Η χώρα μου παραδέχτηκε ότι υπάρχω! Τι πράγμα; Ληξιαρχείο; Όχι, όχι αυτό. Όλα μια χαρά με τα χαρτιά μου, ναι, έχω κι από πιστοποιητικό γέννησης και απ’όλα. Αυτό που εννοώ, είναι ότι τώρα μπορώ να κάνω αυτά που κάνουν κι οι υπόλοιποι! Να ερωτευτώ θανάσιμα, να παντρευτώ άρον-άρον, να βγάλω φωτογραφίες για το facebook και για τη θεία Μαρίτσα που θέλει να με δει με βέλο και κότσο να παντρεύομαι γιατρό ή δικηγόρο, να χωρίσω δυο-τρία χρόνια μετά γιατί παντρεύτηκα άρον-άρον, και να παντρευτώ άλλον.
Ναι, όλα αυτά μπορώ να τα κάνω κι εγώ τώρα. Παιδιά βέβαια δεν μπορώ να κάνω ακόμα, αλλά εντάξει, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Εμ να μου επιτρέπουν να παντρευτώ αυτή που αγαπώ, εμ να μου παρέχουν και δικαιώματα να έχω παιδί; Όχι κύριε. Εκεί θα την έχουν τη μήτρα μου, στη στρογγυλή τράπεζα του Κάμελοτ, να την εξετάζουν διεξοδικά για άλλα πενήντα χρόνια. Να της επιτρέψουμε να βγάλει μωρό; Να μην της επιτρέψουμε; Και να σου λέει το αποφασίζουν μόλις κλείσουν τα πενήντα χρόνια κι έχω ήδη λέει περάσει κλιμακτήριο και μου είναι άχρηστη.
Όχι μαμά, μην ανησυχείς, είναι κι αυτό μια νίκη. Ούτε δύο χιλιάδες χρόνια δε χρειάστηκε για να με αποδεχτούν ως αμφιφυλόφιλη γυναίκα. Λίγο λιγότερο απ’όσο χρειάστηκες εσύ δηλαδή, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Καλά, τώρα δεν έπλεκες κασκόλ; Τι το γύρισες και πλέκεις νυφικό; Ένα – ένα τα πράγματα. Με τη σειρά.
Η σειρά: μπορώ πλέον να παντρευτώ, αλλά όχι και να πιάνω το χέρι της γυναίκας μου στο δρόμο. Πράγμα που είναι παράξενο γιατί όταν τα είχα με τον Τάκη μόνο που δεν πιάσαμε τρίδυμα μια φορά σε έναν καναπέ σε δημοφιλή καφετέρεια. Όταν τα είχα με τη Δήμητρα από την άλλη το πιο εξτρίμ που κάναμε σε δημόσιο χώρο ήταν να την κεράσω σουβλάκι και αναψυκτικό. Και τι αναψυκτικό όμως, αυτό με όλες τις θερμίδες του κόσμου αυτού και του παράλληλου. Ήταν κι αυτό μια νίκη, μαμά. Ήμουν βλέπεις έφηβη και αγαπούσα τα μυστικά. “Εγώ την αγαπώ αυτή, και δεν το ξέρει κανείς, είναι το μυστικό μας!” Αυτό έλεγα με το νου μου, κι ήμουν κάτι σαν σούπερ ήρωας trash νουβέλας.
Τώρα που σαν να μεγάλωσα κάπως, (μη νομίζεις, μυαλό κουκούτσι είμαι ακόμα) θέλω άλλα για να νιώσω ήρωας. Θέλω να αγαπώ απ’έξω μου. Να μην το κρύβω. Να γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο του ανθρώπου μου στο τρένο χωρίς να φοβάμαι. Να κάνω μια μέρα ένα παιδί και να το ντύνω μίνιον τις απόκριες (καλέστε την πρόνοια) και να βγαίνουμε έξω σε παιδικά πάρτι και να τρώμε τυροπιτάκια με αμίτα. Είμαι όμως αμφιφυλόφιλη, και άρα η μοίρα μου είναι χωρισμένη στα δυο. Αν αγαπήσω άντρα, θα τα κάνω όλα αυτά, και θα παντρευτώ άρον-άρον και θα χαρεί και η θεία Μαρίτσα και θα με βάλει και στον τοίχο με τα ανήψια και τους πεθαμένους παππούδες σε περίοπτη θέση με κορνίζα από τη λαϊκή.
