Vasilis Thanopoulos
Την προσφυγή 162 ομόφυλων ζευγαριών* ταχυδρόμησε εχθές (21 Ιουλίου) το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), σχετικά με συνεχιζόμενο αποκλεισμό που υφίστανται στην Ελλάδα τα ομόφυλα ζευγάρια από το σύμφωνο συμβίωσης, παρά την καταδίκη της χώρας από το ΕΔΔΑ στις 7 Νοεμβρίου 2013.
Μέσα από αυτή, οι προσφυγέντες θέλουν να καταδείξουν τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο η χώρα μας αντιμετωπίζει την απόφαση του ΕΔΔΑ (και άλλων δικαστηρίων) καθιστώντας εμφανές ότι η Ελλάδα δεν επιθυμεί να συμμορφωθεί με την απόφαση, συνεχίζοντας να είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που αποκλείει τα ομόφυλα ζευγάρια από υπάρχον σύμφωνο συμβίωσης.
Παράλληλα, με την προσφυγή αυτή ζητείται από το ΕΔΔΑ η καταδίκη της Ελλάδας για τη διάκριση σε βάρος των ομόφυλων ζευγαριών, για την άρνηση αναγνώρισης της οικογενειακής ζωής τους και για τη μη συμμόρφωσή της με την προηγούμενη απόφαση του ΕΔΔΑ. Για πέντε από τα προσφεύγοντα ζευγάρια μάλιστα, υπάρχει υποβάθμιση, αφού η οικογενειακή ζωή τους είχε αναγνωριστεί με γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης στο εξωτερικό.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το κομμάτι στο οποίο καταγράφεται όλο το ιστορικό λετουργίας της ελληνικής πολιτείας, μετά τη σχετική απόφαση του δικαστηρίου. Με αυτόν τον τρόπο καταδεικνύεται η “παλινωδία” της κυβέρνησης καθώς και ο ρόλος όλων το λοιπών πολιτικών σχηματισμών.
Η πρώτη προσφεύγουσα Ελίζα Μπαρμαξίζογλου-Γκορόγια – εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ και των PoustiRiot- δήλωσε σχετικά:
«Κάποιοι θα γιορτάσουν αυτές τις ημέρες τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης και της αποκατάστασης για αυτούς της δημοκρατίας. Αυτοί ανήκουν αποκλειστικά στην πλειονότητα των λευκών, ετερόφυλων, ελληνόφωνων, ορθόδοξων χριστιανών, εθνοτικά Ελλήνων. Όλες και όλοι εμείς οι διαφορετικές και διαφορετικοί στο σεξουαλικό προσανατολισμό, στην ταυτότητα φύλου, στη μητρική γλώσσα, στις θρησκευτικές πεποιθήσεις (ή στην απουσία τους), στην εθνοτική ταυτότητα και στην ιθαγένεια περιμένουμε ακόμα τη μεταπολίτευση που θα οδηγήσει σε μια δημοκρατία χωρίς διακρίσεις. Μέχρι τότε θα διεκδικούμε την ισονομία με κάθε τρόπο και θα καταφεύγουμε στο ΕΔΔΑ και στους διεθνείς οργανισμούς ζητώντας και πετυχαίνοντας την καταδίκη της Ελλάδας, που σίγουρα έχει τη χειρότερη επίδοση μεταξύ των θεωρούμενων ως παραδοσιακών δημοκρατιών σε καταδίκες για παραβιάσεις των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά θεσμοποιημένη ομοερωτοφοβία σε μια χώρα που, π.χ., τιμωρεί τα φιλιά ομόφυλων ζευγαριών και ανέχεται την ομοερωτοφοβία στην τηλεόραση. Δεν είναι κράτος δικαίου αυτό που δίνει εντολή στις νομικές συμβούλους του να περιφρονούν την απόφαση του ΕΔΔΑ για το σύμφωνο συμβίωσης και να εμπαίζουν το Συμβούλιο της Ευρώπης αρνούμενο τη συμμόρφωσή του. Οποιοσδήποτε συνδυασμός φύλων συναινούντων ενηλίκων πρέπει να έχει δικαίωμα στη συμβίωση, στην οικογενειακή ζωή και στην παιδοθεσία, έχει δικαίωμα να απαιτεί να αναγνωρίζονται και να προστατεύονται από το κράτος. Όσο η έμφυλη κανονικότητα επιχειρεί να μας οριοθετήσει, εμείς θα σπάμε σε κάθε κατεύθυνση. Όσο η Ελλάδα θεωρεί τους/τις συντρόφους και τα παιδιά μας αόρατα, εμείς θα αντικαθιστούμε τις λευκές σημαίες με πολύχρωμες. Δεν κρυβόμαστε. Δεν σιωπάμε. Δεν απολογούμαστε.»
*(166 γυναίκες, 157 ανδρές, ένα διεμφυλικό άτομο)
