Ιστορική απολογία του Royal College Ψυχιάτρων Αγγλίας προς την LGB κοινότητα για τις “διορθωτικές θεραπείες” και “θεραπείες αποστροφής” .
“Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά” , δήλωσε η πρόεδρος του Royal College Ψυχιάτρων, στην απολογητική δήλωσή της, την οποία οι ακτιβιστές της Αγγλίας, περιγράφουν ως στιγμή “ορόσημο” για την ιστορία των LGBT+ δικαιωμάτων.
Το Royal College Ψυχιάτρων δημοσίευσε μία ιστορική απολογητική δήλωση αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά, το τραύμα που προκαλείται σε λεσβίες, γκέι και αμφί άτομα, που υποβάλλονται σε επανορθωτικές θεραπείες, σε πρακτικές που χρησιμοποιούν το ηλεκτροσόκ ή/και τη χρήση φαρμάκων, που προκαλούν ναυτία, σε μία προσπάθεια “θεραπείας” των ανθρώπων από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Οι ακτιβιστές, που ανά τα χρόνια έτρεχαν καμπάνιες σχετικές με την κατάργηση αυτών των πρακτικών, και τα θύματα χαιρέτησαν τη δήλωση αυτή του κυρίως σώματος ψυχιάτρων της Βρετανίας, ως μια ιστορική στιγμή στην πορεία του LGBT+ δικαιωμάτων.
Η δήλωση υπογράφεται από την πρόεδρο του Κολεγίου, την καθηγήτρια Wendy Burn, που ήρθε ως απάντηση στα όσα αναφέρθηκαν σε συνέντευξη, που παραχώρησε στο BuzzFeed News τον περασμένο μήνα, ο Jeremy Gavins, ένας γκέι άνδρας, που στο παρελθόν υποβλήθηκε σε ατελείωτες ώρες ηλεκτροσόκ εβδομαδιαίως σε διάστημα έξι μηνών στις αρχές του 1970. Μίλησε για το πώς η λεγόμενη “θεραπεία αποστροφής” κατέστρεψε την εκπαίδευσή του, την καριέρα του, την ψυχική του υγεία και την ικανότητά του να είναι σε θέση να διατηρήσει μία ρομαντική σχέση. Κι αυτός ο άνθρωπος ήταν μόνο ένας από τους πολλούς.
Η Burn εξέφρασε τη “βαθιά λύπη” της για τον «δια βίου αντίκτυπο, που είχαν θεραπείες, όπως η «θεραπεία αποστροφής» στον Jeremy Gavins και σε άλλους ανθρώπους» .
«Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να επανορθώσουν την ζημιά που προκλήθηκε. Δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να αποκαταστήσουν τη ζημιά σε όποιον χαρακτηρίστηκε τότε ως «ψυχικά ασθενής» απλώς και μόνο για την αγάπη του σε ένα πρόσωπο του ίδιου φύλου» , αναφέρει και συνεχίζει:
«Το τραύμα των εμπειριών εκείνων, που στη συνέχεια «θεραπεύτηκαν» υποβαλλόμενοι σε διαδικασίες, που δεν βασίζονται σε αποδεικτικά στοιχεία, από τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας της εποχής και μέχρι και τη δεκαετία του 1970, δεν μπορεί ποτέ να διαγραφεί» .
Σημειώνει ακόμη την «αδικία» μιας τέτοιας «εντελώς ανήθικης» θεραπείας, στην οποία υποβλήθηκαν πολλοί και ανέφερε ότι αυτή πρακτική χρησιμοποιούνταν από τους ψυχιάτρους του Εθνικού Συστήματος Υγείας (NHS) για περισσότερο από 30 χρόνια: «Δεν μπορούμε να ξαναγράψουμε την ιστορία, αλλά αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταστήσουμε σαφές, ότι σήμερα οι πόρτες μας είναι ανοιχτές κι ότι οι αρχές της ισότητας και της ποικιλομορφίας θα τηρηθούν σθεναρά» .
Οι ασθενείς υποβάλλονταν στην προβολή ομοερωτικών εικόνων, ενώ ταυτόχρονα τους έκαναν ηλεκτροσόκ, ή τους χορηγούσαν φάρμακα, που τους προκαλούσαν εμετό, σε πολλές περιπτώσεις κατ’ επανάληψη, μέσα σε διάστημα μηνών, σε μία προσπάθεια να ενθαρρύνουν το άτομο να συνθέσει το συναίσθημα του πόνου με την σεξουαλική διέγερση για την ομοερωτική έλξη. Μάλιστα, ένας ψυχίατρος είχε φτάσει στο σημείο να υποβάλλει τους ασθενείς του στη διαδικασία παραμονής τους στον ίδιο χώρο, μέσα στα ίδια τα σωματικά τους υγρά για μέρες.