Αν αγαπήσω γυναίκα, η θεία Μαρίτσα θα νομίζει ότι στολίζω το ράφι με τα πορσελάνινα από τη Βενετία που ξεσκονίζεις κάθε απόγευμα, γιατί κανείς δε θα τολμήσει να της πει τα αίσχη μου. Και αν παντρευτώ τη γυναίκα που αγαπώ, ούτε ο ίδιος ο δικηγόρος μας δεν θα πιστέψει ότι το σύμφωνο που θα υπογράψουμε πιο ανέκφραστα κι από συγχωροχάρτι θα ισούται σε καμία περίπτωση με πολιτικό γάμο. Και παιδί δεν θα κάνουμε, ή αν κάνουμε θα μας βγει η πίστη να το αναγνωρίσουμε ως παιδί μας, και ως τότε το παιδί θα έχει μια μάνα στα χαρτιά και δύο στη ζωή, πράγμα που ίσως με αναγκάσει να εξηγώ κάθε μέρα σε αγνώστους ότι έχω μεν παιδί αλλά δεν έχω, αλλά έχω, αλλά βασικά δεν έχω.
Υπάρχω, μαμά. Και να μην ήθελα να υπάρχω, με το κασκόλ που μου έπλεξες είμαι πλέον ορατή κι από τον Κρόνο, πώς να μην υπάρχω; Σε λίγο θα έχω δική μου τροχιά και θα με ακολουθούν τα φεγγάρια γύρω-γύρω. Η κυβέρνησή μας έκανε ένα μεγάλο βήμα σήμερα, και σταμάτησε να παίζει κρυφτό με εμένα, που ποτέ δεν συμφώνησα στο να κρυφτώ, και που ποτέ δεν έψαξαν να με βρουν έτσι κι αλλιώς. Ήταν ένα βήμα, μαμά, αλλά κανείς δεν περπατά κάνοντας μόνο ένα βήμα. (Εκτός αν είναι μωρό με στολή μίνιον, οπότε και ενα βήμα πολύ είναι, μετά παραίτηση και πάτωμα.)
Είναι πολλά ακόμα. Θέλω να μην είμαι πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Θέλω να μην προκαλεί σε κανέναν σοκ η ύπαρξή μου. Και να, ξέρεις τι έγινε σήμερα το πρωί; Έπεσα πάνω στο φασίστα συγγενή μας, ξέρεις ποιον, που τους μισεί όλους ανεξαιρέτως, και πέρασε δίπλα μας ένα ζευγάρι αντρών. Το συνηθισμένο μότο του είναι “κοίτα, αδερφές!” Σήμερα όμως δεν είπε αυτό. Σήμερα είπε “κοίτα, δεν πάνε για σύμφωνο συμβίωσης καλύτερα;”
Τους μισεί, τους απεχθάνεται, τον εξοργίζουν. Θέλει δε θέλει όμως, το σύμφωνο είναι πλέον κομμάτι της πραγματικότητάς του. Εισχώρησε στο λεξιλόγιό του, ακόμα και στον ομοφοβικό του λόγο, ακόμα και στον τρόπο που σκέφτεται. Θέλει δεν θέλει, τώρα ξέρει ότι στο μίσος του είναι λίγο πιο μόνος.
Κι εκεί που νόμισε ότι τους προσέβαλε, αυτοί είχαν ήδη νικήσει. Μαζί κι εγώ.
