Tassos Theodoropoulos
Αρχικά παθαίνει ένα σοκ κατάθλιψης, βασικός κανόνας από τοn οποίο δεν ξεφεύγει ούτε ο πιο ισορροπημένος. Κλείσιμο στο σπίτι και σποραδικά φτερουγίσματα. Λογικό. Αν εσύ είσαι 45 και πας στο μπαρ να δεις τα 20χρονα τεκνά με τους κοιλιακούς και τα μπράτσα να τεντώνουν το λευκό τους μπλουζάκι δε χρειάζεται καν να σαρανταρίσεις για να σε πιάσει ένας μικρός πανικός. Η δεύτερη λύση είναι ο παλιμπαιδισμός. Να συμπεριφέρεσαι σαν να μην έχει τίποτα συμβεί και να είσαι και συ 20άρης. Η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση. Μπορείς να σαρανταρίσεις, μπορείς και να κρατήσεις το παιδί μέσα σου αρκεί να μην αρχίσεις τις υπερβολές. Ούτε απομόνωση ούτε παιδική χαρά. Στην παγίδα της απομόνωσης έπεσα κι εγώ αλλά νομίζω όχι αδικαιολόγητα. Μπορεί στο facebook να έχω 5000 φίλους αλλά στην πραγματική ζωή πόσους; 5; Πόσους που να κάνουμε παρέα εννοώ, που να βγούμε τώρα που ανοίγει ο καιρός για ένα καφέ στο Θησείο. Μπορεί και να φταίω εγώ. Να είμαι άφιλος από τη φύση μου, να τα θέλω όλα με τον δικό μου τρόπο κι όταν μεθάω να γίνομαι ενοχλητικός.
Από την άλλη αυτό μπορεί και να είναι το παιδικό μου παιχνίδι. Θυσίασα πάρα πολλά στην εφηβεία μου υπέρ της σεξουαλικότητας μου οπότε οι αναμνήσεις μου δεν είναι από παρέες αλλά από πούτσους και κώλους. Παραμέλησα τον τομέα φιλία χαμένος σε έναν πανηδονιστικό λαβύρινθο που ναι, τον ευχαριστήθηκα στα άκρα του. Δεν κράταγα όμως ρέστα γιατί τα έδινα για φιλοδώρημα. Έπεσα στην παγίδα του Φασμπίντερ και του Χριστιανόπουλου. Του πούστη που συχνάζει μόνο σε καταγώγια και πηδιέται στους υπονόμους. Το ενοχικό κάργα να συμπληρώνει και να δυναμώνει την κάβλα.
Κάτι τέτοια έλεγα και στις παρέες μου και με έκαναν πέρα. Γιατί στην LGBT και όπως αλλιώς τη λένε κοινότητα υπάρχει ένας μεγάλος ρατσισμός αν είσαι ξέκωλο όπως υπήρξα (και φιλοδοξώ να ξαναγίνω αλλά αυτή τη φορά με επίγνωση των όρων του παιχνιδιού). Και κάπως έτσι έμεινα μόνος με καλύτερη μου και πιο σπαστικιά φίλη έτοιμη να τη φονεύσω, τη μάνα μου που περνάει τα απογεύματα της διαβάζοντας Πεσόα στην πολυθρόνα και κατηγορώντας με σαν αγράμματο (ναι, το ομολογώ, Πεσόα δεν έχω διαβάσει). Ένα κλειστό διδυμικό κύτταρο με ότι καλό ή κακό αυτό περιέχει, τουλάχιστον περιέχει έναν άνθρωπο που χαίρομαι τις συζητήσεις μου μαζί του. Κι από κει και πέρα το χάος. Χιλιάδες τα «αγάπη μου είσαι θεά» και τα φιλάκια λόγω της δουλειάς που κάνω αλλά καμία ουσία, καμία αίσθηση φιλίας. Στη γειτονιά μου έχει ανοίξει ένα καφέ, που μαζεύονται παρέες και παίζουν επιτραπέζια από την τεράστια συλλογή του μαγαζιού. Όποτε περνάω και τους βλέπω από το τζάμι να γελάνε σαν παιδιά με πιάνει σαν θλίψη και ζήλια μαζί. Σαν τον φτωχό και πεινασμένο που περνάει έξω από ένα τυροπιτάδικο. Γιατί δεν κατάφερα να δημιουργήσω τον δικό μου πυρήνα φίλων που να παίζουμε επιτραπέζια; Επειδή το εγώ μου ήταν πιο μεγάλο από το μπόι μου και επειδή σαν παιχνίδι είχα μάθει μόνο το σεξ.
Έπρεπε να περάσει καιρός για να μάθω ότι το πρώτο τσιγάρο της ημέρας το κάνεις στο μπαλκόνι απολαμβάνοντας τον ήλιο κι όχι χωμένος πίσω από το μίζερο κομπιουτεράκι σου που σε βάζει και σένα στην κατηγορία των μίζερων. Μην ανησυχείς φίλε, κάνω διορθωτικές κινήσεις, ελπίζω να πιάσουν. Αρκεί η προσπάθεια μου να κρατηθώ στα 30 μου για να μην είμαι 40φεύγα που είμαι, να γίνει με προσοχή και μικρά πηδηματάκια (εννοώ πηδηματάκια, όχι γαμησάκια που αν είναι να ‘ρθουν θε να ‘ρθουν, αλλιώς ας προσπεράσουν.) Ο παλιμπαιδισμός που έγραφα και στην αργή, δεν είναι κακό πράγμα αρκεί να έχεις την αυτογνωσία του ότι παλιμπαιδίζεις, του ότι στήνεις ρε παιδί μου ένα μικρό θεατρικό με θεσπέσιες χορεύτριες και αρλεκίνους. Διαφορετικά θα καταντήσεις σαν τους πούστηδες που μιμείται ο Σεφερλής.
Πάνω από όλα, ο παλιμπαιδισμός θέλει αγνότητα στην ψυχή και καθαρότητα στις προθέσεις. Δεν είσαι πια ο έφηβος που αναζητούσε μπαμπά, είσαι ο μπαμπάς που αναζητά ένας έφηβος. Και τέλος πάντων είσαι ότι ρόλος θες να είσαι αρκεί να τον παίξεις με συνέπεια. Οι πιο πολλοί gay (όπως εγώ) έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα με την ηλικία τους από ότι και οι μοντέλες. Ε άσ’ το βρε πουλάκι μου, πέτα το στα βράχια να χαρείς τη ζωή. Όσες σου στερούν τα 40 σου άλλες τόσες σου δίνουν (τα γράφω για να τα διαβάζω εγώ μπας και πάρω φόρα από την κατάθλα. Και στην τελική ανάλυση, όποτε ξαναπεράσεις από εκείνο το καφέ με τα επιτραπέζια, χώσου σε μια παρέα και ρώτα τους, «μπορώ να παίξω κι εγώ»; Ίσως αυτό να είναι και το πιο τολμηρό επομένως απελευθερωτικό πράγμα που έχεις κάνει μέχρι σήμερα.
