Ένας πλανόδιος μουσικός στο Δουβλίνο είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τα όνειρά του, όταν μια νεαρή Τσέχα μουσικός, μετανάστρια, δείχνει ξαφνικό ενδιαφέρον για τα εμμονικά ερωτικά του τραγούδια. Καθώς η ερωτική έλξη μεγαλώνει μεταξύ τους, η μουσική έμπνευση του καλλιτέχνη φτάνει στο απόγειό της… Άμα αυτό που μόλις διαβάσατε σας τράβηξε την προσοχή και θέλετε να μάθετε περισσότερα, δεν έχετε παρά να πάτε στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και να παρακολουθήσετε το πολυβραβευμένο μιούζικαλ Once. Πριν όμως, μπορείτε να διαβάσετε τα όσα η Μαρίνα Σάττι και ο Αποστόλης Ψυχράμης (σ.σ. πρωταγωνιστές) μας είπαν για αυτήν την πολλά υποσχόμενη παραγωγή.
Ποιο είναι για εσένα το μήνυμα της παράστασης αυτής;
Μαρίνα: Ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο κι ότι όλες οι συναντήσεις με ανθρώπους σ’ αυτή τη ζωή – όσο οδυνηρές κι αν είναι κάποιες- γίνονται με σκοπό να γνωρίσουμε εμείς οι ίδιοι καλύτερα τον εαυτό μας και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Αποστόλης: Μια ατάκα της Baruska, της μητέρας του ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ, λέει: «Όσοι ζουν στον φόβο, πεθαίνουν δυστυχισμένοι στον τάφους τους». Η παράσταση μιλάει για πολλά, για όσα ενδεχομένως απασχολούν τους ανθρώπους καθημερινά. Μιλά για την αγάπη, για τις σχέσεις, για την αλήθεια, την ειλικρίνεια, το πάθος, την ζωή, για τα όνειρα, για τη στασιμότητα, για την απώλεια, την θλίψη και την χαρά που μπορείς να βρεις ή να χάσεις, από τη μια στιγμή στην άλλη, στην ίδια σου τη ζωή. Αλλά μιλά, κατά την γνώμη μου, στο βάθος, για τον φόβο. Τον φόβο εκείνον, που φωλιάζει κάποια στιγμή στη ψυχή ενός παιδιού, και του κλέβει, την αθωότητα, την τόλμη του, την άγνοια του ονείρου και της αχαλίνωτης φαντασίας. Η ύπαρξη αυτού του φόβου, μας εμποδίζει τις περισσότερες φορές να πάμε εκεί που θέλουμε, που επιθυμούμε, να ζητήσουμε κάτι περισσότερο από αυτό που μας έχει «δοθεί». Μας εμποδίζει να αγκαλιάσουμε το όνειρό μας. Το μήνυμα λοιπόν θα μπορούσε να είναι: «Μην φοβάσαι, αν δεν τολμήσεις δεν θα μάθεις ποτέ τι θα μπορούσε να συμβεί».
Μίλα μας λίγο για τον ρόλο σου.
Μ: «Αυτή», όπως αναφέρεται και στο σενάριο – μιας και οι 2 βασικοί χαρακτήρες της ιστορίας δεν έχουν όνομα- είναι ένα κορίτσι από την Τσεχία που μετακομίζει στο Δουβλίνο μαζί με τη μητέρα και τη μικρή κόρη της. Ζει σ’ ένα σπίτι με 3 ακόμα Τσέχους και δουλεύει για να συνεισφέρει στο σπίτι. Γνωρίζει τον Αυτόν που είναι μουσικός του δρόμου και μέσα σε πολύ λίγες μέρες καταφέρνει να του αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα, να τον «ξεμπλοκάρει» και να τον κάνει να πατήσει στα πόδια του με θάρρος. Είναι μια ιστορία αγάπης που τελικά δεν εκτονώνεται παρά μόνο μέσω τη μουσικής κι όσο απλά και γρήγορα μπαίνει ο ένας στη ζωή του άλλου, έτσι χωρίζουν κιόλας.
Α: Είμαι το ΑΓΟΡΙ. Ένας τύπος που παίζει μουσική στον δρόμο ενώ δουλεύει με τον πατέρα του κι επισκευάζει ηλεκτρικές σκούπες. Γράφει δικά του τραγούδια, που όμως είναι καλά κρυμμένα από τον κόσμο, το όνειρό του που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Τον βρίσκουμε φρέσκο-χωρισμένο στις στάχτες αυτής της σχέσης που χάθηκε απότομα. Και αυτήν ακριβώς την στιγμή συναντά το ΚΟΡΙΤΣΙ. Και έτσι ξεκινά η ιστορία μας. Αυτή τον παρασύρει, του δίνει την δύναμη και την ενέργεια που χρειάζεται για να ξεκολλήσει από το τέλμα, και αυτός αρχίζει να ζει ξανά. Τα υπόλοιπα από κοντά…
Στις μέρες μας, η μουσική εμπνέεται από τον έρωτα ή ο έρωτας από τη μουσική;
Μ: Και τα δύο.
