Χριστίνα Βιτλή
Ο αγώνας που έδωσαν οι κουήρ σουφραζέτες για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών άνοιξε τον δρόμο για μία σειρά άλλων δικαιωμάτων. Για τα οποία, βέβαια, ακόμη χρειάζεται να παλεύουμε.
Εκατό χρόνια πριν, στις 18 Αυγούστου του 1920, η Δέκατη Ένατη Τροπολογία διασφάλισε συνταγματικά το δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες. Ή τουλάχιστον, για κάποιες γυναίκες.
Οι νόμοι του Jim Crow δεν επέτρεπαν στις Αμερικανίδες Αφρικανικής καταγωγής να ψηφίζουν στον Νότο μέχρι το 1968. Οι μετανάστες πρώτης γενιάς Ασιατικής καταγωγής αποκλείονταν από την ψηφοφορία έως το 1952. Οι ιθαγενείς Αμερικανοί κέρδισαν την πλήρη υπηκοότητα τους με τον νόμο του Snyder το 1924. Όμως, ακόμα δεν τους είχε δοθεί δικαίωμα ψήφου σε κάθε πολιτεία μέχρι το 1962.
Πολιτικές Εντάσεις
Πολλοί εορτασμοί για την εκατονταετή επέτειο της δέκατης ένατης τροπολογίας, συμπεριλαμβανομένου του ντοκιμαντέρ Η Ψήφος, μιας έκθεσης της National Portrait Gallery και άρθρων στο The Washington Post και τους The New York Times, έχουν επισημάνει πολιτικές εντάσεις και συχνά έκδηλο ρατσισμό στο κίνημα των σουφραζετών.
Ακόμη και σήμερα, ο εορτασμός του δικαιώματος ψήφου μπορεί να φανεί ρηχός. Άτομα καταδικασμένα για κακουργηματικές πράξεις. Άτομα που εκλαμβάνονται ως πνευματικά ανίκανα. Τρανς άτομα και πολίτες που έρχονται αντιμέτωποι με τους νόμους περί ταυτότητας των ψηφοφόρων, με περιορισμούς εγγραφής. Όλα τα παραπάνω άτομα υπάρχει πιθανότητα να στερηθούν το δικαίωμα ψήφου. Μολαταύτα, μια ομάδα από κουήρ φοιτήτριες/τές πιστεύουν πως οποιαδήποτε αναπόληση είναι εξωφρενικά ανακριβής, χωρίς την αποδοχή πως πολλές σουφραζέτες ήταν αυτό που τώρα αποκαλούμε κουήρ, ρευστές προς το φύλο ή τρανς.
“Δεν είναι πια ένα απαγορευμένο θέμα,” λέει η Lilian Faderman, συγγραφές του “Το Να Πιστεύεις στις Γυναίκες: Τι Έχουν Κάνει οι Λεσβίες για την Αμερική” (To Believe in Women: What Lesbians Have Done For America). “Γιατί να μη θέλεις να πεις την ιστορία με τον σωστό τρόπο;”
Το κίνημα των σουφραζετών
Όταν ρωτάει κάποιος τους Αμερικανούς για το κίνημα των σουφραζετών, συχνά αναφέρουν προσωπικότητες, όπως η Susan B. Anthony. Ωστόσο, οι περισσότεροι διακατέχονται από άγνοια όσον αφορά τις ομόφυλες σχέσεις και τη ρευστότητα φύλου που εκδηλώνονταν ανάμεσα στις σουφραζέτες. Αυτό αναφέρει η Sally Roesch Wagner, η οποία επιμελήθηκε ένα βιβλίο εκθέσεων και λόγων από ιστορικές προσωπικότητες.
Η Faderman, η Wagner και άλλες κουήρ ιστορικοί έχουν μελετήσει τις αυθεντικές πηγές ανάλυσης. Σκοπός τους, να μπορέσουν να σκιαγραφίσουν γλαφυρά τα πορτρέτα των ζωών τους και σε πολλές περιπτώσεις, να σημειώσουν σεξουαλικές υπάρξεις, που ίσως οι ακτιβίστριες δεν είχαν αναγνωρίσει κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Οι φοιτήτριες/τές έχουν ανακαλύψει πως οι κούηρ επιθυμίες που εκφράστηκαν από τις πιο σημαντικές σουφραζέτες, συνέβαλαν στην εξέλιξη του κινήματος. Κι αυτό γιατί το οδήγησαν στην αναζήτηση αυτονομίας και ελευθερίας έκφρασης στην προσωπική εμπειρία.
