Antivirus Magazine Team
Aυτή την Παρασκευή (20/10) διοργανώνεται στο Beaver μια ιδιαίτερη βραδιά για το μέλος της ΛOATKI+ κοινότητας, Μονίκ Καλογείτονα, μια βραδιά που θα επιχειρήσει να αναδείξει μια όχι και τόσο γνωστή ιδιότητά της, αυτή της ποιήτριας. Η Μονίκ ωστόσο έχει πολλές ιδιότητες – ταυτότητες, οι ιστορίες και τα βιώματά της μας αφορούν. Γι’αυτό θελήσαμε να τη ρωτήσουμε μερικά πράγματα.
της Δήμητρας Κυρίλλου
Μίλα μας λίγο για σένα. Ποια είναι η Μονίκ Καλογείτονα;
Η Μονίκ είναι μια ορατή, ειλικρινής ύπαρξη σε μια εμμονικά ταγμένη υποκριτική κοινωνία λόγο σκάρτης διδαχής. Δεν θα σταθώ στη σημασία που έχει το coming out, είτε αυτό είναι δικό μου, είτε του οποιουδήποτε ανθρώπου. Ο λόγος που το coming out θεωρείται κάτι σημαντικό είναι η έλλειψη ουσιαστικής, ορθής και ειλικρινούς παιδείας. Αν αυτή υπήρχε το coming out θα αποτελούσε μια φυσική ροή, θα ήταν μια αναίμακτη κανονικότητα και αυτό είναι το ζητούμενο. Η δική μας γενιά ίσως να θεωρεί το coming out ως κάτι πολύ σημαντικό και ίσως και έτσι να είναι. Οφείλουμε όμως να έχουμε μνήμη και τα όσα δύσκολα εμείς περάσαμε πρίν, κατά την γνωστοποίηση αλλά και μετά από αυτήν της οποίας διαφορετικότητας μας να γίνουν εφαλτήριο για μια κανονικότητα των επόμενων γενεών. Όσον αφορά εμένα προσωπικά τώρα. Είμαι μία τρανς γυναίκα, μαμά μιας κόρης 14 ετών σήμερα αλλά και Πλοίαρχος Α’ τάξης του Εμπορικού Ναυτικού.
Ως προς την ταυτότητά μου, σε σχέση με το μαμά δεν έχω συναντήσει κάποιο πρόβλημα, αφού όταν με τα παιδιά πορεύεται κάνεις με αλήθεια τότε το μόνο που έχει να περιμένει είναι μία τεράστια και γεμάτη αγάπη αγκαλιά. Σε σχέση, όμως, με την καριέρα μου τα πράγματα είναι δυστυχώς δύσκολα, αφού η γνωστοποίηση της διαφορετικότητας μου, με έχει θέσει εκτός εργασίας. Το δικαίωμα στην εργασία είναι κάτι ιερό σε μια δημοκρατική κοινωνία. Πόσο αυτό κατοχυρώνεται συνταγματικά, όμως; Φυσικά έχω κάνει χρήση του νόμου 4491/2017 (Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου) και έχω προβεί σε αλλαγή των στοιχείων μου, εφόσον η ίδια η Πολιτεία παρέχει σε ανθρώπους αυτό το δικαίωμα. Πόσο άραγε εξασφαλίζει η πολιτεία το δικαίωμα αυτών των ανθρώπων στην εργασία και την φυσιολογική αλλά και δικαιωματική τους ανεπηρέαστη επαγγελματική τους συνέχεια; Βάσει του 4443/ 2016 Νόμος ίσης μεταχείρισης όπου στον τομέα της εργασίας συμπεριλαμβανει την μη διάκριση με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό, της ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου, δεν θα έπρεπε σήμερα να βρίσκομαι στην ανεργία. Άραγε γίνεται ορθή χρήση των νόμων; Είναι υποχρέωση όλων σε μια δημοκρατία να τηρούν τους νόμους του κράτους; Τι άραγε είναι αυτό που ωθεί στην μη τήρηση τους; Μήπως η αδυναμία της πολιτείας να εκπαιδεύσει τους πολίτες και να ετοιμάσει την κοινωνία ώστε ο κάθε νόμος του κράτους να είναι απαρέγκλιτος κανόνας και όχι πεδίο αυθαιρεσιών;
Θα θέλαμε λίγα λόγια για την ποιητική δουλειά σου. Έγραφες ποιήματα για χρόνια; Τι σε ώθησε να τα δημοσιεύσεις;
