Αυτό το καλοκαίρι αποφασίσαμε να το περάσουμε μόνο με δικάμας άτομα.
Μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος μέσα απ΄αυτή τη συνέντευξη κάνει coming out ως ΛΟΑΤ+, τονίζοντας πως αν και είναι ένας καλλιτέχνης που ανήκει σε ολόκληρο τον κόσμο, ήταν πάντοτε δικός μας. «Είμαι panerotic. Μπορώ να ερωτευτώ και έναν άνθρωπο 90 ετών και να του αφιερωθώ είτε είναι γυναίκα είτε άνδρας..»
Αλλά και μαζί με τον Θανάση Αλευρά, ο οποίος ξεκαθαρίζει πως στηρίζει τη ΛΟΑΤ+ κοινότητα, αφού αποτελεί κομμάτι της. «Φυσικά και τη στηρίζω. Αφού ανήκω κι εγώ σ΄αυτή την κοινότητα. Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό.»
Στις σελίδες μας θα βρείτε και έναν οδηγό με 50+1 σημεία στην Ελλάδα για ένα queer καλοκαίρι.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Editorial 92
Μεγαλώνοντας, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα βρισκόμαστε συνήθως από πολύ μικρά στη θέση του να αμφισβητούμε τα πάντα. Γιατί απλά δε χωράμε σε αυτά. Ταυτόχρονα βέβαια, μαθαίνουμε από πολύ νωρίς να κρυβόμαστε. Είμαστε μαθημένα στον φόβο, μη μείνουμε μόνα στο σχολείο με τους συμμαθητές που μας κακοποιούν, να περπατάμε ίσια, αντρικά ή πιο θηλυκά, να κάνουμε παρέα με τα κουλ άτομα για να κρυβόμαστε καλύτερα, να βγάζουμε νεύρα, να είμαστε κοινωνικά, να μην κλαίμε (φυσικά) και ούτε ξέρω πόσα άλλα. Τόσες μικρές και μεγάλες στιγμής καταπίεσης.
Ταυτόχρονα τις περισσότερες φορές ξέρουμε πως σ’ αυτό δε χωράμε, δεν είμαστε αυτό, δεν είμαστε αυτά και αμφισβητούμε την κοινωνία, τις νόρμες, τα στερεότυπα, τον έρωτα, τις σχέσεις. Και ταυτόχρονα θέλουμε να χωρέσουμε, θέλουμε να μπορέσουμε και κυρίως να αντέξουμε. Και πάλι κρυβόμαστε. Μέχρι που κάποια στιγμή, όσα από μας μπορούμε και αντέχουμε, σταματάμε.
Άλλωστε, είναι τελικά οι στιγμές που παίρνουν όλη τη δόξα. Είναι αυτές που βαραίνουν με τη συσσώρευση όσων έχουμε περάσει, όσων έχουμε ανεχτεί, διεκδικήσει και ζήσει. Δεν μπορεί όμως να φέρει ή να επικοινωνήσει μόνη της τη διαδικασία, την πάλη ή το θάρρος, που χρειάστηκε για να γεννηθεί. Συνήθως, γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων στιγμών, χωρίς να έχουμε τη παραμικρή ιδέα τι σημαίνουν πραγματικά. Και γι αυτό καθώς και την έμπνευση και το κουράγιο που μπορούν να δώσουν σε άλλα άτομα τις αντιμετωπίζω πάντα με απέραντο σεβασμό και θαυμασμό.
Στο τεύχος αυτό δυο άνθρωποι μοιράζονται μαζί μας και μαζί σας ανοιχτά δυο τέτοιες στιγμές. Σταμάτη και Θανάση σας ευχαριστούμε για το θάρρος, το συναίσθημα και την εμπιστοσύνη.
Γιάννης Παπαγιαννόπουλος