Γυναίκες κάθε σεξουαλικής τάσης
Γράμματα, διαθήκες και φωτογραφίες υποδηλώνουν πως πολλές στο κίνημα είχαν ρομαντικές και σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες. Είχαν γυναίκες συντρόφους που εκφράζονταν με παραδοσιακά αρρενωπούς τρόπους. Βέβαια, δεν υπάρχει κάποια απόδειξη που φανερώνει πως αυτοπροσδιορίζονταν με κάποια σύγχρονη ορολογία. Γυναίκες κάθε σεξουαλικής τάσης αποκαλούσαν τους/τις συντρόφους τους ερωμένο/η, αγαπητό/ή, ή ιδιαίτερο φίλο/η. Ακόμη, συμμετείχαν σε αυτές που ονόμαζαν ρομαντικές φιλίες, ευρέως αποδεκτές στο τέλος του δέκατου ένατου και στις αρχές του εικοστού.
Οι ιστορικοί που ερευνούν τις ζωές των σουφραζετών προτείνουν πως θα έπρεπε να εορτάζονται ως σημαντικές ΛΟΑΤΚ+ κοινωνικές ακτιβίστριες.
Παρακάτω βρίσκεται μια λίστα με τα πρόσωπα του τότε, που σήμερα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως κουήρ:
Susan B. Anthony (1820-1906)
Για να υμνήσουν τον δια βίου αγώνα για την κατάκτηση της ψήφου των γυναικών, η δέκατη ένατη τροπολογία αποκαλείται συχνά τροπολογία Susan B. Anthony. Η Anthony εξοργίστηκε όταν οι αφροαμερικάνοι άνδρες έλαβαν το δικαίωμα ψήφου πριν από τις μορφωμένες λευκές γυναίκες. Δημιουργήθηκε ένα ρατσιστικό σχίσμα εντός του κινήματος που κράτησε για δεκαετίες. Η Anthony φαίνεται πως ήταν σε σχέση με την Anna Dickinson, την οποία την αποκαλούσε «Άννα Ντίκι Ντάρλι». Αργότερα ήταν με την Emily Gross, μια γυναίκα που συχνά αναφέρεται ως ερωμένη της. Αυτές οι δύο ταξίδευαν τακτικά μαζί, και όταν η Anthony πέθανε, η Gross φέρεται να ήταν απαρηγόρητη, σύμφωνα με έγγραφα που μελέτησε η Lilian Faderman.
Alice Stone Blackwell (1857-1950)
Η Blackwell έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάμειξη δύο κυρίαρχων οργανώσεων για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Πρόκειται για τη National Woman Suffrage Association και την American Woman Suffrage Association. Η μία εκ των δύο είχε ευνοήσει μια ομοσπονδιακή τροποποίηση και η άλλη πολιτειακές εκστρατείες. Σύμφωνα με την Faderman, η Blackwell δεν επιθυμούσε να χαρακτηρίζει τον εαυτό της ως “invert“(μια συντομευμένη εκδοχή του sexual invert, έναν ευφημισμό για τους ομοφυλόφιλους). Όμως, επανειλημμένα εκδήλωνε μια μορφή ρομαντικής αγάπης για τη δια βίου φίλη της Kitty Barry. Η Barry και η Blackwell φώναζαν η μία την άλλη ως ο Καπετάνιος Robert Kidd και η νύφη του Alice. Υπέγραφαν τα γράμματα τους ως «αγαπητή μνηστή» και «η πιστή σου ερωμένη».
Sophonisba Breckinridge (1866-1948)
Η Breckinridge ήταν η πρώτη γυναίκα που απέκτησε διδακτορικό στην Πολιτική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Βοήθησε στην ίδρυση του Συνδικάτου Γυναικών του Σικάγο, καθώς και το τμήμα της Εθνικής Ένωσης για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ατόμων. Ως ένα από τα πρώτα μέλη της National American Suffrage Association (NAWSA), η Breckinridge έγινε τελικά αντιπρόεδρος. Σε μεγάλο βαθμό είχε χαθεί από την ιστορία, έως ότου η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της, Μοντάνα Anya Jabour, άρχισε να μελετά τα έγγραφά της. Η Jabour ανακάλυψε την ύπαρξη ενός ερωτικού τριγώνου, το οποίο αφορούσε τη Marion Talbot και την Edith Abbott «Δεν μπορώ να το αντέξω άλλο. Αγαπητή μου, σε αγαπάω τόσο», έγραφε η Breckinridge στην Abbott, ενώ ταξίδευε με την Talbot. Η Abbott και η Breckinridge έγιναν τελικά ένα δεσμευμένο ζευγάρι και ήταν γνωστές στους φίλους τους ως η A και η B.
