Χριστίνα Μαργιώτη
Με αφορμή την πρωτότυπη μουσικοθεατρική παράσταση «Dalida- La Diva» του Γιώργου Βάλαρη, που θα παρουσιαστεί στις 24 Οκτωβρίου, στο θέατρο Παλλάς, κουβεντιάσαμε με την πρωταγωνίστρια του έργου.
Ως μύθο και διαχρονικό είδωλο περιγράφει η Όλγα Βενέτη την αξεπέραστη Dalida, της οποίας το ιδιαίτερο στίγμα εντοπίζει σε προσωπικό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο. Για την ερμηνεύτρια η ζωή της Dalida σκιαγραφούσε τα τραγούδια της έτσι που το τραγικό συντίθονταν με το χαρούμενο και το ευτυχές με το μοιραίο. «Ο έρωτας και ο θάνατος πρωταγωνιστούσαν στα τραγούδια της. Αυτά λοιπόν τα τραγούδια που μαρτυρούσαν αυτήν την εναλλαγή και κατάθεση τόσο έντονων συναισθημάτων είναι τα αγαπημένα μου», μας αναφέρει περιγράφοντας τις δύο πρωταρχικές ορμές της καλλιτέχνιδος που έχει συντροφέψει τόσες και τόσες από μας σε χωρισμούς και μονιάσματα.
Στο πρόσωπό της Dalida, η Όλγα Βενέτη αναγνωρίζει εκτός από μια παθιασμένη γυναίκα και ένα gay icon. «Το κίνημα ΛΟΑΤΚΙ βρήκε την εκπρόσωπό του στο πρόσωπο της Dalida, η οποία αγαπούσε την ελευθερία στη ζωή, στη σκηνή, παντού… γιατί ήταν ΑΛΗΘΙΝΗ. Προσυπογραφώ λοιπόν πως όταν ζούμε ελεύθερα, ζούμε και ΑΛΗΘΙΝΑ, χωρίς πέπλα υποκρισίας και σοβαροφάνειας. Γι αυτό λοιπόν: laissez-moi chanter, laissez-moi chanter en liberté (Αφήστε με να τραγουδήσω με ελευθερία)», σημειώνει.
Το αγαπημένο τραγούδι της Όλγας είναι το «”mourir sur scène” ή αλλιώς “πεθαίνοντας στη σκηνή”. Τα λόγια του ανατριχιαστικά, προφητικά για μια γυναίκα που έλεγε μέσα σε αυτό όλη της τη ζωή και τελικά αναμετριόταν με τη σχέση τη μοιραία που είχε με τον θάνατο. Ήταν σα σκιά στη ζωή της, φλέρταρε μαζί του και στο τέλος τον καλεί να έρθει να του παραδοθεί, χωρίς λύπηση αλλά με αξιοπρέπεια και δύναμη ψυχής. Είναι ένα τραγούδι τραγικό και συγχρόνως λυτρωτικό για τη λατρεμένη μου Dalida».
Για την Όλγα στη ζωή της Dalida το φως και το σκοτάδι διαπλέκονται. Το συγκλονιστικότερο κομμάτι της ζωής της Dalida για την ίδια εντοπίζεται στη σχέση της με το κοινό της. Περιγράφει το συναίσθημα που της προκαλεί αυτή η σχέση ως «χαρμολύπη», ενώ νιώθει να ταυτίζεται σε πολλά σημεία μαζί της. Συγκεκριμένα αναφέρει: «Η τεράστια ανάγκη που είχε ως γυναίκα να βρίσκει στιγμές ευτυχίας μέσα από τις προσωπικές της επιλογές αλλά και από τη σχέση εξάρτησης που είχε με το κοινό της (σ’ αυτό ταυτίζομαι απόλυτα μαζί της), το οποίο της έδινε δύναμη και νόημα στη ζωή. Στο γεγονός όμως που θα σταθώ συγκλονισμένη ακόμη και τώρα που σας απαντώ , είναι η δύναμη που βρήκε για να φύγει από τη ζωή. Θα ‘θελα να βίωνα μαζί της τα συναισθήματα που την έσπρωξαν για να μη ζήσει πια… Και αν μπορούσα να τη μεταπείσω θυμίζοντάς της ποια ήταν η Dalida».
