Και τώρα ας μιλήσουμε για τη δημοσιογραφική βία
Τελικά, ζήλεψε ο Νίκος από την Τατιάνα, ή η Τατιάνα από τον Νίκο, για τα virtual ανδρείκελα που είδαμε στις οθόνες μας;
προτάσεις
Μαρία Ιωαννίδου: υπονομεύοντας το ελληνικό #metoo
Προφανώς και το φαινόμενο της “ευθύνης του θύματος” (victim blaming) δεν έχει τέλος, όπως έχει γράψει μέσα από το antivirus και η
Γιατί δεν καταδικάζεται συλλήβδην η αστυνομική βία και αυθαιρεσία;
Το παρόν κείμενο γράφεται λαμβάνοντας εκ προοιμίου δεδομένο, ότι προορισμός της αστυνομίας είναι η διατήρηση του αισθήματος ασφάλειας και όχι ο εκφοβισμός
Ροζ αγόρια με πράσινα σορτσάκια
Θυμήθηκα τον θείο μου τον μπάτσο και το ειρωνικό του χαμόγελο κάθε φορά που αντίκριζε το υπέροχο τετραδιάκι μου που είχα κολλημένες
Αν ακόμη ρωτάς «γιατί τώρα;» ξαναδές το «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;»
Σου γράφω, όχι για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμόμαστε εμείς οι παλιότεροι, αλλά γιατί συνειδητοποίησα πόσο τρομακτικά επίκαιρη είναι εκείνη
Στοχοποιώντας «μάγκικα» την ομοφυλόφιλη επιθυμία
Αχ, ας ποινικοποιήσουμε λίγο ακόμα την ομοφυλοφιλία, γιατί μας είχε λείψει πολύ. Μωρέ, μήπως είχε δίκιο ο οικείος του δικηγόρου, ότι «είναι
Στο “Μακελειό” μπερδεύουν την «ελευθερία λόγου» με το «ομοφοβικό παραλήρημα»
Κάποιοι μπερδέψαν την ελευθερία λόγου με το ομοφοβικό παραλήρημα, ή μόνο εμένα μου φάνηκε; Μα ένας εισαγγελέας δεν μπορεί να παρέμβει; Και
Δεν είμαστε ΛΟΑΤΚΙ επειδή κακοποιηθήκαμε
Σου γράφω, γιατί φοβάμαι ότι εκεί που πήγαμε να ελευθερωθούμε, υπάρχει κίνδυνος να στιγματιστούμε περισσότερο. Η μικροαστική κοινωνία μοιάζει έτοιμη να ρίξει
Συγγνώμη κύριε υπουργέ που μεγαλώσαμε με μία γονέα
Και ξαφνικά, μια ωραία πρωία κάποιου Φλεβάρη, ένας κάποιος υπουργός μιας κάποιας κυβέρνησης, ξυπνάει και σου λέει, ότι είχες κάπως προβληματική ανατροφή,
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί λένε «παρά φύσιν» κάτι που σου προσφέρει ευχαρίστηση από τη φύση
Όταν είχα πει στη μάνα μου: «Άκουσες τι είπε μεγαλοπαράγοντας της εκκλησίας σου; Εσύ φταις, λέει, που έγινα γκέι, γιατί όταν ήσουν
Περί ταλέντου και κατάχρησης εξουσίας
Όσοι/ες/α έχουμε βρεθεί σε θέατρα, δραματικές σχολές και παρασκήνια, ακούγοντας τη Ζέτα Δούκα είπαμε «επιτέλους κάποιος μίλησε». Το τρομακτικό που κυριαρχεί στον
«Αδερφάρα» και άλλοι ήχοι της παιδικής μου ηλικίας
Αν θα ήθελα να σφάξω με το βαμβάκι εκείνον τον νταή, που τάραζε τη ζωή της παιδικής μου ηλικίας; Δεν ξέρω αγάπη.