Ο στόχος αυτής της “θεραπείας” ήταν να προκαλέσει την έλξη για το αντίθετο φύλο. Ο στόχος δεν επετεύχθη. Αντίθετα, τουλάχιστον ένας άνθρωπος, ο Billy Clegg-Hill, έχασε τη ζωή του, ως αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής. Όμως, αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε ακόμη και μετά την ανακοίνωση της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας, ότι η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται πια ψυχική ασθένεια (1974).
Ως εκ τούτου, η καθηγήτρια Burn τόνισε ότι είναι, «σημαντικό να αναγνωριστεί» ότι τέτοιες πρακτικές προς τους ομοφυλόφιλους, δυστυχώς, ήταν «ευρέως διαδεδομένες» και ότι αυτές οι «λανθασμένες» , «διαψευσμένες» πρακτικές ήταν κάποτε η “κανονική διαδικασία” . Αλλά τώρα, δεκαετίες αργότερα, πρόσθεσε: “Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά.”
Η ομοφυλοφιλία, γράφει, “δεν είναι διαταραχή και δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζεται” .
Τον Gavins, σε ηλικία 18 ετών, τον έδεσαν σε μία καρέκλα και του έκαναν ηλεκτροσόκ στα χέρια, ενώ παρακολουθούσε σε videowall εικόνες γυμνών ανδρών. Περιέγραψε την εμπειρία του αυτή ως “βασανιστήριο” και δήλωσε στο BuzzFeed News, πώς αυτό τον οδήγησε σε μία ζωή γεμάτη κατάθλιψη, άγχος, μετα-τραυματικό στρες, καταστάσεις που χρειάστηκαν εκ νέου μία επιπλέον θεραπεία από ειδικούς ψυχικής υγείας.
Η δήλωση του Κολεγίου είναι «ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός» , δήλωσε ο Gavins στο BuzzFeed News: “Ειδικά όταν διατυπώνεται από την Πρόεδρό του.”
“Είμαι ευτυχής που αναγνώρισαν [τι συνέβη]” , δήλωσε. “Αυτό βοηθάει. Πραγματικά, σημαίνει κάτι. Είναι πολύ κοντά στο να φτάσουμε και σε μια συγγνώμη, δεν είναι μακριά. Κι αυτό είναι που θα κάνει τη διαφορά για άλλους [επιζήσαντες της θεραπείας αποστροφής]. Σκέφτομαι, ότι το γεγονός πως τελικά αναγνωρίζουν το λάθος, θα πρέπει να το καλωσορίσουμε» .
Οι ακτιβιστές που αγωνίστηκαν μέσα από καμπάνιες εδώ και δεκαετίες, ακριβώς γι’ αυτήν την αναγνώριση από το Κολέγιο κι από το ψυχιατρικό επάγγελμα γενικότερα, δεν το είχαν καταφέρει μέχρι και σήμερα. Αυτές οι διορθωτικές πρακτικές μάλιστα, καθώς κι οι θεραπείες αποστροφής χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα από κάποιους ψυχιάτρους, παρά τις δηλώσεις της ακαδημαϊκής κοινότητας, που αντιτίθεται τα τελευταία χρόνια σε αυτού του είδους τις θεραπείες και πρακτικές. Η σημερινές πρακτικές βέβαια, που διαδέχονται ουσιαστικά τη θεραπεία αποστροφής, περιλαμβάνουν τον διάλογο, αντί του ηλεκτροσόκ και των φαρμάκων, σε επιμονή κάποιων ψυχιάτρων να θέλουν να κάνουν τα γκέι άτομα straight.
Ο πιο σημαντικός και μακροχρόνιος ακτιβιστής κατά της θεραπείας αποστροφής είναι ο Peter Tatchell, ο οποίος ήδη από το 1972 διέκοψε σεμινάριο του καθηγητή Hans Eysenck στο νοσοκομείο St. Thomas του Λονδίνου. Ο Tatchell απομακρύνθηκε βίαια από τη αίθουσα των διαλέξεων.
Είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1996, ο Tatchell κάλεσε και πάλι το Royal College Ψυχιάτρων να αναγνωρίσει τη βλάβη που προκλήθηκε σε ασθενείς, που υποβλήθηκαν σε θεραπείες αποστροφής, μετά την εκστρατεία του Group Outrage. Σε μία έκθεση συγκέντρωσε τα αποτελέσματα έρευνας από μια σειρά ψυχιατρικών κλινικών και διαπίστωσε «ότι η θεραπεία αποστροφής παρέμενε διαθέσιμη σε λεσβίες και γκέι άνδρες σε «εξαιρετικές περιστάσεις» . Εκπρόσωπος του NHS και εκπρόσωπος του Royal College Ψυχιάτρων δεν παραδέχτηκαν τότε ότι η πρακτική αυτήν εξακολουθεί να χρησιμοποιείται.
