Antivirus Magazine Team
Λάσπη, ιδρώτας, δάκρυα σε μια γκέι ομάδα ράγκμπι του Νότιου Λονδίνου περιπλέκονται όταν αναπτύσσεται ένα παθιασμένο ειδύλλιο ανάμεσα σε δυο παίκτες. Ο λόγος; Προφανώς όχι γιατί πρόκειται για έρωτα μεταξύ δυο ανδρών, αλλά γιατί είναι και οι δυο «δεσμευμένοι».
από τη Δήμητρα Κυρίλλου
Ο τίτλος προέρχεται από έναν όρο του ράγκμπι, που σηματοδοτεί μια λάθος κίνηση για τον έλεγχο της μπάλας και την απώλεια του ματς. Εδώ όμως το πέναλτι και οι απώλειες συμβαίνουν στην αληθινή ερωτική ζωή των δυο πρωταγωνιστών, του Μαρκ και του Γουόρεν. Ο δημιουργός της ταινίας, Ματ Κάρτερ ταξίδεψε στην Αθήνα για το Queer Movie Nights, την τελευταία βραδιά του οποίου προβλήθηκε η ταινία.
Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας ότι βρήκα το «In from the side» μια ιδιαίτερη queer ταινία, από την άποψη ότι δεν επικεντρώνεται σε θέματα όπως η ομοφοβία και ο σεξισμός, αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις και το πώς αυτές διαμορφώνονται και δοκιμάζονται μέσα σε μια ομάδα ράγκμπι από γκέι άνδρες. Και μια και αντιλαμβάνομαι ότι έχεις ο ίδιος ασχοληθεί με το άθλημα, θα ήθελα να ρωτήσω τι σε κινητοποίησε για να κάνεις αυτή την ταινία και ποιό ακροατήριο είχες υπόψη όταν την ετοίμαζες.
Ναι, έχω ασχοληθεί συστηματικά με το γκέι ράγκμπι για εννιά χρόνια, τόσο σαν διαιτητής, όσο και σαν προπονητής και παίκτης, είναι ένας υπέροχος κόσμος με πλούσια πολιτιστικά στοιχεία, με τους διαφορετικούς κόσμους (subworlds) όπως αναδύονται και στην ταινία, κι όλη αυτή η σχέση με τα σπορ πιστεύω δεν έχει αναδειχθεί όσο θα άξιζε στη μεγάλη οθόνη, προσωπικά δεν γνωρίζω ούτε μια γκέι ταινία που να αναφέρεται στο ράγκμπι. Έτσι θέλησα να κάνω ένα φιλμ με επίκεντρο αυτό τον κόσμο. Δεν ήθελα να μιλήσω για βασικά θέματα όπως η ομοφοβία ή το coming out αλλά να αφηγηθώ μια ιστορία αγάπης με μια ιδιαιτερότητα, ότι εδώ πρόκειται για έναν απαγορευμένο έρωτα για έναν διαφορετικό λόγο, μια και οι δυο ερωτευμένοι ήρωες βρίσκονται σε διπλές σχέσεις. Η ταινία αγγίζει φρέσκα, διαφορετικά ζητήματα όπως η μονογαμία και οι σχέσεις, η συντροφικότητα και η φιλία μέσα σε αυτή την γκέι κοινότητα και πως αυτά επιδρούν στο αθλητικό ανταγωνιστικό περιβάλλον. Το ακροατήριο μου δεν ήθελα να είναι αποκλειστικά γκέι άντρες, γι’αυτό και δεν διάλεξα το θέμα της ομοφοβίας, πρόκειται για μια mainstream ιστορία και απευθύνεται σε ένα ευρύ ακροατήριο, γιατί θίγει παγκόσμια και καθολικά θέματα.
