση φιλαναγνωσίας, αλλά βρήκε όλη την διαδικασία στερεοτυπική και εστιασμένη σχεδόν αποκλειστικά στις ανάγκες και τις προσδοκίες των ετεροκανονικών πυρηνικών οικογενειών. Έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει κάτι πιο συμπεριληπτικό και περιεκτικό για οικογένειες με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς και τα παιδιά τους και όχι μόνο. Κάπως έτσι γεννήθηκε το Drag Queen Story Hour. Η ιδέα σύντομα εξαπλώθηκε σε βιβλιοθήκες σε όλη την Κεντρική και Βόρεια Αμερική και σε πολλές χώρες της Ευρώπης όπου την υποδέχθηκαν θετικά τα παιδιά και οι οικογένειες που συμμετείχαν.
Το Drag είναι μια παράσταση με δύο σκέλη, εν μέρει ψυχαγωγία και εν μέρει κοινωνικός σχολιασμός για το φύλο. Σίγουρα, θα μπορούσαμε να κάνουμε στο άμεσο μέλλον μια θεωρητική συζήτηση-ανάλυση σχετικά με την επιτελεστικότητα, τη νοηματοδότηση, την ετεροκανονικότητα αλλά και την ομοκανονικότητα και τη ρευστότητα του φύλου.
Στην παρούσα στιγμή θέλουμε να επισημάνουμε ότι σε ένα πρώτο επίπεδο αυτό που τα παιδιά μπορούν να μάθουν περισσότερο από μια Drag Queen είναι να αμφισβητήσουν τα στερεότυπα των φύλων, να αποκτήσουν θετική εικόνα για ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρες μέσα από τα λογοτεχνικά βιβλία και τις ιστορίες που τους περιλαμβάνουν .
Η απόλυτη και αδιαμφισβήτητη ως τώρα ετεροκανονικότητα τόσο στην κοινωνία όσο και στο εκπαιδευτικό σύστημα οδηγεί τα παιδιά στην αναπαραγωγή μιας πλειάδα κανονιστικών συμπεριφορών που ενισχύουν το όραμα του κράτους για τον ιδανικό πολίτη, ενός πολίτη που δεν αμφισβητεί και που δεν διεκδικεί. Αυτή η ανάγκη να «ισιώσουν» τα παιδιά σε ένα είδος ευθυγράμμισης με ότι είναι κοινωνικά αποδεκτό δεν μπορεί παρά να είναι αμφισβητήσιμη από εμάς που επιλέξαμε να είμαστε ο εαυτός μας ανοιχτά και περήφανα ενάντια στο στίγμα και σε όλη την λοατκιφοβία που έχουμε βιώσει.
Η φεμινιστική θεωρία, επίσης, μας υπενθυμίζει ότι το ίδιο το φύλο είναι μια παράσταση, μια επιτέλεση. Μέσα στους πολιτισμούς μας μαθαίνουμε να συμπεριφερόμαστε όπως μας επιβάλει το φύλο που μας έχει αποδοθεί κατά τη γέννηση μας. Όμως δεν υπάρχει κανένας αμετάβλητος βιολογικός λόγος που οι γυναίκες πρέπει να φορούν φορέματα, να βάφουν τα νύχια τους, να έχουν τσαντάκια και να φορούν καλσόν, ούτε υπάρχει καμία εγγενής απαίτηση οι άνδρες να φορούν ρούχα με πολλές τσέπες, παντελόνια ή να μην χρειάζεται να ξυρίζουν τα πόδια τους. Το φύλο ως κοινωνική κατασκευή γίνεται εργαλείο του έμφυλου μάρκετινγκ για παιδικά παιχνίδια, ρούχα και πλήθος άλλα αντικείμενα και παροχές υπηρεσιών, οδηγώντας σε αναγκαστικές υπερκαταναλώσεις όλους τους ανθρώπους και βέβαια τις οικογένειες με παιδιά, βάζοντας βαθιά το χέρι στο πορτοφόλι μας και ταυτόχρονα περιορίζοντας τον ορίζοντα των παιδιών μας, τις δυνατότητες τους και την μετέπειτα ενήλικη ζωή τους.
Μας κατηγορούν ότι θέλουμε να κάνουμε τα παιδιά μας ΛΟΑΤΚΙ+. Αυτός είναι ένας μεγάλος μύθος που προσπαθεί να στιγματίσει τις οικογένειες με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς. Θέλουμε τα παιδιά μας να ξέρουν ότι μπορούν να είναι ο εαυτός τους. Θέλουμε τα παιδιά μας να ξέρουν ότι η αγάπη μας για αυτά είναι δεδομένη όποια κι αν είναι και όπως κι αν θέλουν να εκφράζονται. Θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν σκεπτόμενα άτομα που αμφισβητούν στερεότυπα και νόρμες, που αμφισβητούν ακόμα κι εμάς τους ίδιους. Και έστω ότι κάποια από τα παιδιά μας είναι ΛΟΑΤΚΙ+, απαντάμε με σαφήνεια «Έ, και;» Το να αυτοπροσδιορίζεται κάποιο άτομο ως ΛΟΑΤΚΙ+ δεν είναι ούτε μια αποκλίνουσα συμπεριφορά ούτε κάποιο είδος αρρώστιας την οποία θέλουμε να μην την «κολλήσουν» τα παιδιά μας.
Θέλουμε όλοι οι γονείς του κόσμου να σκεφτούν ότι κάθε παιδί έχει δικαίωμα να είναι ο εαυτός του και αν τελικά είναι ΛΟΑΤΚΙ+ δεν σημαίνει ότι αυτομάτως γίνεται ένα άλλο παιδί διαφορετικό από αυτό που όταν γεννήθηκε υποσχεθήκαμε και δεσμευτήκαμε ότι θα το αγαπάμε και θα το φροντίζουμε για πάντα.
Οργανώσαμε μια εκδήλωση φιλική προς την οικογένεια για την προώθηση της ανάγνωσης, της ανοχής και της ένταξης όπου τα παιδιά μπορούν να δουν ανθρώπους που αψηφούν τους αυστηρούς περιορισμούς του φύλου και να φανταστούν έναν κόσμο όπου ο καθένας μπορεί να είναι ο αυθεντικός εαυτός του.
Πιστεύουμε ότι το Drag ενεργοποιεί τη δημιουργικότητα και το παιχνίδι, επεκτείνοντας τους παραδοσιακούς τρόπους σκέψης και ότι προσφέρει ένα παράδειγμα δημιουργικής φαντασίας μεταμορφώνοντας την κοινωνία και δημιουργώντας μια νέα εικόνα τόσο του εαυτού όσο και του κόσμου.
Οι drag performers ανοίγουν μια δημιουργική πύλη σε έναν νέο κόσμο όπου μπορούμε να δούμε καθαρά εκείνα τα στοιχεία της κοινωνίας που είναι «καυτές πατάτες» στα χέρια μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια και να βρούμε το θάρρος και τη δημιουργικότητα να τα αλλάξουμε.