Κάποιος/α/ο που γράφει ή γενικότερα ασχολείται με όποια μορφή τέχνης δεν είναι εύκολο να λέει πολλά για την πάρτη του. Συνήθως, αφήνει άλλους να χαρακτηρίσουν το όποιο έργο του. Η έκδοση του βιβλίου είχε μια ρομαντική διάσταση και πως αλλιώς θα μπορούσε να εκδώσω κάτι δεν το βλέπω. Το αντάμωμα μου με την Ερασμία Μάνου αλλά και η πνευματική σχέση που διαμορφώθηκε μεταξύ μας είχε ως αποτέλεσμα αυτή την απόφαση και η οποία άφησε ένα πνευματικά ερωτικό αποτύπωμα ουσιαστικής και γεμάτης αγάπης συμπερίληψης στην Ελληνική δισκογραφία μέσω ενός Γαλήνιου Χορού. Μια προτροπή για να αλλάξει μάτια η κοινωνία, ώστε να πάψει επιτέλους η οποία μορφή διάκρισης. Είναι τόσα πολλά τα όμορφα που μπορούν να μας ενώνουν, δεν είναι κρίμα να ψάχνουμε ανούσια και αναίτια φοβικές αφορμές που μας χωρίζουν! Όσον αφορά στη γραφή, γράφω πάνω από 25 χρόνια αλλά ποτέ δεν ήταν για εμένα αυτοσκοπός η προβολή ή η πώληση της γραφής μου. Αυτό το δείχνει θέλω να πιστεύω και το ότι έχω προχωρήσει μόνο σε μια έκδοση βιβλίου, ενώ θα μπορούσα από άποψη υλικού που έχω στα χέρια μου να έχω εκδώσει τουλάχιστον άλλα έξι βιβλία. Σίγουρα είναι μαγικό να συναντάς ανθρώπους και να σου λένε πόσο τους βοήθησες ή πόσο υπήρξες στήριγμα τους στα δύσκολα μέσω της γραφής σου. Μου έχει συμβεί άνθρωποι που δεν είχα συναντήσει ποτέ μου, να με ευχαριστούν και να δακρύζουν μπροστά μου όταν ταίριαξε να βρεθούμε. Εκεί αισθάνεται κανείς το βάρος του να αφήνει στο χαρτί ή μέσω της οποίας τέχνης του τη ψυχή του στα μάτια του κόσμου και σίγουρα είναι λυτρωτική μια τέτοιας μορφής αναγνώριση. Όταν αισθανθώ ότι υπάρχει έστω και ένας που θα νιώσει λύτρωση με όσα ντανιάζω αυτά τα χρόνια στα κατάστιχα μου, θα είναι ένας καλός λόγος για μία επόμενη έκδοση.
Πες μας για το event αυτής της Παρασκευής στο Beaver. Πώς προέκυψε; Τι περιμένουμε να δούμε και να ακούσουμε εκεί;
Προέκυψε από το ότι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, έχω ήδη απολέσει το δικαίωμα μου στην στέγη. Είναι δύσκολο να είσαι τρανς γυναίκα και η κουβέντα που θα κάνουμε στο Beaver έχει να κάνει με προσωπική κατάθεση ψυχής και το ίδιο αναμένω κι από όσους θελήσουν να συμμετάσχουν στο κάλεσμα αυτής της εκδήλωσης (υποστηρικτικού χαρακτήρα) και να εμπλακούν στην ελεύθερη κουβέντα μας είτε με θέσεις, είτε με ερωτήματα. Οπότε μιλάμε για μια… Βραδιά οικονομικής στήριξης για την στέγαση, όπου θα έχουμε την… παρουσίαση της ποιητικής συλλογής “Λοίσθια” της Monique (εκδόσεις Οσελότος)
Θα συμμετέχουν: Idra Kayne: Τραγουδίστρια, ηθοποιός, ραδιοφωνική παραγωγός, podcaster. Μαίρη Σακελλαρίου: μέλος Human Cast – Σύμβουλος ψυχικής υγείας εκ. ψυχοθεραπεύτρια, podcaster. Δήμητρα Κυρίλλου: μέλος “Proud Seniors Greece ομάδα υποστήριξης ΛΟΑΤΚΙ ατόμων 50 και άνω”, πολιτικός μηχανικός, αρθρογράφος ΑΝΤΙVIRUS. Δημήτρης Αστερίου: εικαστικός. Τη βραδιά συντονίζει η Άννα Αποστολέλλη, ένα από τα υπέροχα κορίτσια του Beaver. Η εκδήλωση διοργανώνεται από το Beaver με την συμμετοχή του www.humancast.org. Στον χώρο θα βρείτε προς πώληση, για τον λόγο της εκδήλωσης το βιβλίο της Monique και αντίγραφα έργων του εικαστικού Δημήτρη Αστεριού.