Περιγράφεις έναν κόσμο με ομάδες ράγκμπι που απαρτίζονται αποκλειστικά από γκέι μέλη. Υπάρχει αυτό το πράγμα στα αλήθεια ή είναι σεναριακό εφεύρημα;
Και βέβαια υπάρχει! Σε όλο τον κόσμο λειτουργούν 120 αποκλειστικά λοατκι+ αθλητικοί σύλλογοι ράγκμπι που απευθύνονται βασικά στην κοινότητα, ασφαλώς δέχονται και κάποια στρέιτ μέλη, αλλά η έμφαση βρίσκεται στο περιβάλλον, που είναι φιλικό προς τα λοατκι+ άτομα, τους εξασφαλίζει τη δυνατότητα να κινηθούν ανοιχτά και να είναι ο εαυτός τους. Ξέρεις, το ράγκμπι είναι ένα συμπεριληπτικό άθλημα, ακόμη και στους παραδοσιακούς συλλόγους αγωνίζονται ανοικτά γκέι άνθρωποι χωρίς να χρειάζεται να το κρύβουν, δεν είναι το ίδιο με το ποδόσφαιρο όπου σαφώς υπάρχει πρόβλημα ομοφοβίας. Αυτοί οι αποκλειστικοί σύλλογοι όπως αυτός που παρουσιάζει η ταινία, με λοατκι+ πλειοψηφία υπάρχουν στην πραγματική ζωή και κάπου 30 από αυτούς δρουν στη Βρεττανία.
Άρα αυτό συνδέεται και με την έννοια των safe spaces; και πώς λειτουργεί σε μια πόλη σαν το Λονδίνο, που θεωρείται μια gay friendly πόλη. Παρεμπιπτόντως παρουσιάζεις πολύ όμορφο και πανοραμικό το νότιο Λονδίνο στην ταινία… Τι πιστεύεις;
Το Λονδίνο και το Νότιο Λονδίνο όπου εκτυλίσσεται η ταινία είναι μια μητρόπολη με μια τεράστια λοατκι+ κοινότητα. Μια και θίγεις το ζήτημα των ασφαλών χώρων, οι αποκλειστικά γκέι σύλλογοι δημιουργούν εκείνο το περιβάλλον ασφάλειας, όπου απολαμβάνεις το άθλημα χωρίς ανησυχία για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για η σεξουαλικότητά σου. Πολλοί άνθρωποι έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες κάνοντας σπορ στο σχολείο, και τώρα μπορούν να ξαναρχίσουν χωρίς το άγχος ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός τους αποτελεί πρόβλημα. Από αυτή την άποψη, ναι, αποτελούν ασφαλείς χώρους, βέβαια το ράγκμπι είναι σπορ επαφής, σε αυτό δεν είναι απόλυτα ασφαλές σπορ (γέλια), αλλά μπορείς να αισθάνεσαι ο εαυτός σου, αυτή είναι η ουσία των αποκλειστικών συλλόγων, η απόλαυση του αθλήματος και συναισθηματικά, χωρίς φόβο για την αποδοχή της σεξουαλικότητας. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ασφαλείς χώροι στο Λονδίνο. Και σε άλλες πόλεις και σε άλλα αθλήματα, όχι μόνο ράγκμπι, αλλά και σε άλλα σπορ. Η Βρετανία είναι προοδευτική ως προς την λοατκι+ ταυτότητα, σ’αυτό είμαστε τυχεροί, και στο Λονδίνο η κοινότητα είναι πολύ μαζική.
Υπάρχουν παρόμοιοι σύλλογοι και για τη λεσβιακή κοινότητα;
Λοιπόν κοίτα, το γυναικείο ράγκμπι είναι το απόλυτο παράδειγμα συμπερίληψης, σε αυτό συμμετέχει πολύ μεγάλο ποσοστό λεσβιών και ξέρεις ιδρύθηκε σαν τέτοιο πολύ πριν δημιουργήσουμε αποκλειστικά γκέι ομάδες. Πρόκειται για τεράστιο άθλημα που «χτίστηκε» και διαμορφώθηκε με περιβάλλον συμπεριληπτικό και καλωσορίζει στις γραμμές του τόσο λεσβίες, όσο και στρέιτ γυναίκες. Έτσι, λόγω της ισχυρής και ασφαλούς παρουσίας λεσβιών στο γυναικείο ράγκμπι, δεν προέκυψε η ανάγκη να επινοηθούν αποκλειστικά λεσβιακές ομάδες όπως έγινε με τους γκέι άντρες!
