Ο Αντώνης Τακτικός είναι ποιητής και ηθοποιός. Μετά από μία σχέση που τελείωσε άδοξα, έγραψε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Μικρά Σημαντικά», κυριευμένος από το συναίσθημα της απώλειας.
Έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία της ποιητικής συλλογής «Μικρά Σημαντικά» του Αντώνη Τακτικού από τις εκδόσεις Άπαρσις, τον συναντήσαμε σε ένα café του κέντρου της Αθήνας, που τόσο τον εμπνέει περπατώντας το καθημερινά. Διαλέξαμε τυχαία μερικά ποιήματά του και του ζητήσαμε να μας πει συνειρμούς και σκέψεις γύρω από την έμπνευσή του και τις στιγμές της δημιουργίας.
Το κουφάρι.
Το κουφάρι γράφτηκε μέσα στην καραντίνα, στο Πεδίον του Άρεως και είναι από τα πιο πιο αγαπημένα μου. Μ’ αρέσει πάρα πολύ όπως συνδέω την αρχή με το τέλος και τη μυρωδιά της σήψης με τη μυρωδιά της σχέσης. Αυτό που σου αφήνει η σχέση μετά. Το κουφάρι είναι αυτό που έμεινε, όταν τελείωσε αυτό που είχα.
Έβλεπα αυτόν τον άνθρωπο, τον συναντούσα συνέχεια γιατί κυκλοφορούσαμε συνέχεια στο ίδιο περιβάλλον. Και κάθε φορά μου άφηνε ένα πικρό συναίσθημα. Και επειδή συνδέω πάρα πολύ τους ανθρώπους με τις μυρωδιές τους, πια, δεν μπορούσα να έχω την μυρωδιά, που είχα στην αρχή όταν τον γνώρισα. Είχα κάτι άλλο και αυτό ήταν η σήψη, οπότε είναι σαν το απομεινάρι της σχέσης μας. Σαν να ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν υπάρχει πια, αυτό είναι. Είναι πολύ δυσάρεστο, αλλά είναι από τα πιο πιο αγαπημένα μου.
Το χειρότερο με σένα.
Επίσης αγαπημένο. Το χειρότερο με σένα είναι ότι έμαθα να ζω χωρίς εσένα, τελικά. Εκεί που φαντάζουν όλα ότι είναι ιδανικά και ότι είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορείς χωρίς αυτόν, τελικά, σε κάνει η συμπεριφορά του/της να ανακαλύπτεις το αντίθετο. Άρα το χειρότερο είναι ότι τελικά ίσως να μην ήταν το ιδανικό.
Η συνειδητοποίηση;
Η συνειδητοποίηση του χωρισμού, ναι. Ότι δεν είμαστε πια μαζί.
Αναρχία.
Η αναρχία είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας, είναι αυτό που σου φέρνει τα πάνω κάτω. Που αλλάζεις όλο σου το πρόγραμμα, όλο σου το είναι, όλο σου τον εαυτό για έναν άνθρωπο και το χαίρεσαι πολύ. Το θες τελικά αυτό. Χρειάζεται. Έρωτας και τάξη δεν πάνε μαζί. Ο έρωτας δεν συνάδει με τάξη και ασφάλεια καθόλου. Ο έρωτας είναι χούλιγκαν.
Στην γκαλερί, πρώτο φιλί.
Είναι το πρώτο πρώτο ποίημα που έγραψα ποτέ μου και είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί θεωρώ ότι έχει μια πολύ ωραία δομή. Είναι όλη μου η σχέση σε ένα ποίημα, η συγκεκριμένη σχέση. Τα ποιήματα που γράφω μπορεί να μιλάνε για συγκεκριμένες καταστάσεις, αλλά θέλω αυτός που τα διαβάζει να βλέπει τον εαυτό του. Θέλω εσύ που το διαβάζεις, να σου ξυπνάει δικές σου αναμνήσεις, από κάποιον άνθρωπο που εσύ ερωτεύτηκες. Είναι ένα ποίημα που θεωρώ ότι γράφτηκε υποσυνείδητα. Δεν ήξερα ακόμη τι έκανα. Γράφτηκε σε ένα αμάξι, ήμουν συνοδηγός. Κόντευα να εκραγώ. Το έγραψα στο κινητό μου, θυμάμαι, πολύ ανορθόγραφα και πολύ γρήγορα και δεν είχε ειρμό. Δεν το έδειξα σε κανέναν. Γύρισα σπίτι, το διόρθωσα και κατάλαβα ότι έχω γράψει για όλη μου τη σχέση, ό,τι ένιωθα από την αρχή μέχρι το τέλος. Γιατί ήταν μια σχέση που ήταν εκτός των dating apps. Γνωριστήκαμε σε μια γκαλερί όπου συμμετείχα ως performer για το έργο ενός καλλιτέχνη.
