Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν μια εξαιρετικά πολυσχιδής προσωπικότητα. Παθιασμένος δημιουργός -σκηνοθέτης και συγγραφέας-, τολμηρός άνθρωπος που δεν κάλυψε ποτέ την ομοφυλοφιλία του και ένας ανήσυχος διανοητής. Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι πρόκειται να ξαναζήσει για λίγο στο θέατρο Μικρό Αργώ, μέσα από τον Ένκε Φεζολλάρι. Εμείς μιλήσαμε με τον Ένκε, θέλοντας να μάθουμε περισσότερα για το δύσκολο αυτό εγχείρημα.
Ήταν πολιτική η δολοφονία του Παζολίνι; Προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα η παράσταση αυτή;
Εντελώς, ο Παζολίνι προκαλούσε συνεχώς στο σύστημα και την εξουσία τη μαφία και τους φασίστες. Μέχρι που έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι έχει στα χέρια του πολλά ονόματα και πώς θα τα παραδώσει. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, είναι ένας αρκετά σοβαρός λόγος για να βγει από τη μέση. Η παράσταση ακριβώς αυτό το ερώτημα πραγματεύεται και κυρίως το γιατί η αλήθεια του Παζολίνι κοστίζει τόσο ακριβά και ποιοι είναι αυτοί όχι μόνο που δολοφονούν και προστάζουν δολοφονίες αλλά ποιοι είναι αυτοί που τις στηρίζουν ποιοι τις ανέχονται και ποιοι τελικά τις επιτρέπουν.
Με ποιο τρόπο το θεατρικό κείμενο διαχειρίζεται τη σεξουαλική του ταυτότητα;
Η σεξουαλική ταυτότητα του Παζολίνι είναι γνωστή, την είχε δηλώσει ο ίδιος και εμείς δανειζόμαστε τις δικές του σκέψεις πάνω σε αυτό το θέμα ενώ υπάρχει και ένα κομμάτι που έγραψε η Αγγελική όπου στην ουσία καταγράφεται η εσωτερική σύγκρουση του Παζολίνι σχετικά με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Γιατί γι’ αυτόν η ομοφυλοφιλία αποτελούσε όπως ο ίδιος έλεγε, ένα φορτίο, μιας και ζούσε σε σε μία άλλη εποχή ακόμα λιγότερο ανεκτική από τη δική μας.
Είναι ο Παζολίνι μερικές στιγμές μετά από το θάνατο του όταν βλέπουμε τη ζωή, όπως λέμε, να περνάει μπροστά από τα μάτια μας. Υπάρχει αναφορά στις σεξουαλικές του περιπτύξεις και φυσικά στους εραστές του αλλά η παράσταση αντιμετωπίζει τον Άνθρωπο Πιερ Πάολο , φυσικά εκείνος σκανδάλιζε την Ιταλία με τον τρόπο ζωής του, διεγράφη από το Κομμουνιστικό κόμμσ και ο Τύπος τον ξεφτίλιζε κάθε φορά που ξέσπαγε κάτι.
Μίλα μας λίγο για τον δικό σου ρόλο;
Είναι ο Παζολίνι ο ποιητής, ο διανοητής, ο ευαίσθητος νεαρός άνδρας, το μικρό παιδί, ο ώριμος καλλιτέχνης, ο οργισμένος διανοούμενος, το πολιτικό ον, ο ερωτευμένος, ο υπαρξιστής, ο μαρξιστής. Στην αρχή έτρεμα και πραγματικά φοβόμουν, ένιωθα ότι δεν έχω τίποτα κοινό μαζί του άλλα γρήγορα διαστρώνεται το είναι μου με εκείνου, είμαι αγωγός μια ιστορίας μέσα από τη δική μου Τέχνη… τα υπόλοιπα επί σκηνής .
Πιστεύεις ότι η δολοφονία του Παζολίνι ή καλύτερα η πολιτική ανάγνωση της υπόθεσης έχει κοινά σημεία με την υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου;
Όχι, η δολοφονία του Ζακ που είναι αποτρόπαιη και φρικτή δεν ήταν προσχεδιασμένη, ήταν ένα ξέσπασμα μιας ασύλληπτης βίας θεωρώ απεικονίζει μια αποκτηνωμένη πλευρά μιας μερίδας ανθρώπων της κοινωνίας μας. Η δολοφονία του Παζολίνι ήταν οργανωμένη γιατί ο Παζολίνι δεν ενοχλούσε απλώς ήταν απειλή, γιατί υπήρξε μία μεγάλη προσωπικότητα διεθνούς βεληνεκούς που επηρέαζε ολόκληρο τον πλανήτη.
Πόσο επίκαιρος θεωρείς πως είναι σήμερα ο αντιφασιστικός χαρακτήρας της τέχνης του;
Πάντα ήταν και πάντα θα είναι όσο υπάρχει το κύτταρο του φασισμού και εν γένει ακραίων ιδεολογιών, οι οποίες δυστυχώς είναι αναπόφευκτες στην ανθρώπινη ιστορία.
Πώς αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξη του φασισμού;
Έτσι ακριβώς όπως τη βιώνω: η ξενοφοβία, ο ακραίος εθνικισμός, η κατάργηση της ελευθερίας του λόγου, έμμεση ή άμεση, η χειραγώγηση της σκέψης ακόμα και της καθημερινότητάς μας, ο στοχευμένος εξοβελισμός συναισθήματος του συστήματος που αποσκοπεί στη δημιουργία μηχανικών πλασμάτων, όλα αυτά έχουν το χρώμα του φασισμού και ας μην ονομάζονται πλέον έτσι.
Τι άλλο πρέπει να ξέρουμε για σένα;
Εργάζομαι στο Θέατρο από το 2005 ως ηθοποιός και σκηνοθέτης, είμαι περήφανος για όλα όσα έχω καταφέρει, για τα έργα που έχω σκηνοθετήσει, τις συνεργασίες μου και αναμένω νέες συναντήσεις. Σε ότι αφορά στα άλλα σχεδία: “Παζολίνι” και ένα σεμινάριο υποκριτικής στη Μικρή Ακαδημία του Tempus Verum πάνω στον Άμλετ και “Η αγάπη άργησε μια μέρα” σε διασκευή και σκηνοθεσία δική μου στο Θέατρο Αργώ για δεύτερη χρονιά.