Δεν είχα ιδέα…
Γι’αυτό κάνουμε ταινίες, για να μαθαίνετε (γέλια). Στα σοβαρά πάντως, αρκετός κόσμος δεν το έχει αντιληφθεί αυτό, ότι δηλαδή η ενασχόληση με τα σπορ μπορεί να περιλαμβάνει τους πάντες στο γυναικείο ράγκμπι και στους αποκλειστικούς συλλόγους για queer άντρες, πολλοί λένε «δεν είναι για μένα αυτό» γιατί δεν γνωρίζουν…
Οφείλω να πω ότι εκτίμησα την από πολύ κοντά απεικόνιση της λάσπης, του ιδρώτα, των δακρύων, που αναδεικνύουν την τρωτότητα των ηρώων σου καθώς στροβιλίζονται στα πάθη τους. Έρχομαι λοιπόν στην καρδιά της ιστορίας, όπου βλέπουμε σχέσεις αφοσίωσης, ζήλειας, οικειότητας όχι με πορνογραφικό τρόπο, ανθρώπους με ελαττώματα κι αδυναμίες για τις οποίες πληρώνουν.
Ακριβώς! Ήθελα να εξερευνήσω την τρωτότητα των ηρώων. Σαν γκέι άτομα έχουν διαφορετικού τύπου σχέσεις και συνδέσεις. Υπάρχουν φιλίες, ανεκπλήρωτοι έρωτες, πλατωνικές σχέσεις, και συχνά το όριο ανάμεσα στη φιλία και τον έρωτα μετατοπίζεται. Άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες χρειάζεται (λόγω του σπορ) να περάσουν μεγάλη χρονική διάρκεια μαζί, να αποδέχεται ή να ανέχεται ο ένας τον άλλο επειδή πρέπει να παίξουν στο παιχνίδι. Πώς δουλεύει όλο αυτό; Υπάρχει μεγάλη δυναμική και οι διαφορετικές προσωπικότητες αποτελούν ένα χωνευτήρι. Εδώ έρχεται ένα ζήτημα με το οποίο παλεύουμε σαν γκέι άτομα, αυτό του πειρασμού, της παράλληλης σχέσης, το να αναπτύσσεται ενδιαφέρον για κάποιο άλλο άτομο, αυτά τα θέματα πιστεύω δεν έχουν εξερευνηθεί επαρκώς, σε σχέση με τις θεματικές coming outή ομοφοβίας. Συχνά ξεχνάμε πως υπάρχει ζωή μετά το coming out, ολόκληρη η ζωή μας που περιλαμβάνει δράματα και πολύ διαφορετικές ιστορίες σχέσεων μέσα στην κοινότητά μας. Αν θα έπρεπε να το περιγράψω με δυο λέξεις, θα έλεγα ότι έχει να κάνει με την αίσθηση του να ανήκεις (belonging) και με την οικογένεια και υπάρχουν διαφορετικοί τύποι οικογένειας, όπως η οικογένεια του ήρωα.
Ωστόσο δεν εξιδανικεύεις τους πρωταγωνιστές σου, δείχνεις ότι έχουν ελαττώματα, π.χ. χειραγωγούν τους εραστές τους, δίνουν τελεσίγραφα, δεν τους δικαιώνεις για όλα αυτά.
Δεν θέλαμε να είμαστε διδακτικοί, ούτε να πούμε στο ακροατήριο «ιδού η απάντηση». Βλέπεις, όλοι κάνουμε λάθη, κάθε χαρακτήρας της ταινίας έχει ελαττώματα, κάνει άσχημα πράγματα, μπορεί ίσως να επανορθώσει. Κάποιες κακές συμπεριφορές είναι κατανοητές λόγω ανασφάλειας. Προσπαθούμε να δείχνουμε τα γεγονότα όσο το δυνατόν αντικειμενικά, να μην χειραγωγούμε τα αισθήματα του κοινού. Συχνά το ακροατήριο μπερδεύεται, μας λένε π.χ. «δεν είμαι σίγουρος αν ο συγκεκριμένος χαρακτήρας μου αρέσει» ή «κάνει λάθη, αλλά θα ήθελα να πετύχει», η αγάπη μεταξύ τους ωστόσο είναι αληθινή. Πάρε για παράδειγμα τους γονείς του Μαρκ, στο ίδιο ερώτημα του έδωσαν διαμετρικά αντίθετη συμβουλή, το τι τελικά είναι σωστό το αφήνουμε στην κρίση του θεατή. Εσκεμμένα δεν δείχνουμε απόλυτα συμπαθείς χαρακτήρες, τα ανθρώπινα όντα είμαστε αντιφατικά και ατελή και θέλαμε να το εξερευνήσουμε αυτό.