Το εντυπωσιακό με αυτό το ποίημα είναι ότι κατάλαβα πολλούς μήνες μετά τι εννοώ με τη λέξη θάλασσα.
«Λες κι εκείνη η θάλασσα ναυάγησε τα πάντα»…
Λίγο πριν την έκδοση της ποιητικής συλλογής κατάλαβα ότι «θάλασσα» εννοώ το «υπερ-παρέχομαι». Το «δίνομαι άνευ όρων, στα δίνω όλα», αυτή η θάλασσα η συναισθηματική, αυτό το «πάρ’ τα όλα τώρα, να μείνουμε μαζί, να συγκατοικήσουμε…».
Πραγματικά πιστεύω ότι γράφτηκε υποσυνείδητα αυτό το ποίημα, χωρίς να το ελέγχω. Σα να γράφτηκε μόνο του, δεν ξέρω πώς έγινε. Δεν ξανασυνέβη αυτό.
Γιατί δεν είχες γράψει ποτέ πριν ποίηση;
Πάντα διάβαζα, πάντα μου άρεσε, στην έκθεση ήμουνα χάλια και δεν είχα φαντασία ποτέ. Τώρα ξεκίνησα, μάλλον βγήκε τώρα.
Βικτώρια.
Η Βικτώρια είναι… Κατακαλόκαιρο, θυμάμαι. Είμαι σε ένα λεωφορείο μέσα και το συγκεκριμένο άτομο είναι απ’ έξω, στη στάση, πάνω από τον σταθμό του ΗΣΑΠ. Κι έχω να τον δω κάνα χρόνο. Και σταματά το λεωφορείο και είμαι στο δίλημμα αν θα κατέβω ή θα συνεχίσω. Και κατέβηκα για να του μιλήσω. Ανταλλάξαμε κάποια λόγια και έφυγα. Μετά ένιωσα κουρέλι. Το ποίημα το έγραψα το ίδιο βράδυ που γύρισα σπίτι.
Ένιωθα πολύ μεγάλη φόρτιση. Ήταν ένα πλήγμα. Ήταν η στιγμή, που αποφάσισα ότι «πάρε τα πάνω σου, γιατί δεν είσαι καλά».
Θεωρώ τη Βικτώρια και τον ηλεκτρικό γενικά πολύ ποιητικά σα μέρη. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ το κέντρο της Αθήνας, γενικά στα ποιήματά μου, οι δρόμοι, οι άνθρωποι, οι περαστικοί, τα φανάρια, τα αποτσίγαρα κάτω. Μένω στις λεπτομέρειες πολύ.
Τα Δεύτερα.
Γράφτηκε στην πλάτη ενός φίλου μου, μέσα στην καραντίνα. Σε μια ουρά στην ACS. Αλήθεια στο λέω, ήτανε μια ουρά που περιμέναμε 2-3 ώρες. Σκεφτόμουν αρκετές μέρες ότι ήθελα να κάνω κάτι με το γεγονός ότι ξαφνικά νιώθω δεύτερος. Προσπαθούσα κάπως να το βγάλω από μέσα μου. Είχα δοκιμάσει πάρα πολλά πράγματα και δεν μου καθόταν τίποτα. Και μου ήρθε η επιφοίτηση περιμένοντας στην ουρά. Είναι πάρα πολύ αστείο, αλλά αν το βλέπει κάποιος από μακριά νομίζω είναι πολύ αλμοδοβαρικό όλο αυτό.