Α: Η μουσική είναι έρωτας και ο έρωτας μουσική. Κανείς δεν ερωτεύτηκε ποτέ δίχως να τραγουδήσει ένα τραγούδι, κανείς δεν έγραψε μουσική δίχως να έχει τον έρωτα σφηνωμένο στο στήθος. Αυτή η σχέση ξεπερνά τον χώρο και τον χρόνο. Όσο πεζή και αν μοιάζει πολλές φορές η εποχή μας, όσο δύσκολη κι αν είναι στην επικοινωνία, όσο δύσκαμπτες κι αν έχουν γίνει οι σχέσεις, όσο υπάρχει μουσική, άνθρωποι θα ερωτεύονται, και όσο συμβαίνει αυτό μουσική θα γεμίζει τις καρδιές μας.
Τι σημαίνει να κάνεις μιούζικαλ στην Ελλάδα;
Μ: Δε θα ήθελα να το γενικεύσω γιατί όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Όμως η συγκεκριμένη συγκυρία που συνδυάζει το συγκεκριμένο έργο (που τυχαίνει να το έχω δει το 2013 στο Broadway και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αν ποτέ το έργο ανεβεί στην Ελλάδα θα ήθελα να παίξω κι εγώ σ’αυτό), το συγκεκριμένο σκηνοθέτη, το συγκεκριμένο μαέστρο, το συγκεκριμένο συμπρωταγωνιστή, το συγκεκριμένο θίασο, τους συγκεκριμένους συντελεστές σε παραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της Λυρικής είναι ΟΥΤΟΠΙΚΗ! Ιδανική συνθήκη.
A: Σημαίνει να αγαπάς πολύ τη μουσική, το θέατρο, την κίνηση. Να επιθυμείς να βάζεις τον εαυτό σου πάντα σε μια φοβερή δυσκολία. Σημαίνει να προσπαθείς συνεχώς να δουλεύεις και να βελτιώνεσαι σαν καλλιτέχνης, να αγνοείς τις «μέτριες» συνθήκες εργασίας, και να προσπαθείς πάντα για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα (που συγκρίνεται άμεσα με το εξωτερικό), παίρνοντας ως αμοιβή, συνήθως, ελάχιστα χρήματα και κριτικές «καφενειακού» τύπου. Δύσκολο πράγμα το μιούζικαλ στην Ελλάδα.
Πώς διαχειρίζεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Μ: Όπως λέει και ο σκηνοθέτης μας Ακύλλας Καραζήσης, το Once είναι ένα «δημοκρατικό» μιούζικαλ, μια ιστορία που βγαίνει μέσα από τα διαμερίσματά μας κι από τους δρόμους της πόλης που μένουμε. Διαδραματίζεται στο Δουβλίνο χρωματισμένο από την ιρλανδική μουσική με τους Τσέχους μετανάστες. Είναι ένα έργο αρκετά «ντοκυμαντερίστικο», που πραγματεύεται από το ταξικό χάσμα, μέχρι τις δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις.
Α: Έχω γενικά πρόβλημα να συζητώ πράγματα τα οποία θεωρώ αυτονόητα, και η έννοια της λέξης διαφορετικότητα είναι για μένα τέτοια. Ποιος είναι διαφορετικός; Ποιος τον ορίζει έτσι; Σε σχέση με ποιόν; Σε ποια συνθήκη; Στραβός ο γιαλός γιατί στραβά αρμενίζουμε. Σημαντικό για μένα είναι να συζητήσουμε, το πόσο επιθυμεί κάποιος να δείξει ότι είναι διαφορετικός και για ποιο λόγο. Δεν είναι ένας καλλιτέχνης διαφορετικός; Ένας αφοσιωμένος επιστήμονας; Όμως σε αυτήν τη νέο-φασίζουσα κατάσταση που βιώνουμε έχει αξία να τονίσουμε και να αναδείξουμε την διαφορετικότητα με στόχο να μην χάσουμε και να μην ξεχάσουμε τα αυτονόητα. Την δυνατότητα δηλαδή του καθενός να υπάρχει όπως επιθυμεί. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι η διαφορετικότητα χρειάζεται διαχείριση. Αποδοχή χρειάζεται απλώς, από όλους.
Τι άλλο πρέπει να ξέρουμε για εσένα;
Μ: Ότι στις 26 Δεκεμβρίου έχω γενέθλια και περιμένω να μου ευχηθείτε!
Α: Είμαι Σκορπιός με ωροσκόπο Δίδυμο. Έχω βρει τον άνθρωπο της ζωής μου, τη Μαρία και έχουμε ένα παιδί, τον Μιχάλη που είναι 4 1/2 χρονών. Έχω άλλα 6 αδέρφια, όλα καλλιτέχνες, και γονείς ήρωες. Νοιώθω τυχερός στη ζωή μου, για τους δασκάλους που συνάντησα (τον Δημήτρη Τυπάλδο και τον Πάνο Δήμα), για την δουλειά μου, για τους φίλους μου και τις μοναδικές στιγμές που έχω ζήσει. Αυτήν την περίοδο θα με βρείτε στο θέατρο Πόρτα παρέα με τους Χιονάνους των Patari Project, από τις 20 Δεκεμβρίου στην Εναλλακτική σκηνή της ΕΛΣ, στους δρόμους του Δουβλίνου για μια ιστορία που συμβαίνει ONCE και από αρχές Φλεβάρη στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού στο «La Strada» του Φελίνι σε σκηνοθεσία Fly Theatre.
iNFO
ONCE: Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής / Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