Carrie Chapman Catt (1859-1947)
Εκπαιδευμένη από τη Susan B. Anthony, η Catt υπήρξε πυλώνας των τελευταίων χρόνων του κινήματος. Επέβλεψε την επικύρωση της Δέκατης Ένατης Τροπολογίας το 1920. Αδιαμφισβήτητα, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της, η Catt συχνά προωθούσε την αντιμεταναστευτική ρητορική της λευκής ανωτερότητας. Σύμφωνα με την Faderman, η Catt γνώρισε τη Mollie Garrett Hay στο πρώτο εθνικό συνέδριο της NAWSA. Οι δύο μετακόμισαν μαζί μετά το θάνατο του δεύτερου συζύγου της Catt. Η Catt και η Hay μείναν σύντροφοι μέχρι το θάνατο της Hay. Σήμερα, είναι τοποθετημένες πλάι-πλάι στο νεκροταφείο Woodlawn στη Νέα Υόρκη. «Εδώ βρίσκονται δύο, ενωμένες με μια φιλία τριάντα οκτώ ετών, μέσω ενός διαρκή αγώνα για έναν σημαντικό σκοπό», γράφει η ταφόπλακα τους.
Δρ. Margaret Chung (1889-1959)
Η Chung ήταν η πρώτη γνωστή Αμερικανίδα γυναίκα κινέζικης καταγωγής που έγινε γιατρός στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν ενεργή σε αρκετές κινεζικές γυναικείες οργανώσεις και υποστήριξε το δικαίωμα ψήφου των Κινέζων και Αμερικανών γυναικών, σύμφωνα με την καθηγήτρια ιστορίας του Πανεπιστημίου του Σαν Χοσέ Wendy Rouse. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Chung βοήθησε να ιδρυθεί η Women Accepted for Volunteer Emergency Service. Ωστόσο, δεν της επετράπη να συμμετάσχει στην ομάδα, καθώς η κυβέρνηση υποπτευόταν πως ήταν λεσβία. Στην πραγματικότητα, το πιο πιθανό ήταν να είχε ρομαντικές σχέσεις με τη συγγραφέα Elsa Gidlow και την ηθοποιό Sophie Tucker. Σύμφωνα με τη βιογράφο της Chung, Τζούντι Judy Tzu-Chun Wu, η Chung προτιμούσε να ντύνεται με “ανδρικά” ρούχα και οι φίλοι της την αποκαλούσαν Μάικ.
Alice Dunbar Nelson (1875-1935)
Η Nelson ήταν συγγραφέας μυθοπλασίας, αλλά και μη-μυθοπλασίας, που ασχολήθηκε έντονα με τον ρατσισμό και τη σεξουαλικότητα. Έγραφε μυθιστορήματά και ημερολόγιο, και ήταν καθηγήτρια στο State College για Έγχρωμους Φοιτητές και στο Πανεπιστήμιο Howard. Σύμφωνα με τη Rouse, η Nelson εργάστηκε ως διοργανώτρια για την Ένωση του Κογκρέσου. Η οργάνωση αυτή άσκησε πιέσεις για την ομοσπονδιακή ψήφο των γυναικών και ως ενεργό μέλος της Εθνικής Ένωσης Έγχρωμων Γυναικών. Η Νέλσον καταδίκαζε τις φυλετικές διακρίσεις και τη βία κατά των Έγχρωμων Αμερικανών και ήταν η πρώτη Έγχρωμη γυναίκα στη Δημοκρατική Επιτροπή του Ντελάγουερ. Ήταν παντρεμένη με άντρες, αλλά είχε προσωπικές ερωτικές σχέσεις με πολλές γυναίκες.
