newsroom
Έγινε το θέμα συζήτησης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου BFI Flare:London LGBTIQ+ όταν έκανε το ντεμπούτο του την άνοιξη – και σήμερα, η δραματική γκέι ταινία ράγκμπι “In From the Side” κυκλοφορεί στους κινηματογράφους του Ηνωμένου Βασιλείου.
Πριν από την κυκλοφορία του στις 16 Σεπτεμβρίου 2022, το Attitude ζήτησε από τον σκηνοθέτη Matt Carter να μοιραστεί μερικά από τα αγαπημένα του στοιχεία από την ταινία. Πρόκειται για μια ιστορία απιστίας, που αντηχεί σε μια ολόκληρη ομάδα γκέι ράγκμπι στο Νότιο Λονδίνο.
Εδώ, σε ένα μείγμα κυκλοθυμικών στιγμιότυπων και ρεαλιστικών πλάνων από τα παρασκήνια, ο Matt αποκαλύπτει τα πάντα για τα «δύσκολα» αλλά «συναρπαστικά» γυρίσματα, ενώ τονίζει «τη μοναδική αξία που μπορούν να προσφέρουν τα αθλήματα χωρίς αποκλεισμούς στην αίσθηση του ανήκειν σε γκέι άνδρες».
“Η τοποθεσία και τα φώτα δημιουργούν μια πραγματική εικαστική πανδαισία, ένα τέλειο σκηνικό για να αναδειχθούν τα συναισθήματα μεταξύ του Mark και του Warren, των δύο βασικών χαρακτήρων της ταινίας.”
“Ήθελα η ταινία να έχει μια γειωμένη αίσθηση, με το Λονδίνο ως τοποθεσία, και τίποτα δεν είναι περισσότερο Λονδίνο, από το να είσαι στριμωγμένος σε ένα βαγόνι του υπόγειου σιδηρόδρομου. Βάζει τους δύο χαρακτήρες σε έναν σχεδόν οικείο στενό χώρο, χωρίς όμως να γίνεται κλειστοφοβικό όλο αυτό.”
“Οι χαρακτήρες αναφέρονται πολύ στην “οικογένεια” και είναι πραγματικά ο πυρήνας αυτού που πραγματεύεται η ταινία. Συνδυάζει αυτή τη μεγάλη ομάδα ανδρών από πολύ διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, σαν μια πραγματική οικογένεια, και ήταν πραγματικά συναρπαστικό να εξερευνήσω αυτήν την περίπλοκη δυναμική».
Ήμασταν τόσο τυχεροί με το καστ μας, που τόσοι πολλοί είχαν εμπειρία στο ράγκμπι ή μπόρεσαν να αναβαθμιστούν με μερικές προπονήσεις πριν από τα γυρίσματα. Είχαμε ένα boot camp για να ανανεώσουμε τις δεξιότητες όλων, ώστε όλοι να έχουν αυτοπεποίθηση στο άθλημα πιστά στην οθόνη. Είχαμε, επίσης, πολλούς πραγματικούς παίκτες ράγκμπι, ως έξτρα από συλλόγους με τους οποίους έχω περάσει χρόνο όλα αυτά τα χρόνια, έτσι πάντα γίνονταν πολύ πειστικές φάσεις ράγκμπι μπροστά στην κάμερα».
“Ήταν χαρά, αλλά και πρόκληση να πραγματοποιήσω όλη την κινηματογράφηση για την ταινία. Καθώς έχω μακρά εμπειρία στη φωτογραφία, μου έδωσε πραγματικά την ευκαιρία να εκφράσω οπτικά ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου για να πω την ιστορία. Παρά το γεγονός ότι κατέστρεψα την πλάτη μου, γιατί πήγαινα με το χέρι ,για να πάρω τις ακριβείς λήψεις, και την κάλυψη που χρειαζόμουν. Αυτό το έκανε πολύ προσωπικό».
“Πολλές σεκάνς λαμβάνουν χώρα τα χειμωνιάτικα βράδια σε προπονήσεις ράγκμπι. Ήταν πραγματικά υπέροχο να θέσουμε τη διάθεση και τον τόνο της ταινίας. Αν και η ταινία διαδραματίζεται στο Νότιο Λονδίνο, οι περισσότερες από τις τοποθεσίες των κλαμπ ράγκμπι που χρησιμοποιήθηκαν γυρίστηκαν στο Βόρειο Λονδίνο, ιδιαίτερα στο Finchley RFC για τις νυχτερινές σκηνές προπόνησης».
“Χρησιμοποιήσαμε επίσης το Finchley RFC για τις κύριες σκηνές των εσωτερικών αποδυτηρίων. Έγινε κάπως ένα δεύτερο σπίτι για εμάς στο γύρισμα.”
“Το καστ και το κρου έγιναν πραγματικά σαν μια πραγματική ομάδα ράγκμπι και οικογένεια μέχρι το τέλος του γυρίσματος. Είχαμε περάσει όλοι μαζί τις κρύες και υγρές μέρες των γυρισμάτων, αλλά η συντροφικότητα ήταν απολύτως εκπληκτική.”
“Ο Will Hearle και ο Alexander Lincoln [ως “Mark” και “Henry”, αντίστοιχα] ήταν τόσο διασκεδαστικοί, είναι και οι δύο τόσο εντυπωσιακοί ηθοποιοί. Είμαι σίγουρος ότι όλοι είχαμε έναν καλύτερο φίλο για τον οποίο είχαμε κρυφά συναισθήματα και που ίσως δεν ανταπέδωσε το συναίσθημα».
“Το ομαδικό πνεύμα στο πλατό ήταν τόσο έντονο, που η μαγνητοσκόπηση των σκηνών του εορτασμού ήταν πραγματικά αυθεντική. Ήταν τόσο συναρπαστικό να απεικονίσεις και να φέρεις στην οθόνη μια υγιή και μη τοξική μορφή ανδρικής έκφρασης και ανδρικού δεσμού.”
“Η ταινία εξερευνά πολλά βαθιά θέματα που σχετίζονται με το “ανήκειν”. Καθώς και τη μοναδική αξία που μπορούν να προσφέρουν τα αθλήματα, χωρίς αποκλεισμούς στην παροχή αυτής της αίσθησης του ανήκειν στους γκέι άνδρες.
«Σε αυτή τη σκηνή γυρίζαμε στο XXL κατά τη διάρκεια της ημέρας πριν ανοίξει. Βάλαμε τον μηχανικό φωτισμού να ξαναδημιουργήσει την ίδια διάταξη φωτισμού που θα χρησιμοποιούσε αργότερα όταν θα άνοιγε το κλαμπ και «πλαστογραφήσαμε» ότι το δωμάτιο ήταν γεμάτο, όλοι χορεύαμε στη σιωπή. Αυτό μας επέτρεψε να ηχογραφήσουμε καθαρούς διαλόγους από τους ηθοποιούς χωρίς θόρυβο ή μουσική. Στη συνέχεια επιστρέψαμε το βράδυ όταν το κλαμπ ήταν ανοιχτό και γεμάτο για να τραβήξουμε τα πλατιά πλάνα.