Πέρα από τη χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, έχεις ένα εξαίσιο συλλογικό καστ. Όλα λειτουργούν με μεγάλη φυσικότητα και χημεία. Πώς επέλεξες τους πρωταγωνιστές σου;
Κάναμε κάστιγκ, αλλά καθώς ο προϋπολογισμός της ταινίας ήταν εξαιρετικά χαμηλός, το κάναμε μόνοι μας. Βάλαμε αγγελίες σε διάφορες ιστοσελίδες, στις οποίες αναφέραμε ότι πρόκειται για γκέι φιλμ και οποιαδήποτε εμπειρία ράγκμπι είναι ιδιαίτερα επιθυμητή, χωρίς να περιμένουμε και πολλά. Και τελικά ανταποκρίθηκαν μεγάλος αριθμός ανθρώπων, που είχαν παίξει στο παρελθόν ράγκμπι ή κάποιο άλλο σπορ. Πρώτα επιλέξαμε τον κεντρικό ήρωα, τον Μαρκ και είχαμε την τύχη να βρούμε τον Αλεξάντερ (Λίνκολν), στη συνέχεια αναζητήσαμε τον Γουόρεν, με κριτήριο τη μεταξύ τους αναπτυσσόμενη χημεία και τον βρήκαμε στο πρόσωπο του Αλεξάντερ Κινγκ. Το κριτήριο της χημείας όμως έπαιξε ρόλο και στην επιλογή του Χένρι, ήταν φανταστικό να τους βλέπεις μαζί, ένιωθες την πολυπλοκότητα της φιλίας τους και τα μονόπλευρα ερωτικά αισθήματα, ήταν ένα δεύτερο love story. Μετά επιλέξαμε το υπόλοιπο καστ ώστε να αντιπροσωπεύει διαφορετικούς τύπους ανθρώπων διαφορετικές τοπικές προφορές, και τρόπο ομιλίας, δεν ήταν εύκολο. Στο τέλος έπρεπε να προπονηθούν, γιατί οι περισσότεροι είχαν να παίξουν από όταν ήταν στο σχολείο, φέραμε προπονητή κι έκαναν ομαδικές προπονήσεις, έδεσαν σαν ομάδα ράγκμπι και συνδέθηκαν.
Έκανες Crowdfunding για τη χρηματοδότηση της ταινίας. Ποιά η εμπειρία σου, δούλεψε;
Ναι, ήταν απαραίτητο για να ξεκινήσουμε, βέβαια το Kickstarter να ξέρεις καλύπτει μόνο ένα πολύ μικρό μέρος του προϋπολογισμού την αρχή, 15-20%, ίσως λιγότερο, μετά είχαμε την τύχη να βρεθεί κάποιος να επενδύσει στην παραγωγή και επιπλέον πήρα και ένα υπέρογκο δάνειο για να την ολοκληρώσω, το οποίο ευτυχώς ξεπλήρωσα πρόσφατα…
Το «In from the Side» ήταν η πρώτη σκηνοθετική δουλειά σου. Ποιά είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σου σχέδια;
Γράφω κάποιες γκέι ιστορίες που σχεδιάζω να αφηγηθώ στην οθόνη. Εν τω μεταξύ έχω την τύχη να λαμβάνω καθημερινά ένα σωρό μηνύματα «πες μας πότε έρχεται το sequel;» Ο κόσμος θέλει να δει περισσότερες παρόμοιες ιστορίες, την συνέχεια της υπόθεσης, γίνονται κάποιες συζητήσεις, αλλά αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω προς το παρόν.