Anna Howard Shaw (1847-1919)
Η Shaw ήταν γιατρός, μία από τις πρώτες γυναίκες υπουργούς στις Ηνωμένες Πολιτείες και πρόεδρος της NAWSA για πάνω από μια δεκαετία. Ξεκίνησε την καριέρα της φορώντας ανδρικά ρούχα και είχε ένα “ανδρικό” κούρεμα, αλλά μετά από έντονη κριτική από τον Τύπο, θηλυκοποίησε την εμφάνισή της για να κάνει το κίνημα πιο εύπεπτο στη μάζα, σύμφωνα με την Faderman. Μακροχρόνια συνεργάτιδά της ήταν η ανιψιά της Susan B. Anthony, Lucy Anthony, η οποία υιοθέτησε το ρόλο της νοικοκυράς, ενώ η Shaw αναλάμβανε πιο αρρενωπές δραστηριότητες όπως το κούρεμα του γκαζόν και τη στερέωση της στέγης. «Μακάρι να μπορούσα να σε αφήσω να δεις το εσωτερικό της αγάπης μου για σένα», έγραψε η Shaw σε ένα γράμμα προς τη σύντροφό της. Σύμφωνα με την Trisha Franzen, καθηγήτρια Σπουδών Γυναικών και Φύλου στο Albion College, όταν Shaw ήταν πια ηλικιωμένη, πούλησε το σπίτι της στην Anthony έναντι ενός δολαρίου για να αποφύγει τους φόρους κληρονομιάς και στη συνέχεια, αφού πέθανε, κληροδότησε όλα τα χρήματά της στην Anthony.
Annie Tinker (1884-1924)
Η Tinker ήταν μία από τις κύριες σουφραζέτες στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, η οποία ανακαλύφθηκε εκ νέου από τη Wendy Rouse ως μέρος της μελέτης του κινήματος με έναν κουήρ φακό. Η Tinker πέρασε μήνες διοργανώνοντας μια πομπή 10.000 γυναικών στην Fifth Avenue για να υποστηρίξει το δικαίωμα ψήφου. Σχεδίαζε να εμφανιστεί με άλογο, αλλά νοσηλεύτηκε για σκωληκοειδίτιδα την ημέρα της εκδήλωσης, σύμφωνα με το New York Tribune. Η Tinker παρουσιαζόταν συνήθως με μια παραδοσιακά αρρενωπή εμφάνιση και κάποτε σχολιάστηκε από τους The New York Times για την «ανδρική αμφίεση της».
Angelina Weld Grimké (1880-1958)
Η Grimké ήταν ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας και δημοσιογράφος στο Harlem Renaissance και επικεντρωνόταν στις δυσκολίες των Μαύρων Αμερικανών. Ο πατέρας της Grimké ήταν αντιπρόεδρος της NAACP και συχνά δημοσίευε στο περιοδικό The Crisis του συλλόγου. Σε κάποια από τα πιο διασημότερα ποιήματά της, εξέφραζε σεξουαλική επιθυμία για άλλες γυναίκες. «Η παγίδα της λάμψης των δοντιών σου/ Το προκλητικό σου γέλιο / Η θλίψη των μαλλιών σου/ η θέλγησή σου, τα μάτια και τα χείλη / λαχτάρα, λαχτάρα» έγραψε στο «El Beso», που γράφτηκε το 1909 και αργότερα δημοσιεύτηκε στα Επιλεγμένα Έργα της Αντζελίνα Weld Grimke.
Frances Willard (1839-1898)
Η Willard ήταν πρόεδρος της Women’s Christian Temperance Union, μιας ομάδας που προσπάθησε να απαγορεύσει το αλκοόλ προκειμένου να αποτρέψει τους άνδρες από το να ξοδεύουν ολόκληρους μισθούς σε οινοπνευματώδη και να εμπλέκονται σε υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας. Η Willard χρησιμοποίησε τη θέση της για να προτρέψει πολλές παντρεμένες λευκές γυναίκες να γίνουν σουφραζέτες, υποστηρίζοντας ότι η ψήφος θα τους βοηθούσε στον αγώνα της Temperance Union. Στην αυτοβιογραφία της, η Willard έγραψε ότι απολάμβανε δραστηριότητες που προτιμούσαν παραδοσιακά οι άνδρες, όπως να φτιάχνει δικά της έλκηθρα και να φτιάχνει τα όπλα της, και μισούσε να φορά γυναικεία ρούχα όταν ήταν νέα. «Κανένα κορίτσι δεν είχε περάσει σκληρότερη εμπειρία από εμένα όταν η ελεύθερη, δημόσια ζωή μου έπρεπε να σταματήσει», έγραψε, «και έπρεπε να υπομένω τη μακριά φούστα και τα πιασμένα μαλλιά γεμάτα τσιμπιδάκια». Ως παιδί και σε πολλές γυναίκες συντρόφους της, η Willard επιθυμούσε να την αποκαλούν Φρανκ.
https://avmag.gr/114071/to-proto-agalma-gynaikon-sto-sentral-park-tis-neas-yorkis/
