Γιάννης Παυλόπουλος
Θυμήθηκα τον θείο μου τον μπάτσο και το ειρωνικό του χαμόγελο κάθε φορά που αντίκριζε το υπέροχο τετραδιάκι μου που είχα κολλημένες φιναλίστ από τα καλλιστεία σταρ Ελλάς και μις Ελλάς. Τις λάτρευα, τις ήξερα όλες απ’ έξω. Θα ‘μουν 9 χρόνων και σε μια γιορτή στο σπίτι με πολύ μαυρίλα έναν χρόνο κοντά μετά τον θάνατο του μπαμπά παρουσίαζα μπροστά σε όλους καλλιστεία.
Έπιανα τις ξαδέρφες μου και κάτι φίλες από το χωριό και τις έβαζα να κάνουν πασαρέλα μπροστά σε όλους τους μεγάλους. Και φυσικά βράβευα την καλύτερη. Η θεία η Ντίνα ακόμα έχει να το λέει πόσο πολύ γέλαγε μαζί μου που έλεγα στα κορίτσια «κουνιστρείτε μωρή», παρακινώντας τες μάλλον να είναι πιο θηλυκές! Πραγματικά νομίζω θα με ζήλευε η μεσημεριανή καλιαρντή ζώνη. Αλλά φαίνεται το ειρωνικό χαμόγελο του μπάτσου υπερίσχυσε του παιδικού ταμπεραμέντου. Το ‘θαψα βαθιά το θηλυκό ταμπεραμέντο για να κομφορτιστώ σε τούτη την πεζή κοινωνία. Όμως, η υποψήφια σταρ Ελλάς δεν σταμάτησε ποτέ να θέλει να περπατήσει στην πασαρέλα.
Γι’ αυτό σου γράφω, μπας και βρω κάτι από το ταμπεραμέντο της παιδικής μου ηλικίας. Και ‘νταξει θα μου πεις, τι σου φταίει κι ο έρμος ο μπάτσος και κράζεις. Πόσο gender fluidity να αντέξει. Ναι βρε αγάπη, αλλά ήμουν 9χρόνο παιδούλα. Δεν ήμουν κάνας εγκληματίας για να σωφρονιστώ. Έπαιζα, σα παιδάκι που ήμουνα. Τόσο τραγικό είναι, δηλαδή, να είσαι αγόρι και να παίζεις καλλιστεία; Τόσο τραγικό είναι ένα αγόρι να είναι λίγο ροζ; Μεγάλωσα με τον φόβο μην και μάθουν οι άλλοι πόσο ροζ αγόρι ήμουν. Ε, καιρός να το αγαπήσω το ροζ αγόρι. Κάτι παραπάνω ήξερε από τον κοινωνικό του περίγυρο, που δεν ήταν ούτε καν μπλε. Γκρι, νομίζω ήταν.
Γιατί θα στο πω από προσωπική εμπειρία. Είναι μάταιο. Δεν οφείλει. Όσο κι αν το πολεμήσεις, όσο κι αν το καταπιέσεις, αν ο θηλυκός εαυτός θέλει να χορέψει, θα χορέψει. Δεν ‘πα να μπασάρεις την φωνή. Δεν ‘πα να βάλεις πέτρες στις τσέπες, για να περπατάς βαριά. Δεν ‘πά να πετάξεις τη barbie και τη bibibo στα σκουπίδια. Ακόμα κι όταν πάψεις να χαμογελάς στις φωτογραφίες για να φαίνεσαι λιγότερο κουνιστός, ότι κι αν κάνεις, αν η ζωή σου κλήρωσε θηλυκό ταμπεραμέντο, όσο κι αν προσπαθήσεις, όταν θα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, αυτός πάντα θα κουνιέται.
Γιατί όσα πράσινα σορτσάκια κι αν μας φορέσουν, εμείς θα πιάνουμε πάντα αυθόρμητα και «φυσιολογικά» ροζ κουβαδάκια για να παίξουμε με τις φίλες μας.
Γράφει ο Γιάννης Παυλόπουλος
