Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Οι ομοφοβικοί είναι εντελώς ανόητοι. Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε όλα αυτά που ακούγονται κατά καιρούς;
Πάρτε για παράδειγμα, αυτό που γίνεται τις τελευταίες μέρες στην Κόρινθο. Έξαλλοι γονείς και κηδεμόνες επειδή ένα δημοτικό «τόλμησε» να βάψει κάτι τοίχους στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τρόμος. Μέχρι και στη μητρόπολη έφτασε η χάρη τους. «Θέλουν να κάνουν τα παιδιά μας γκέι», «η νέα τάξη πραγμάτων», «προωθούν την ανωμαλία και τη σεξουαλική διαστροφή», κάποια από τα πιο ψύχραιμα σχόλια.
Εγώ όταν πήγαινα σχολείο, κανένας τοίχος του δεν ήταν πολύχρωμος. Το αντίθετο, όλοι είχαν ένα σκούρο γκρι χρώμα που σε καταπλάκωνε κάθε φορά που τον αντίκριζες. Σε αυτό το γκρι βυθιζόταν η ματιά μου κάθε φορά που τα άλλα τα παιδιά, τα «κανονικά», με κορόιδευαν για την εμφάνισή μου και την κάπως τσιριχτή φωνή μου. Ήξερα κάθε λεπτομέρεια αυτού το γκρι τοίχου στην αίθουσα της τάξης μου. Σε ποιο σημείο είχε ξεφτίσει, σε ποιο είχε φύγει ένα κομμάτι αλλά και σε ποιο κάποιος είχε γράψει πάνω τη λέξη «αδερφή». Ειδικά αυτό το σημείο μπορούσα να το εντοπίσω αμέσως, χωρίς να σπαταλήσω ματιά. Κανείς, βέβαια, δεν είχε πρόβλημα με αυτόν τον τοίχο, εκτός απο εμένα που ήμουν γκέι. Να μια λεπτομέρεια που γρήγορα κάποιοι προσπερνούν. Ήμουν, δηλαδή είμαι, γκέι χωρίς ποτέ να χρειαστώ τη βοήθεια κάποιου τοίχου. Αντιθέτως, ο τοίχος του σχολείου μου (ναι, αυτός ο γκρι) με έκανε να καταλάβω την ομοφοβία που υπάρχει εκεί έξω. Πόσο θα ήθελα κάποιος να τον είχε βάψει πολύχρωμο, σβήνοντας μια για πάντα αυτή τη λέξη που με κυνηγούσε μέχρι πρόσφατα;
Σε λίγες μέρες η νέα χρονιά ξεκινά, με αυτούς τους γκρι τοίχους να στέκουν απειλητικά για χιλιάδες ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά. Βάψτε τους. Γιατί αλλιώς θα παραμένετε ομοφοβικά ανόητοι!