Βλέπεις εικόνες πριν γράψεις το κάθε ποίημα;
Ό,τι έχω γράψει είναι εικόνα, ναι. Και στην επόμενη συλλογή που ετοιμάζω ό,τι έχω γράψει είναι εικόνες. Τα περισσότερα. Είναι εικόνες μου, είναι ιστορίες από φίλους μου και μπορώ να τα ανακαλώ πολύ εύκολα.
Έχω γράψει και κατά παραγγελία, δηλαδή υπάρχει ένα τέτοιο ποίημα μέσα: «Τα σωθικά της πόλης». Μια μέρα συζητούσα με τον κολλητό μου και μου είπε ότι θέλει να γράψω ένα ποίημα με αυτό τον τίτλο. Μου άρεσε πάρα πολύ σαν τίτλος. Και το έκανα.
Και τι ετοιμάζεις τώρα;
Τώρα λογικά θα κάνουμε άλλη μια παρουσίαση της ποιητικής συλλογής με την Άπαρσις πιστεύω μέσα στην άνοιξη. Έχει κάνει έναν αρκετά ωραίο κύκλο η πρώτη συλλογή. Ο τίτλος της δεύτερης συλλογής, που δεν θα τον αποκαλύψω ακόμα, μου βγήκε σήμερα. Σημαδιακό αυτό. Έχει γραφτεί σχεδόν στον δρόμο αυτή η συλλογή. Εμπνέομαι περπατώντας στην πόλη.
Στο θέατρο;
Είμαι στο θέατρο «Λύχνος» κάθε Σάββατο με τον «Ποντικομαγειρούλη» και το «Ο Τζακ και η Φασολιά».
Info: ΜΙΚΡΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ του Αντώνη Τακτικού
Στα 36 ποιήματα της συλλογής «Μικρά Σημαντικά» των εκδόσεων Άπαρσις, ο Αντώνης Τακτικός μιλά, για τις ομόφυλες και μη, προσωπικές σχέσεις.
Ο έρωτας, η έκφραση αλλά και η περίοδος πένθους μετά από ένα χωρισμό, η αυτοΐαση και η γραφή ως κάθαρση, οι προκαταλήψεις και η υπέρβασή τους είναι ο καμβάς.
Είναι η πρώτη ποιητική συλλογή του Αντώνη Τακτικού που ξεκίνησε το ταξίδι της τον Μάρτη του 2023 και έχει καταφέρει να κάνει μία ζηλευτή πορεία έως τώρα.
Έχει βρεθεί στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, στο 51ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως και έχει γίνει αφορμή για όμορφες συνεντεύξεις.
Πρόσφατα το βιβλίο του Αντώνη Τακτικού “Μικρά σημαντικά” έφτασε απροσδόκητα έως την Αμερική και φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα των ομογενών της Αμερικής, National Herald, με μία εξαιρετική κριτική του Γεώργιου Ορφανίδη.
[…]Για το μοίρασμα, το δόσιμο, τα χαζά ψευδώνυμα.
Για εκείνη τη χαμένη παιδικότητα
που επιστρέφει πάντα.
Για όλα εκείνα τα μικρά σημαντικά
αξίζει να περιμένεις.
Γιατί με τον καιρό λιγοστεύουν
κι η αξία τους μεγαλώνει.
Επιμέλεια κειμένων: Συρράκος Ιωάννης Κεσέν-Δανάλης
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Γεωργία Αλεβιζάκη
Ηλεκτρονική επεξεργασία: Νικολέττα Γεωργιάδου
Τεχνική επιμέλεια – παραγωγή: Ernesto N. Bauman
Ο Αντώνης Τακτικός γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε marketing management και δημόσιες σχέσεις, καθώς αποφοίτησε την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Βογιατζή-Τράγκα. Εργάζεται ως ηθοποιός εδώ και δέκα χρόνια με ρόλους στην τηλεόραση, στο σινεμά και στο θέατρο. Έχει συνεργαστεί εικαστικά με διάφορους καλλιτέχνες μοντέρνας τέχνης, ενώ έχει σπουδάσει εξίσου χορό. Τα πρώτα του ποιήματα δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό “Εστία” και αυτή είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις.