Ο Tatchell εξέφρασε σήμερα την ικανοποίησή του για την απολογητική δήλωση και επαίνεσε το Royal College για την δημόσια διατύπωσή της, καλώντας με τη σειρά του και τη Βρετανική Κυβέρνηση να προσφέρει αποζημίωση στα θύματα.
“Αυτή η εγκάρδια, ιστορική παραδοχή, ότι το ψυχιατρικό επάγγελμα έκανε λάθος, μας πήρε τέσσερις δεκαετίες” , δήλωσε, προσθέτοντας:
“Είναι μια απολογία ορόσημο, που ήρθε καθυστερημένα και συνιστά μια ευπρόσδεκτη τομή, που αποκαθιστά δεκαετίες επί δεκαετιών ψυχιατρικής κακοποίησης LGB ανθρώπων. Τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει τη δια βίου δυστυχία και μερικές φορές το θάνατο που προκλήθηκε από αυτές τις αβέβαιες και βάρβαρες μεθόδους, αλλά αυτή η έκφραση μεταμέλειας οδηγεί με κάποιο τρόπο στην επούλωση των πληγών» .
Ο Tatchell συνέχισε: “Το επόμενο βήμα πρέπει να είναι η αποζημίωση των θυμάτων. Για ανθρώπους, όπως η οικογένεια του Billy Clegg-Hill, ο οποίος πέθανε κατά τη διάρκεια θεραπείας αποστροφής, αλλά κι άλλοι, σαν τον φίλο μου John, που έμεινε ανήμπορος για το υπόλοιπο της ζωής του. Αυτές οι καταχρήσεις έγιναν, ως επί το πλείστων, από τους γιατρούς του Εθνικού Συστήματος Υγείας της Βρετανίας (NHS) στο όνομα του δημοσίου και με δημόσια δαπάνη. Η κυβέρνηση επομένως, έχει καθήκον να παράσχει κάποια αποζημίωση, με τον ίδιο τρόπο που αποζημιώνονται τα θύματα των παρενοχληθέντων πράξεων” .
Ακολουθεί το πρωτότυπο της απολογητικής δήλωσης της Προέδρου του Royal College of Psychiatrists, καθηγήτριας Wendy Burn:
“There are no words that can repair the damage done to anyone who has ever been deemed ‘mentally unwell’ simply for loving a person of the same sex. For those who were then ‘treated’ using non-evidence based procedures by mental health professionals up until as late as the 1970s, the trauma of such experiences can never be erased.
It is important to acknowledge that this was once standard procedure within mental health services, and indeed reflected a wider societal attitude of fear and hatred towards homosexuals.
It is also vital to emphasise that times have changed. Studies that once purported to have a ‘cure’ to homosexuality, or indeed to classify it as an illness in the first place, have now all been disproven and debunked. Studies which once showed conversion therapies to be successful have all been exposed as seriously methodologically flawed. In this day and age, there is no feasible scenario in which a fully trained mental health professional would administer such treatment.
The Royal College of Psychiatrists believes strongly that our first role as Doctors is to do no harm, and we firmly consider the provision of any intervention purporting to ‘treat’ something which is not a disorder, as wholly unethical. Our position statement clearly states that homosexuality is not a disorder and should not be treated.
Psychiatry is one of the most diverse medical specialities – which fully reflects the diversity of patients. For us, it is an honour and a privilege to get to know each of the individuals that walks into our workplace, and to understand their concerns, desires and ambitions; parts of them that have may not have been shared with anyone else. It is our job to offer non-judgemental advice to anyone who seeks our help, no matter their background, age, gender, sex, race or religion. Similarly, we encourage all those interested in mental health to choose psychiatry and take on what can only be described as one of the most fulfilling and rewarding careers.
The injustice of those within the LGB community who were treated as mentally unwell due to their sexual orientation alone is keenly felt by mental health professionals. We can’t re-write history, but what we can do is make it clear that today our doors are open and that principles of equality and diversity will be passionately upheld.
For anyone seeking mental health support, we are here. For anyone with a desire to choose psychiatry and support others with their mental health, we are here.
For anyone hoping to work with us to right the wrongs of the past, we are here. It is with profound regret that we hear of the lifelong impact that treatments such as ‘aversion therapy’ had on Jeremy Gavins and others.
It is with openness, kindness and humility that we hold our hands up, open our doors, and fight tirelessly to provide the ethical, evidenced-based mental health treatment that all of us deserve.”
