Vasilis Thanopoulos
Πάντα λάτρευα αυτή την τάση που έχει η τηλεόραση να βλογάει τα γένια της. Αυτό το σύνδρομο αυτοαναφορικότητας, που έλεγε και μια καθηγήτρια μου (καλή της ώρα), που εντελώς αυτοάνοσα την πιάνει, όταν κανείς άλλος δεν ασχολείται μαζί της. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της τηλεοπτικής αυτοαναφορικότητας, η φράση “η τηλεόραση σε βάζει στο σπίτι του μέσου Έλληνα, της μέσης Ελληνίδας” με έχει στοιχειώσει. Ίσως να έφταιγε κι αυτή η “πρωινή παρουσία” που την ξεστόμισε. Ψηλή, ξανθιά, σωματώδης, τραγική ηρωίδα ενός queer βασιλείου. Τι να πω; Πάντως είχα κολλήσει. Σε βάζει στο σπίτι του μέσου Έλληνα; Ήθελα και εγώ.
Εδώ και κάτι λιγότερο από έναν μήνα ο ελληνικός κόσμος και υπόκοσμος ασχολείται με το σύμφωνο συμβίωσης, τα ομόφυλα ζευγάρια, τους gay, τους πούστηδες (όπως τόσο χαριτωμένα αγαπά να τους (μας) αποκαλεί. Ο καθείς έχει την άποψη του και ακόμα χειρότερα αισθάνεται την ανάγκη να την πει. Από τον λαϊκό τροβαδούρο με καριέρα στις ανάσες ανώδυνου τοκετού μέχρι την cult εκκλησιαστική εκδοχή της Μαρίζα Κωχ. Κυρίως όμως (και εδώ θα ήθελα να σταθώ) ο μέσος Έλληνας και η μέση Ελληνίδα. Φτάσαμε λοιπόν σε αυτήν την ποπ λαϊκή ρήση που θέλει μέχρι και μια κουτσή με το όνομα Μαρία να το μαθαίνει (κομμάτακι ρατσιστική κι αυτή η ρήση πάντως). Τα καταφέραμε λοιπόν και εμείς και μπήκαμε στα σπίτια (που σαι ξανθιά να μας δεις)!
Τι είναι αυτό όμως που καταφέραμε; Θα με ρωτήσεις και έχεις όλα τα δίκια του κόσμου. Μια ερώτηση που όλοι μας, εμείς οι “πρεσβευτές” εκείνου του πολύχρωμου αρκτικόλεξου, αναρωτιόμαστε. Χωρίς αμφιβολία, ζούμε λοιπόν τη στιγμή της δικής μας αυτοαναφορικότητας. Και πριν πάμε να πολεμήσουμε μαζί για την επόμενη (σαφώς καθυστερημένη) διεκδίκηση, ας αφουγκραστούμε μπας και δώσουμε κάποια απάντηση.
Ξεπερνώντας σκόπιμα ότι πρακτικό δημιουργείται με τη θεσμοθέτηση ενός gay συμφώνου, είναι πολλά εξάλλου αυτά που έχουν γραφτεί (σ.σ κι ακόμη περισσότερα αυτά που θα πρέπει να βελτιωθούν), ας μείνουμε στον ντόρο που έχει δημιουργηθεί. Στη φασαρία, που αν την περάσεις κι από λίγη αρμονία την λες και ορατότητα. Σε αυτό που έκανε και τη Μαρία παραπάνω να ασχοληθεί και ίσως να “πάρει θέση” για πρώτη της φορά. “Για” και “σε” αυτές τις Μαρίες θέλω να μιλήσω.
Αγαπημένες, χαίρομαι απεριόριστα που μπορούμε για μια φορά και εμείς να τα πούμε ανοιχτά. Σας αγαπώ. Ας αρχίσουμε από αυτό. Σε σας βλέπω την μάνα μου, την αδερφή μου, τη θειά μου, τη φίλη μου και την καλά “πεθερά” μου. Είστε όμως ηλίθιες. Με συγχωρείτε αλλά ναι! “Κουτσές” στις σκέψεις που πάτε και κάνετε. Θαμπωθήκατε από όλους αυτούς τους τηλεοπτικούς μαϊντανούς που βγαίνουν και μιλούν σε μια οθόνη για εμάς και πιστέψατε ότι μπορείτε να το κάνετε και εσείς. Να γίνετε και εσείς μαϊντανοί, χωρίς καν μια κάμερα να σας καταγράφει, χωρίς μια οθόνη να σας βάλει στο σπίτι ενός “μέσου” γείτονα. Το πιο τραγικό απ΄όλα βέβαια, ότι τώρα μπορείτε να παραδεχτείτε χωρίς ντροπές ότι μας βάλατε και στο δικό σας σπίτι. Μέσα από μια οθόνη. Και εδώ είναι που κορυφώνεται η μεγαλύτερη ηλιθιότητά σας. Γιατί εμείς είμαστε ήδη μέσα. Χρόνια τώρα. Και όχι από κάποια οθόνη. Αλλά από την πόρτα που μας ανοίξατε εσείς. Γιατί ζούμε με εσάς και βλεπόμαστε καθημερινά. Καταλαβαίνετε τώρα πόσο χαζό είναι όλο αυτό; Σας το λέω με αγάπη.
Με την ίδια αγάπη που βλέπω τον σύντροφό μου και αύριο Μαρία μου (το γυρίζω στον ενικό) θα θέλω να δεσμευτώ μαζί του, να δημιουργήσω μαζί του και να κάνω οικογένεια μαζί του. Για αυτό Μαρία μου θέλω το σύμφωνο (και πολλά άλλα) και όχι για να σου πετάω στα μούτρα την και καλά διαφορετικότητα μου ή την ανωμαλία μου, όπως ακούς να λένε στην τηλεόραση που αγαπάς. Όχι γιατί θέλω να γίνω σαν κι εσένα Μαρία μου (πραγματικά τώρα), αλλά γιατί είμαι ήδη σαν κι εσένα! Η ανθρώπινη ανάγκη ξέρεις για να υπάρχει προϋποθέτει αποκλειστικά την ανθρώπινη ύπαρξη. Τώρα ο σεξουαλικός προσανατολισμός, το φύλο ή ταυτότητα φύλου είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και προφανώς όχι του δικού σου, που σου ζητά να με φτύσεις και να με πετάξεις έξω από το σπίτι σου. Γιατί ρε Μαρία; Ωραία δεν περνάμε.
Για εσένα τώρα που είσαι πιο ψαγμένη και προβληματίζεται για το αν γίνεται μια gay σχέση να επιζήσει υπό συνθήκες μιας ρυθμιστικής ετεροκανονικότητας, που φοβάσαι μήπως η επανάσταση της gay άγαπης χάσει την queer δυναμική της γιατί πάει να γίνει σαν τις άλλες, ένα έχω να σου πω: Μη φοβού Μαρία! Η αγάπη είναι πολύμορφη και καμιά ετερο/ομοκανονικότητα δεν μπορεί να την χωρέσει συνολικά.
Κλείνοντας θέλω να σου ζητήσω να μην περιμένεις πια κάποιον νόμο ή κάποια εκπομπή για να ασχοληθείς και πάλι μαζί μου. Αφενός γιατί ίσως θα πρέπει να περιμένεις πολύ αφετέρου γιατί Μαρία εγώ θα σε συνεχίζω να σου φωνάζω με όλη μου τη φωνή μέχρι να μ΄ακούσεις. “Μαρία κλείσε την τηλεόραση και έλα να τα πούμε”!