Ως άνθρωπος που έχει κάνει τα πιο σημαντικά βήματα στον αυτοπροσδιορισμό ταυτότητας φύλου, ποια είναι το μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις στα παιδιά που δεν “χωράνε” μέσα στο σώμα με το οποίο γεννήθηκαν και κατοικούν, δεν “χωράνε” στην ομοκανονικότητα της κυρίαρχης αντίληψης;
Τα παιδιά χωράνε παντού δεν φέρουν ενήλικες ντροπές. Θα ήθελα να απευθυνθώ σε ενηλίκους, κύριους γονείς ή εν δυνάμει γονείς. Νομίζω πως έχει φτάσει ο καιρός να μιλάμε στα παιδιά μας με γνώση, ειλικρίνεια και να απαιτούμε από την πολιτεία μια παιδεία που να αμβλύνει τις ανισότητες της οποίας διαφορετικότητας. Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι διαφορετική (ακόμα και αν μιλάμε για ομοζυγωτικά δίδυμα αδέρφια) αυτή είναι και η μαγεία αλλά και ο πλούτος της φύσης μας, η διαφορετικότητα! Μια άλλη μαγεία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η ρευστότητα της. Κανείς δεν μπορεί να πει με ξέρω, με γνωρίζω και αυτό να είναι συμβόλαιο επ’ άπειρον. Μπορεί κάποιος να πει με ξέρω, με γνωρίζω αλλά τώρα αυτή τη στιγμή. Αν φροντίζουμε αυτή τη καθημερινή γνώση του εαυτού μας να την μοιραζόμαστε τότε πορευόμαστε με το φώς, την αλήθεια, τον σεβασμό προς εμάς αλλά και όσους υπάρχουν γύρω μας. Ας αφήσουμε τα παιδιά να μας δείξουν το δρόμο προς το φώς. Πολύ φοβάμαι ότι πασχίζουμε να τα εντάξουμε στο λάθος. Ένα λάθος για το οποίο φέρουμε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Ας θυμηθούμε λίγο τα παιδικά μας χρόνια, ας αναγνωρίσουμε τα λάθη μας ως ενήλικες, ας σταθούμε πλάι στο φως των παιδιών μας. Τούτο το φώς να ενδυναμώσουμε με γνώση και αλήθεια. Για να γίνει η ελπίδα των παιδιών μας η ανατροπή που εμείς ποτέ δεν μπορέσαμε για μια πιο όμορφη, ισόνομη, δίκαιη και ονειρική κοινωνία.
Ακολουθεί ποίημα της Μονίκ
“Τραβώ τη Γάζα”
Τραβώ τη Γάζα απ’ τη πληγή
Το ματωμένο μου κορμί
Δεν έχει γη να ριζωθεί
Μήτε και χώμα να θαφτεί
Στον σκοτεινό μου ουρανό
Καπνός, αστέρια να μη δω
Μήτε φεγγάρι να φανεί
Βγάζω μια πύρινη κραυγή
Χαλασματιά κι ότι πατώ
Αίμα τα χνάρια μου μετρώ
Τραβώ στον νότο απ’ τον βορρά
Δύο ξέψυχα βαστώ μωρά
Κάποια Ειρήνη ορφανή
Μου γνέφει κάτω από τη γη
Φορά καφίγια κρητική
Μοιάζει με Λέιλα κι οργή
Τρούμαν και Κλέμεντ συμφωνούν
Νάκμπα τα νιάτα να πενθούν
ΟΑΠ, Φατάχ τώρα Χαμάς
Του Αραφάτ γνωστός φονιάς
Στο μπαλαούρο μια ζωή
Είν’ η δική μου η φυλή
Η διαθήκη μου κενή
Μου σταύρωσαν κάθε ευχή
Μια Γραμμική καταγωγή
Φέρω στο στέρνο μου γραφή
Κλάσμα ψυχή στη λογική
Πυρρίχια φτύνω την πνοή
—
Για τα παιδιά που δεν έχουν, δεν θέλουν να έχουν αλλά πεθαίνουν για μία κάποια πατρίδα που το στένωμα του νου μας τους άφησε για προίκα! Στο μυαλό είναι τα σύνορα και αυτό είναι ο στόχος!
Τόπος συνάντησης:
@Beaver – Μεγάλου Βασιλείου 46, Αθήνα
Παρασκευή 20 Οκτωβρίου, 20:3
–
Photo by Evangelia Lazou
